De last van veel geluk ....

is een even boeiend als leesbaar boek van emeritus hoogleraar Van Deursen. Het handelt over de geschiedenis van de Nederlandse republiek in haar bloeitijd. Een aanradertje ... Ik moest onwillekeurig aan deze titel denken toen ik las dat wij Nederlanders volgens vergelijkende onderzoeken tot de gelukkigste mensen/landen ter wereld behoren. En hoewel cijfers echt kunnen liegen ligt het bewijsmateriaal in dit geval wel heel hoog en breed opgetast. Tot mijn verbazing hebben wij een rotsvast vertrouwen in de overheid en in de rechterlijke macht vergeleken met inwoners van andere landen. Waarom klagen wij dan zoveel? En ook en met name over overheid en justitie?

Dit vergt nieuw fundamenteel onderzoek. Ik vraag mij bijvoorbeeld af of de hoeveelheid geklaag niet wereldwijd in alle landen min of meer een constante is. Met andere woorden, van Afghanistan tot Nederland tot aan de Verenigde Staten: het NKP (Nationaal Klaag Product) is altijd ongeveer even hoog met de nodige uitschieters omhoog en omlaag uiteraard. Daardoor kan men een lijst maken van meer en minder gelukkige inwoners.

Vervolgens is het interessant om te kijken waarover er dan geklaagd wordt: niet iedere klacht zal hetzelfde soortelijk gewicht hebben. Vermoedelijk is geen werk hebben veel erger dan saai of vervelend werk hebben en is een land waar 'hondendrollen op straat' hoog scoort toch van een andere orde als het niet eens hebben van een huis! Verhuis naar een Islamitisch land en je bent van je hondendrollen probleem verlost want honden worden daar als onrein beschouwt. In plaats daarvan wordt je wellicht met andere meer urgente problemen geconfronteerd die vermoedelijk zwaarder op de maag liggen.

Ook als klachten in landen overeen komen is het nog niet zo simpel als het lijkt. Uiteraard klagen we in Nederland over de bureaucratie en terecht. Maar burgers in de andere landen klagen daar ook over. 'Onze' bureaucratie wordt veroorzaakt door een overheid die met van alles en iedereen rekening probeert te houden waardoor er een onoverzichtelijke lappendeken van regels en regelingen ontstaat met allerlei duistere bepalingen. Er zijn landen waar de bureaucratie uitsluitend bedoeld lijkt om de bureaucratie in stand te houden. De aldaar geldende duistere bepalingen moeten de burger er onder houden en vooral flink laten betalen, bijvoorbeeld smeergeld aan een leger van onderbetaalde ambtenaren.

En wie zijn de klagers? Voorbeeld: ik vermoed dat in de wijk waar ik woon hondendrollen hoog scoren want we hebben hier veel honden en weinig criminaliteit. Het is behoorlijk multiculti en ook in andere opzichten een mix. Ik weet nog hoe de gemeente besloot om een parkje aan te leggen zodat hangjongeren niet meer rondhingen in onze speeltuin waar uiteraard veel gezinnen met kleine kinderen komen. Dat botste wel eens. In no time stond het aardige parkje vol met kinderwagens en speelden er kinderen onder toeziend oog van de ouders. Toen er toch meer en meer jongeren kwamen rondhangen hoorde ik de klacht: 'er hangt daar maar van alles rond'. Ja, dat haalt je de koekoek: dat was nu net de bedoeling.

Tenslotte vraag ik mij af in hoeverre klagen niet bijdraagt aan onze geluksbeleving. Als dat klopt is klagen heel gezond, met mate natuurlijk. Een zucht geeft lucht.

B.Logger

Er komt ijs ....

Muziek top-tien

Nu dan, in navolging van mijn persoonlijke boeken top-tien, een top-tien op muziekgebied. Dat is niet moeilijk en wel moeilijk. Ik hoef alleen maar even op mijn iPod te kijken en een keus te maken. Maar, wat te kiezen? OK, hier komt mijn lijstje:

- The Who / Live at Leeds
- Daniel Lanois / Acadie
- Eva Cassidy / Imagine
- The Rolling Stones / Exile on Main Street
- Sonny Landreth / The Road we're on
- Dan Crary / Thunderation
- Neil Young / Live at Massey Hall
- Keith Jarrett / The Koln Concert
- U2 / How to dismantle an atomic bomb
- Ivo Pogorelich / Scarlatti Sonatas

Het is toch nog veel moeilijker dan ik dacht, tien is te weinig. Ik troost me maar met de gedachte dat ik volgend jaar een heel ander lijstje zal maken.

Komt er volgende week sneeuw?

