Ik meldde al, dat één van de twee katten, waarbij ik mag inwonen een nieuwe slaapplek zocht. Haar keuze viel verrassend op de wasbak in het toilet. Problematisch in verband met bezoekers. Daar had ik me in kunnen schikken, maar vervolgens begon het dier kale plekken te vertonen.Ik consulteerde de dierenarts. Volgens zijn voortreffelijke administratie was ik in 2001 voor het laatst langs geweest voor een paar injecties. Gezonde beestjes dus en ... ze beschikken over een uitstekend geheugen. Ook zij hadden kennelijk het bezoek feilloos geregistreerd want zodra ik de reismand die ik verder nooit gebruik (plastic ding met traliedeurtje) te voorschijn haalde vond er een opvallende gedragsverandering plaats. Ze besloten spontaan verstoppertje te gaan spelen. Na een korte achtervolgingscene James Bond waardig overmeesterde ik haar.
Het vervoer naar de dierenarts vond onder klagelijk gemiauw plaats. Deze constateerde geen vlooien, wat vaak de oorzaak is van kale plekken en vroeg vervolgens of het beestje de laatste tijd ingrijpende veranderingen had meegemaakt. Ja, die waren er dus: het vinden van een nieuwe plek in huis. De diagnose luidde daarop: stress. Ik kreeg de opdracht om samen met mijn kat een nieuwe plek te vinden. Dat klinkt stukken makkelijker dan het lijkt. Het probleem met katten is namelijk dat ze niet praten.
Nu heb ik enige ervaring met moeizaam communicerende wezens uit de tijd dat ik met TBS patiënten werkte, maar dit is toch weer anders en gaat dieper. Ik ga er van uit, dat mijn katten een gezonde geest hebben. Het vermoorden van anderen (vogels, muizen, vlinders) bijvoorbeeld maakt hen nog niet tot serial killers. Dat is nu eenmaal hun karakter, datzelfde geldt niet voor de gemiddelde mens. Wij zijn geen roofdieren. Onze gebitstructuur toont aan dat we alleseters zijn. Maar hoe zoek je nu met of voor een niet pratende kat een nieuwe plek?
Als volgt opgelost: wat ik al wist: zij is enorm dozig ... zet een doos neer en zij gaat er in zitten. Er staat nu een doos vlak bij de plek waar zij altijd al zat, ook hoog, ook warm en … het werkt!
Ze krijgt voorlopig ook dagelijks een anti stress pil. De dierenarts demonstreerde hoe ik die moest inbrengen: direct in de bek, niet door het eten! Dat verliep niet zonder problemen, ze verzette zich tot het uiterste en de arts vroeg dan ook bezorgd of ik eventueel assistentie had. Die heb ik niet, maar thuis was het geen enkel probleem. Het is bijna zo, dat ze er voor gaat zitten ...
Lucky me ... B.Logger
4 comments:
met plezier gelezen :-)
Leuk verhaal en heel herkenbaar! ook ik ben in het bezit van een kat die nogal wild is, niet van dierenartsen houdt (zacht gezegd), lang niet naar de dierenarts is geweest (om de stress te ontwijken. Bovendien heeft zij ook kale plekken bij haar staart. Probeer het zelf nog onder controle te krijgen...een zit- of ligplek is echter geen probleem, ze voelt zich overal thuis, voor het raam, in de kast op de atlas(!)etc.
Poes klinkt als een geinig beest.
Daar ga je vast nog veel leuke dingen mee beleven.
Reismandjes en katten gaan niet samen heb ook ik wel eens aan den lijve ondervonden. Als je dat reismandje wat meer in het dagelijkse leven plaatst dan raakt poes er wat meer aan gewend en associeert ze het niet langer uitluitend met het pand verlaten naar vreemde bestemmingen.
Een andere tip is een zgn pillenschieter waar je een pilletje tussen klemt, 'mond' open en schieten maar. Poes weet niet zo gauw wat 'm overkomt.
Het is moeilijker om poes in je eentje in de greep te houden, maar wikkel 'm anders eerst even in een handdoek zodat zijn klauwtjes hun weg niet vinden in jouw huid. Werkt ideaal.
Maar toch fijn dat je, ondanks wat haar allemaal aangedaan wordt toch nog bij haar in mag blijven wonen :)
Levert zo te zien heel wat herkenning op. Deze poes wordt daardoor direct wat minder uniek, in ieder geval wat gedrag betreft.
Post a Comment