Friday, April 29, 2011

Die Google toch….(2)

"Die Google toch (1)" ging behalve over Google over privacy. Google had per ongeluk gegevens verzameld van onbeveiligde en niet zo goed beveiligde draadloze netwerken. Een foutje, een programmeerfoutje. Kan gebeuren! Toch?

Naar aanleiding daarvan haalde Biebblogger toen nog enkele voorbeelden aan om aan te tonen, dat het met onze privacy niet zo goed gaat. Gelukkig hebben we een privacywaakhond, die er op let dat het privédomein zoveel mogelijk gewaarborgd wordt.

De waakhond op het betreffende plaatje lijkt wel op een politiewaakhond. Het laatste voorbeeld van grootschalige inbreuk op onze privacy komt echter van de politie. Citaat: “Op alle vlakken gooien de opsporingsdiensten met de pet naar de wettelijke regels voor het opvragen van NAW-gegevens van telecomklanten. Bij de Nationale Recherche, onderdeel van het KLPD, heeft het CBP 11 bevragingen onderzocht, daarvan waren er maar liefst 9 in strijd met de wet.” De politie overtreedt dus gewoon de wet. Hiermee geconfronteerd wordt als excuus aangevoerd, dat het vormfouten waren, de onderzoeken waren wel degelijk gerechtvaardigd. De politie moet namelijk een duidelijke reden hebben om die gegevens op te vragen.

Wat zou het gemakkelijk zijn als we als burger allemaal achteraf een reden zouden mogen bedenken voor een wetsovertreding? Gewoon even goed nadenken en iets verzinnen – het wordt toch niet gecontroleerd of kan niet gecontroleerd worden. Volgens mij zat die politiewaakhond ook in het complot, of hij zat te slapen. Bijten deed hij zijn baasje in ieder geval niet.

Nog een ander geval van privacyschending afgelopen week was de inval in het Sonynetwerk: “Het hacken van de computers, waarop de gegevens staan van 77 miljoen gebruikers van PlayStation Network, is geen op zichzelf staand geval”. Dat is pas de moeite waard. Mocht u dus nog illusies koesteren over uw privacy, vergeet die dan nu maar. Waakhond of geen waakhond. Alhoewel, door tegengas van de Tweede Kamer (en de pwh) is - voorlopig - de centrale opslag van onze vingerafdrukken van de baan.

Wednesday, April 27, 2011

Gazon

Las onlangs een interview met een hovenier die de groene vinger op een zere plek legde.

Het is weer tijd voor tuinieren, heerlijk voor liefhebbers, ik ben zo'n liefhebber maar met mate. Ongeveer een uur per week aan onderhoud vind ik mooi genoeg en het werkt: mijn tuin is er op ingericht en daar ontbreekt het nogal eens aan. De tuin wordt dan vervolgens een last.

De eerste tip was dan ook om je tuin in te (laten) richten op de hoeveelheid tijd die je er in steekt. Terras lijkt daarbij tijdbesparend maar valt ietsje tegen omdat je onkruid tussen tegels moet bestrijden en uiteraard moet vegen. Meerjarige planten, bodembedekkers, een boom, struiken besparen tijd, dit in tegenstelling tot eenjarige planten en alle pogingen om een kale bodem rond de planten te handhaven. Belangrijk is ook dat de begroeiing met de bodemgesteldheid van je tuin overeenkomt: dan zorgt alles voor zichzelf.

Meest verrassend vond ik de gazontip. De verzorging van een gazon kost bakken tijd: sproeien, maaien, bemesten, verticuteren etc. alleen het gazon al kost je gemiddeld een uur per week! Als je een mooi gazon wilt tenminste.

Dit verhaal verklaarde alles. Ik heb 2 kleine terrassen (één voor de ochtendzon, één voor de avondzon) één boom, wat struiken, verschillende bodembedekkers, leuk bloeiend onkruid gedoog ik, geen eenjarige planten en vooral: ik heb geen gazon! Dit leidde tot nu toe wel eens tot discussies met gazonbezitters, voortaan heb ik een deskundige hovenier achter mij staan.

B.Logger.

Tuesday, April 26, 2011

Tragische lotgevallen van de familie Mikolajenko

Tragische lotgevallen van de familie Mikolajenko / auteur: Shandi Mitchell. Tragische lotgevallen van de familie Mikolajenko is een somber boek over Oekraïense immigranten in Canada.