Een Boeken top-tien

Het is December, traditioneel weer de tijd om eens stil te staan bij het afgelopen jaar. Daar wil ik u en anderen niet al te uitgebreid mee lastig vallen. Wel met een lijstje van boeken. Niet alleen boeken, die in 2009 uitgekomen zijn, maar boeken die ik het afgelopen jaar gelezen heb en die ik de moeite waard vond. Een zeer persoonlijk favorietenlijstje dus. U mag het voor kennisgeving aannemen. Ik ga ook niet uitleggen waarom ik ze goed vond, ze zijn goed genoeg om op mijn eigen top-tien terecht te komen. Raadselachtig? Wilt u weten waarom ze daar op staan, dan zult u ze zelf moeten gaan lezen Let u niet op de volgorde, die doet er niet echt toe, er moest gewoon een volgorde zijn. Hier komt ie dan:

- Martin Bril / De kleine keizer: verslag van een passie
- Simon Schama / De Amerikaanse toekomst
- Richard David Precht / Wie ben ik en zo ja, hoeveel?
- Dick Francis / Silks
- Marianne Joëls / Een zeepaardje in je hoofd
- Mark Rowlands / De filosoof en de wolf
- Max Pam / Het Ravijn : autobiografie van de angst
- Anne Holt / Blinde godin
- Anne Provoost / Beminde Ongelovigen: Atheistisch sermoen
- David Sloan Wilson / Evolution for everyone

Van al deze boeken vindt u besprekingen op onze leestip-pagina. Mist u titels? Ongetwijfeld, stuurt u me die dan maar toe, ik hou erg van lezen en maak graag gebruik van de (lees)kennis van anderen.

Gewoontedieren

Er wordt wel beweerd dat er honden- en kattenmensen bestaan. Honden vind ik alleen leuk bij een ander en om een keer mee te wandelen. Daarbij ben ik wat gemakzuchtig: doe mij dus maar een kat. Ik heb er nu twee, beide zwart met een wit befje, broer en zus. Qua karakters zijn ze het levende bewijs dat astrologie niet klopt. Ze zullen vlak achter elkaar geboren zijn (ik was er niet bij, het waren asiel exemplaren) maar zijn totaal verschillend.

Hij, een tamelijk grofgebouwde lomperik die er voortdurend op uit trekt via het kattenluikje (overigens een uitvinding van Isaac Newton naar men zegt). Als er iets omgaat of breekt in huis is hij meestal de oorzaak. Zij, een elegante moviestar met wasdrang, type gevoelige schootkat en beslist intelligent. Het leven ziet er voor beiden dan ook totaal verschillend uit.

Als ik een propje gooi staat hij er dom naar te kijken, zij holt er naar toe, speelt er mee, neemt het in haar bek, trippelt elegant naar mij toe en legt het bij neer. De bedoeling is dan dat ik opnieuw gooi. Dat 'hondenspel' herhaalt zich tot ze plotseling geen zin meer heeft, het blijft toch een kat natuurlijk.

Wanneer ik met oudjaar het kattenluik afsluit (vanwege vuurwerk) zie ik hem talloze malen tevergeefs met zijn kop tegen het luikje bonzen. Het is wel een doorzetter. Zij heeft zoiets natuurlijk meteen in de gaten.

Toch heeft ook zij haar problemen .... Onlangs kwam er een nieuwere HR verwarmingsketel. Zij trekt zich vaak bovenop de ketel terug: warm, hoog en droog. De nieuwe ketel hangt op exact dezelfde plek in de keuken maar is stuken kleiner want moderner. Ik heb haar twee keer omhoog zien springen bij de ketel om er vervolgens meteen weer af te duikelen. De bovenkant van de nieuwe ketel is zo klein, en de daarop gemonteerde afvoer zo groot, dat er helaas geen kat meer op past. Nu hebben katten geen gelaatsuitdrukking maar ik meende toch duidelijk te kunnen zien dat ze stevig baalde.

Ben benieuwd wat haar nieuwe favoriete plek wordt. Op een goede tweede plaats stond altijd al mijn laptop als ik 'm op tafel opengeklapt aan laat staan gkspg0-38tusje0-t9iegoijsdo toiut ewe9t 953 u8q8i90t- q095- 3q-5 q3-i qwpfjk,d gndsg KAÄR QP q j QEHJQ WHWL HUIYET EWJdjgdgdjgjdkgoet]Wrp]q

The Koln concert

The Koln concert / Artiest: Keith Jarrett. Jarrett (geboren in 1948) is een wonderkind. Hij begon al op driejarige leeftijd piano te spelen en werd professional toen hij nog op school zat. Hij speelde samen met jazz grootheden als Art Blakey, Miles Davis en Chick Corea en had zijn eigen combo's. En dat is ook meteen de reden dat ik tot voor kort nooit de behoefte had om naar muziek van hem te luisteren, jazzmusici hebben in mijn beleving vaak de neiging er met de muziek vandoor te gaan, te improviseren, te "freaken" tot ze erbij neervallen. Iets wat mij absoluut niet aanspreekt. The Koln concert (1975) is anders. Toen hij aan het concert (een soloconcert) begon stond niets, maar dan ook niets van wat hij zou spelen vast. Hij begon te spelen(op een piano die niet deugde) en het concert wat toen volgde is een grote improvisatie. Heerlijke rustige luistermuziek, melodieus en bij tijden swingt het de pan uit. Maar altijd blijft het een genot om naar te luisteren. Wat een gave, dat je dit zo achter elkaar, al improviserend uit je mouw kunst schudden. Een absolute aanrader. Het album krijgt van Allmusic 5 sterren, en terecht. Overigens, het schijnt dat iedereen, als je tenminste enigszins mee wilde doen, deze plaat in de kast had staan. Maar ja, ik loop wel eens wat achter, in dit geval toch ruim 30 jaar.

