Afgelopen kerstbijeenkomst kregen we te Burgers Zoo naast een gezellige maaltijd ook een
lezing over het groepsgedrag van mensapen. Daarbij werd uiteraard een parallel
getrokken met mensengedrag. Dat laatste maakte het verhaal leerzaam en bij
momenten hilarisch. Vooral wanneer de alfamannetjes ofwel de leiders in beeld
kwamen; uit de kluiten gewassen exemplaren die (nogal onsympathiek) eenmaal
daags een medeaap op het gezicht timmeren of minstens luid krijsend ronddraven
met het doel de groep er onder te houden.
Voor mij
aanleiding een boek van Frans de Waal, de wereldberoemde apoloog ter hand te
nemen. Het heet 'de aap uit de mouw' en is een verzameling goed leesbare
columns waarbij hij telkens ook mensengedrag betrekt. Je zou deze bezigheid
'zoologische antropologie' kunnen noemen. Boeiende stukjes waarin hij
bijvoorbeeld laat zien dat sommige diersoorten een zelfbesef hebben, elkaar
herkennen en aangeleerde techniekjes aan elkaar kunnen doorgeven.
Er schuilt
één zwak element in deze opzet: aangezien wij mensen zijn (ook de Waal) kunnen
we uitsluitend beredeneren hoe wij als mensen dingen beleven en doen wanneer we
een chimpansee zouden zijn.
Het is nog
even wachten op de hoogbegaafde chimp die het boek 'de mens uit de mouw'
schrijft en dat noemt hij dan: antropologische zoölogie.
B.Logger