Het is een boeiende familiegeschiedenis over het overleven in armoede, afhankelijk van natuur en corrupte mensen. Het is een goed geschreven verhaal, gebaseerd op een waargebeurd familieverhaal.

Het boek is geschikt voor leesclubs met de extra informatie en vragen achterin. Winnaar Commonwealth Writers Prize 2010 (Canada), de Thomas Head Raddall Fiction Award en de Margaret and John Savage First Book Award, en verschijnt in 10 landen.

Friday, April 22, 2011

De nieuwe tijd ...

Er is altijd een nieuwe tijd voor bibliotheken.

Vanaf duizenden jaren voor Christus (het Babylonische rijk) waaruit met de grond gelijk gemaakte bibliotheken met forse brandschade bekend zijn (dit resulteerde in dubbel gebakken goed leesbare kleitabletten) tot aan de klassieke oudheid waarin veldheren bibliotheken belegerden om de collectie in handen te krijgen. Dit betrof uiteraard geen openbare bibliotheken maar particulier eigendom van vorsten. Eenvoudig lid worden was er nog niet bij, evenals terugbrengen, laat staan 'te laat gelden'. De elite was kennelijk bezeten van kennis en die kennis was particulier bezit, mocht vooral niet gedeeld worden. Openbare bibliotheken zijn van latere datum. Dat kwam pas in de 19de eeuw op gang.

Veranderingen zijn van alle tijden. In de nieuwste nieuwe tijd die we nu beleven gaat het steeds meer om E books, internet, sociale media. Onlangs hoorde ik dat de blog van deze bibliotheek vorig jaar ruim 18.000 maal bezocht werd. Behalve motiverend ook een tikje verontrustend: waar ben ik mee bezig? Ik zal nog meer mijn best doen ...

B.Logger.

Thursday, April 21, 2011

Facebook

Net een column gelezen van Joost Zwagerman. Over Facebook. Stond in de Volkskrant van gister. Driekwart van zijn betoog belichtte de positieve, verrijkende, verslavende zelfs, invloed die Facebook op hem had. De oude vrienden die hij er weer ontmoet had, de nieuwe kennissen die hij gemaakt had en vooral ook de kruisbestuiving die er op het gebied van muziek, literatuur , cultuur in zijn algemeenheid had plaatsgevonden. Kortom, veel lovender kan bijna niet.

Dat zit wel goed tussen Zwagerman en Facebook denk je dan. Tot je bij het laatste kwart van zijn column belandt. Het is namelijk ‘uit’ tussen beiden, Joost is er uit gestapt, vertelt hij ons. Waarom dan wel? De reden is de volgende, en ik citeer hier nu Zadie Smith, een Brits auteur, die ook door Zwagerman aangehaald wordt: “Facebook was de fijnste afleiding van mijn werk die ik ooit heb gekend”.

Met andere woorden, Facebook begon zoveel tijd op te slokken dat de rest erbij inschoot. Nu is dit iets wat voor meerdere sociale sites geldt. Iets wat ik ook herken (en ik ben geen hardcore gebruiker), tevens iets wat je meer en meer ook van anderen hoort. Het is niet alleen maar halleluja wat de klok slaat.

In het kader van de Maand van de Filosofie heeft Stine Jensen een essay geschreven getiteld ‘Echte Vrienden’ , een kritische benadering van Facebook. Hoewel ik dit nog niet gelezen heb, staat het bovenaan mijn lijstje van ‘nog te lezen’. Overigens, het kan niet een totaal in de grond boren van Facebook zijn, tenslotte ze heeft er haar man aan over gehouden lees ik bij Zwagerman (waar die columns al niet goed voor zijn).

Kunnen we hier nu een conclusie uit trekken? U misschien wel, ik niet. Moeten we hier wel een conclusie uit trekken? Of is het gewoon een natuurlijk fenomeen? Nieuw speeltjes, interessant, je duikt er helemaal in en na verloop van tijd begin je ook de negatieve kanten te zien? Ach, ik weet het niet, ga eerst Stine Jensen maar eens lezen. U ook?

Wednesday, April 20, 2011

Die Google toch…

Per ongeluk, echt waar, per ongeluk, heeft Google allemaal gegevens verzameld en opgeslagen van mensen, die een onbeveiligd draadloos netwerk hadden. Foei.