Prioriteiten.....

Na een afwezigheid van een paar dagen wegens ziekte kom ik voor het eerst weer op werk. De week bestaat nu nog maar uit twee dagen voor mij. U herkent de volgende situatie misschien wel, uw mailbox is volgestroomd, dingen die moesten gebeuren liggen er nog steeds en schreeuwen nog dringender om aandacht. En in mijn geval, de aanschaf moet gedaan worden, er moet eigenlijk gesaneerd worden, dit weblog moet ververst worden, de website moet bekeken worden, er moet gekeken worden naar onze Twitteraccount en Facebookpagina, en zo zijn er nog wel een paar zaken op te noemen. Kortom, een 'to-do' lijst van hier tot ginder. Er moeten dus prioriteiten gesteld worden.

Filosofen zeggen wel eens dat filosoferen niets anders is dan het stellen van goede vragen. Liefst moeten die dan natuurlijk ook beantwoord worden. Ik kom tot deze uitweiding na het zien van de herdenkingsuitzendingen over Ramses Shaffy. Wat mij daarvan bijgebleven is zijn de qualificaties: 'levenskunstenaar, altijd benieuwd naar, en optimaal leven in het nu'. Ik kreeg de indruk dat hij niet met to-do lijstjes werkte en prioriteiten hoefde te stellen. Alles kwam op zijn pad en gebeurde gewoon. Geweldig.

De meesten van ons zijn denk ik niet zo gelukkig en zijn altijd bezig om prioriteiten te stellen. Wat is het belangrijkst, wat moet eerst, wat komt daarna, wat kan wel even wachten en wat kan direct de prullenbak in? Je moet ook nog eens bepalen: belangrijk voor wie? Belangrijk voor u als klant, voor de collega's, voor de baas? Is het belangrijk voor u dat ik deze posting schrijf, of voor mijn baas? Is het belangrijk voor u als klant dat er een paar honderd boeken meer of minder worden aangeschaft / gesaneerd? Of moet dat van mijn baas? Vinden mijn collega's het prettig dat ik hun mail lees of kan ik die wel in de prullenbak gooien? Kortom, afhankelijk van wie je vraagt kunnen hier verschillende antwoorden op gegeven worden. Dit wegingsproces mag ook weer niet te veel tijd in beslag nemen, want dat zou ten koste gaan van de echte productieve tijd. Snel beslissen dus.

Als u het mij vraagt dan weet u wel wat ik belangrijk vind. Anders had u dit niet gelezen. Het heeft u wel tijd gekost om dit te lezen, en dat is dan weer jammer, tijd die u misschien beter had kunnen besteden. Kortom, het is een probleem dat mij (en u misschien ook wel) blijft achtervolgen. Het goede nieuws is echter dat ik er niet nog eens over zal schrijven.

De crisis, hij komt, hij komt....

en is al weer bijna vertrokken, die goede Sint.....Een spoor van geschenken en pakpapier achterlatend. Benieuwd hoe de goed heiligman zich deze keer door de economische crisis slaat. Let op de onvermijdelijke lijstjes, zijn er weer meer computerspellen verkocht of scoorden de oud-hollandse bordspelen? Het verhaal van de middenstand....

Als kind zing je ondertussen onbegrijpelijke liederen zoals 'Sinterklaas kapoentje' of 'Zie de maan schijnt door de bomen, makkers staakt uw wild geraas'.

Het viel mij toen al op hoe de cadeaus niet eerlijk over iedereen verdeeld werden. Dat merkte je de volgende dag op het schoolplein. Waarom kreeg ik nu nooit die racebaan en andere kinderen wel? Er waren ook gezinnen waar de Sint helemaal niet langskwam: die deden aan Kerst of 'nergens' aan. Dat laatste ging echt mijlenver boven m'n bevattingsvermogen waarbij 'nergens aan doen' wel het meest onbegrijpelijk was.

Toch behield ik lang mijn geloof in de Sint, maar achteraf denk ik dat de geloofscrisis toen al toesloeg. Ik weet niet meer hoe het me verteld is maar herinner me hoe boos ik was toen bleek dat de Sint niet bestond. 'Dan bestaat God zeker ook niet' sprak ik wraakzuchtig. Zo jong als ik was begreep ik al dat ik mijn ouders niet harder kon treffen als met die opmerking. Ik heb ze dus flink laten zweten....

Werd ik door mijn kleine grote jeugdtrauma tegenstander van de Sinterklaas cultus? Nee, want in iedere cultuur zijn er momenten waarop je als kind achter dingen komt. Niet leuk maar ook niet te voorkomen. In ons land is dit moment rotsvast en overzichtelijk vastgelegd rond het einde van het geloof in Sinterklaas. Wanneer wij Sinterklaas afschaffen, verplaatst dit moment zich naar andere, moeilijker te definieren onderwerpen. Dan missen wij deze gezamenlijke ervaring.

Met de groeten van Pint en Siet.......B.Logger