Terwijl Google normaal toch vrij scherp is, het is een groot bedrijf, hadden ze nu helemaal niet door, dat de auto’s die rondreden om foto’s te maken voor de StreetView functionaliteit, nog meer deden. Pas toen de CPB (onze privacywaakhond in Nederland) met een boete dreigde kwamen ze achter deze zogenaamde ‘programmeerfout’.

Hoe komt het toch dat ik niet geloof dat dit een programmeerfout was? Ben ik te achterdochtig? Gelukkig hebben we dan nog onze privacywaakhond, die deze fout na een paar jaar ontdekt. Kunnen we weer rustig gaan slapen. Google heeft spijt betuigd, dat is een hele opluchting en fijn.

Maar Google kon zijn gang gaan, omdat ik weet niet hoeveel mensen en bedrijven hun zaakjes niet goed voor elkaar hadden. Lees: niets, of veel te weinig aan beveiliging gedaan hadden. Dat vind ik minstens zo erg. Alhoewel, ik lees nu dat ook beveiligde routers niet veilig waren.

Zelf heb ik thuis ook een draadloze toegang tot internet. Wel iets aan beveiliging gedaan, anders is het vragen om moeilijkheden. Van bedrijven verwacht je echter dat ze de beveiliging veel scherper in de gaten houden. Dat valt dus erg tegen.

Eigenlijk wisten we dat ook wel. Regelmatig hoor of lees je dat er ingebroken is in systemen, databases e.d. En dat dat eigenlijk helemaal niet zo moeilijk was. Vanochtend nog lees ik in de krant dat de centrale opslag van vingerafdrukken meer en meer onder vuur komt te liggen. Niet alleen in ons land, ook in buitenlanden. De AIVD heeft toegegeven dat het moeilijk is zo’n database goed en afdoende (waterdicht) te beveiligen. Het Elektronisch Patienten Dossier is door de Eerste Kamer afgeschoten. Ook hier speelde privacy een rol.

Vaker en vaker worden gegevens van u en mij elektronisch opgeslagen. Soms weten we het niet eens. Er worden dwarsverbanden gelegd, bestanden gekoppeld. Waar is uw en mijn privacy dan? Belangrijk argument in deze ontwikkeling is: Als je niets te verbergen hebt is het toch helemaal niet erg? En onder dat motto wordt de privacy meer en meer uitgekleed. Het is goed dat we een waakhond op dat gebied hebben, maar hij mag wel eens wat vaker bijten.

Tuesday, April 19, 2011

Een zwakke verdediging ...

Ik heb de titel maar laten staan, op deze plaats moest een bijdrage staan over bezuinigingen bij defensie.

Mijn column was net af, nog warm als het ware: ik sloeg de krant open en zag een column over hetzelfde onderwerp met dezelfde strekking op dezelfde toonhoogte en licht ironische historiserende benadering. Met dezelfde voorbeelden.

De geijkte sportvraag: 'wat ging er door u heen?' Nou, een lichte teleurstelling en toenemende boosheid: mijn onderwerp gestolen! Dat meerdere columnisten hetzelfde onderwerp kiezen, oké. Dat men het op dezelfde manier uitwerkt is verwijtbaar wanneer je van elkaars voornemen op de hoogte bent.

Dat is niet het geval want ik ken geen columnisten. Jammer anders kon ik eindelijk eens lekker polemiseren: 'Wat denkt die man wel?' 'Kennelijk hetzelfde als ik' en ... hoe komt dat dan? 'We troffen elkaar in café 'de Toekomst': pleisterplaats van mislukte columnisten en van ex-militairen'. Om dan te vervolgen met: 'ik bezoek die tent éénmaal per jaar om te zien wat mijn voorland is wanneer ik voorspelbare saaie columns ga schrijven en ideeën van anderen jat'. Resultaat: columnist geraakt en gezonken!

Ik besloot mn oorspronkelijke bijdrage maar niet te publiceren al opperde mn collega (blogredacteur) nog voorzichtig 'herschrijven' als een optie. 'Dat kan niet' zei ik beslist, 'die column is af'. Ik ga u geen opgewarmd kliekje van een week geleden voorzetten. Er was trouwens ook een kwaliteitsargument: de column van Bert Wagendorp (want die was het) was stukken beter.

Met verslagen groet ... B.Logger

Saturday, April 16, 2011

Afri

Augustus 1972 Rotterdam, ik was nog een piepjonge puber toen ik via de radio rellen volgde in de Afrikaanderwijk. Ze gingen de geschiedenis in als de eerste rassenrellen in Nederland. De vlam sloeg in de pan tussen allochtonen en autochtonen, het ging er op en de ME moest er aan te pas komen. Het bleef nog dagen onrustig. De morele verontwaardiging was groot in de rest van het land vanwege het racistische karakter. Oorzaken waren echter veel complexer: woningnood, huisjesmelkers, werkeloosheid, verloedering en het was inderdaad één van de eerste buurten waar zich veel gastarbeiders vestigden. Daarmee werd het idee van spreidingsbeleid geboren: niet meer dan 10% autochtonen per Rotterdamse wijk vond de PVDA. Het lukte niet, beter gesitueerde wijken wilden er niet aan, tenslotte werd het via een rechtelijke uitspraak ook nog verboden. Het boek 'Afri leven in een migrantenwijk' van Jutta Chorus, schetst het moeilijk leven in de Afrikanerbuurt , haar bewoners en haar geschiedenis. Chorus trekt er met de wijkpolitie op uit, spreekt met hulpverleners en weet contact aan te knopen met enkele Turkse, Marokkaanse en Nederlandse families, jongeren en ouderen. Het boek is daarmee een verzameling nogal treurig stemmende soms verontrustende familieportretten gevangen in de ijzeren ring van deprivatie, beroerde woonomstandigheden, achterstelling, criminaliteit, cultuurverschillen, onmacht en onkunde. De ironie of drama is dat de Afrikaanderwijk altijd al een migrantenwijk was en ook zo was bedoeld. De eerste bewoners kwamen uit Brabant en Zeeland naar de grote stad in de hoop daar een betere toekomst te vinden. Ze eindigden voornamelijk als havenarbeiders. 'Boeren' werden ze spottend genoemd. Wie zijn situatie wist te verbeteren verhuisde zo snel mogelijk naar een betere wijk. In de jaren 60 werden op het Turkse en Marokkaanse platteland gastarbeiders bij duizenden geronseld en kwamen tussen de achterblijvers van de vorige migratiegolf te wonen. Een boek voor iedereen die denkt dat ’t allemaal heel simpel is …. B.Logger

Friday, April 15, 2011

Delta

Delta (DVD) / Kornél Munduczó. Dit door de Hongaar Munduczó geregiseerd drama speelt zich af in Roemenië. Mihail, een dertiger, keert na klaarblijkelijk jaren van afwezigheid terug naar zijn geboorteomgeving waar hij door zijn moeder wordt voorgesteld aan zijn halfzus Fauna. Mihail’s plan is om een houten huis te bouwen aan de rand van de delta. Hij koopt een grote partij hout op en begint in eerste instantie met de aanleg van een steiger. Fauna biedt de helpende hand met het bouwen van Mihail’s project en gaandeweg zien we behalve het Project, ook de relatie tussen Fauna en Mihail groeien. Grimmige wantrouwende blikken van cafébezoekers teisteren het locale café iedere keer weer als Mihail er voet naar binnen zet. De kroeg wordt overigens gerund door de norse partner van de moeder van broer en zus. De film ademt Scandinavische sfeer uit met oer natuur en verstikkende banden. De film kent weinig woorden en veelal wordt er slechts met een grom gereageerd. Wij als kijker vragen ons af óf en hoe lang het allemaal goed zal blijven gaan. Een mooie film.

Wednesday, April 13, 2011

Jammer hoor…..

Nu had deze bibliothecaris net zo’n leuke en interessante toepassing verzonnen om de aankoop van een ipad voor zijn werk te rechtvaardigen, blijkt dat het niet kan.

Biebblogger heeft slechts enkel keren even met een ipad mogen spelen. Moeilijk lijkt het gebruik ervan niet, het is tenslotte net een grote ipod touch en die kent hij van haver tot gort. Toch, de details zijn natuurlijk wel anders.

Het inpassen van ipads in de werksituatie wordt volgens hem wel dringender. Meer en meer klanten komen met vragen over het apparaat, bijvoorbeeld met betrekking tot het downloaden van ebooks uit ons ePortal. Biebblogger is altijd van mening geweest dat wij, bibliotheekmedewerkers, gemiddeld genomen de klant net één stapje voor moeten zijn wat betreft kennis op het digitale gebied. Aankoop van een paar ipads past in dat streven. Daarnaast zijn ipads natuurlijk ook veredelde ereaders. Aangezien de bibliotheek al wel andere merken readers uitleent zouden ook ipads goed in dat beeld passen.

Verder, dacht hij, zouden ipads gebruikt kunnen worden bij een bepaalde werkactiviteit. Maar, daar had hij buiten de waard gerekend. Een ipad heeft namelijk bijna geen mogelijkheden om hardware aan te sluiten. Geen USB aansluitingen bijvoorbeeld, en daar ga je dan. Zo’n aansluiting was nu net wel nodig om een stukje hardware in te pluggen. Jammer dus.

Overigens, om Cato te parafraseren (Et ceterum censeo Carthaginem esse delendam – En voorts ben ik van mening dat Carthago verwoest moet worden) ben ik nog steeds van mening dat er ipads gekocht moeten worden voor onze bibliotheek.

Tuesday, April 12, 2011

Parnassia

Parnassia / auteur: Josha Zwaan. Romans met thema WOII zijn populair. Dit verhaal gaat over de gevolgen van de oorlog voor de kinderen en hun nageslacht. Het meisje Rivka gaat met vier jaar een christelijk gastgezin en groeit daar op als Anneke. Na 3 jaar komt haar vader haar weer ophalen maar ze herkent ‘m niet. Ze kiest er voor bij het gastgezin te blijven. Maar het christelijk geloof zegt haar niets en ze gaat later haar eigen weg. Ze ontkent haar Joodse achtergrond. Ze trouwt met een Joodse man Joost die de gevangenkampen heeft overleefd, maar een oorlogstrauma heeft dat niet behandeld wordt. Hij kiest steeds meer voor zijn Joodse wortels. Anneke krijgt 3 kinderen maar kan ze geen liefde geven en de kinderen worden uiteindelijk weggehaald en de vader gaat naar een psychiatrische inrichting. Anneke kiest voor een nieuw anoniem leven in Amsterdam. Als ze 70 is en haar ex-man overlijdt zoekt haar oudste dochter Sandra meer contact. Sandra wil haar moeder leren begrijpen. Door deze contacten begint Anneke/Rivka haar Joodse identiteit een plek te geven. Aanrader, deze debuutroman.

Monday, April 11, 2011

Een verspilde dag...

Het is weer lente, afgelopen zaterdag was het een echte lentedag, prachtig weer. In tegenstelling tot de rest van Nederland besloot ik mijn dag in mijn tuin door te brengen. Aangestoken door het mooie weer trekken we er op zo'n mooie dag massaal op uit. Ik zag mij al wandelend of fietsend te midden van honderden andere dagjesmensen. Het besluit kwam helemaal vanzelf toen ik rechtstreeks vanuit de douche mijn tuin inliep (nee ik ben geen naturist). Het was er heerlijk en nog stil. De zon scheen en overal kwam van alles veelbelovend boven de grond. De boom stond als een witte wolk vol bloesem. Longkruid, hyacinten, blauwe druifjes, narcissen bloeiden volop. De vogels, insecten.., ik zag de eerste hommels. Met verse krant, broodjes en koffie, het gevoel niets te hoeven bracht ik luierend mijn dag door, zelfs geen onkruid gewied! Ken u ook nog zulke dagen? Met onthaastende groet B.Logger. PS: ik nam wel nog een rapportje door in de tuin.

Tuesday, April 5, 2011

Maand van de filosofie ....

... gaat deze keer over 'het echte leven'. En wat is dan echt? 'Echt' zijn voor mij de gezichten van mensen om mij heen, ik probeer ze te lezen. Aan gezichten is veel af te lezen en het helpt beter te luisteren. 'Echt' luisteren is één van de moeilijkste dingen die er bestaat. Ik leer nog dagelijks bij. Onecht luisteren: zogenaamd luisterend ondertussen al een antwoord verzinnen komt veel voor. Als ik het zelf doe zie ik het aan het gezicht van de ander: je haakt af of je onderneemt gelukkig een nieuwe poging. In de Nederlandse taal hebben we de fantastische term 'ontmoeten'. Ont-moeten : dat de betrokkenen niet meer moeten. Dan luister je werkelijk, lees je de gezichten. Ontmoetend ben je even 'samen', enne … lees eens Levinas .... B.Logger