4 mei

Andere tijden had enkele weken geleden een beklemmend onderwerp.

Het ging over het handelen van Nederlandse burgers tijdens de Duitse bezetting. Interviews met enkele hoog bejaarde mannen die beroepen hadden zoals politieman, advocaat, treinmachinist met als overeenkomst dat ze allemaal doorwerkten in die tijd. Zonder enthousiasme, met pijn in het hart, maar toch ... doorgewerkt, niet tegengewerkt.

Die houding kun je geen meewerken noemen en bovendien hadden ze zo hun redenen: een jong gezin, eindelijk een inkomen en natuurlijk wisten ze toen niet alles. Ze deden naar hun eigen gevoel ook niet echt mee, of in ieder geval niet fanatiek, en toch ...

Ben benieuwd wat mijn vader van deze uitzending zou hebben gevonden. Hij werkte tijdens de oorlog door als ambtenaar op het gemeente secretarie van een dorpje onder de rook van Rotterdam. Dat bleek de ideale plek om te knoeien met persoonsbewijzen, overlijdensaktes, bonkaarten etc. Zodoende raakte hij betrokken bij het verzet.

Wat bij de geïnterviewden trof was dat ze terugkijkend nauwelijks of geen keuzemoment zagen. Met alle respect, echt respect vanwege de moed om met hun verhaal naar buiten te treden: die keuze hadden ze natuurlijk wel. Daarmee wil ik niet beweren dat ik zelf die keuze beter zou maken, in verzet gaan is niet erfelijk of genetisch vastgelegd. Maar goed ook, dat zou wel heel gemakkelijk zijn voor toekomstige bezetters.

B.Logger

Somber geluk

Wij Nederlanders staan op de vierde plaats van alle landen ter wereld als het om geluk gaat. We zijn op drie na het gelukkigste volk ter wereld, slechts Denen, Noren en Finnen staan boven ons. Een eerste conclusie vind ik dat levensgeluk zich kennelijk onverantwoord ophoopt in Noordelijk Europa. Zelfs Zwitsers, nauwelijks zuidelijker en bekend om hun 'levensgevoel', hinken achter ons aan, ook al die zogenaamd vrolijke Fransen achten zich ongelukkiger.

We moeten dus massaal naar Groningen, Friesland en Drenthe verhuizen, want hoe noordelijker hoe beter. Ons ongelukkige Limburg dient waar mogelijk gemeden te worden. Het ontvolkte Limburg en ook Zeeland worden heel fijne plekken voor Vlamingen om zich te vestigen. De Walen moeten genoegen nemen met het zodoende vrijgekomen Vlaanderen etc.

Er was ook ander nieuws: Nederlanders zijn uiterst somber over de economie. Het ene onderzoek sluit het andere vrijwel uit. Want kun je aantoonbaar somber zijn en even aantoonbaar gelukkig? Hoe is dit mogelijk? Zoiets is denkbaar wanneer je welvaart onbelangrijk vind zoals in Nepal, zij streven niet naar welvaart en vooruitgang en hebben zelfs een ministerie voor geluk. Maar zo zijn wij toch niet? Nee inderdaad, zo zijn wij niet. Wij gaan ook zeker niet massaal naar het noorden verhuizen, als echte handelsnatie pakken wij dit anders aan.

Geluk is in tegenstelling tot bijvoorbeeld olie of aardgas onuitputtelijk en daarom steeds uit voorraad leverbaar. Geluk kan ons nieuwe export product worden. We moeten wel even uitvinden hoe je geluk kunt opslaan, anders is het niet het te exporteren. Ouderwets bottelen in flesjes (met of zonder statiegeld) zou ik zeggen.

We moeten ons nieuwe product verstandig vermarketen, bijvoorbeeld geen petflessen: een petfles vol geluk klinkt als: 'geluk is pet'.
Overigens dient de verpakking wel aantrekkelijk en universeel vrolijk te maken. Evenals de toenmalige autofabrikant Ford ben ik voor één product: dus één soort geluk voor iedereen. Niet: in Rusland verkopen we heel ander geluk dan in Zimbabwe, Bolivia of België.

We moeten daarbij niet voor duurzaam geluk gaan, dan heb je wel tevreden klantjes maar ze komen nooit meer terug. Eerder genoemde Ford maakte zijn T Ford zo solide dat ze 20 jaar of langer meegingen. Niet doen. Ons product moet precies duurzaam genoeg zijn en geluk mag best naar meer smaken al moet het niet (aantoonbaar) verslavend zijn of slecht voor de gezondheid.

Indien mogelijk moeten we voorkomen dat de Denen Noren en Finnen zich ook op de geluksmarkt storten, zij hebben immers een voorsprong. Een moeilijke diplomatieke missie waarbij moet worden ingespeeld op het egoïsme en eigenbelang van de Scandinaviërs. Het oppotten van geluk moet met kracht bevorderd worden in het hoge noorden. Ondertussen gaan wij dan een slimme strategische alliantie aan met Nepal. Koeien met gouden horens beloven: jullie worden ons distributiepunt voor gansch Azië. Nederlandse geluks(onder)zoekers dienen nauw samen te werken met Nepalezen want dankzij hun ministerie hebben ze een voorsprong.

Wat moet het fantastisch zijn om in die geluksindustrie te werken. Nuttiger werk is niet denkbaar. Wat zal de werkeloosheid dalen in ons land want dit wordt ongetwijfeld een arbeidsintensief product, eindelijk volledige werkgelegenheid. En ook ongelukkige mensen kunnen ingezet worden want er zijn vast wel dingen waarin je wel gelukkig bent. Dankzij volledige werkgelegenheid stijgen we naar nummer 1 op de internationale gelukslijst en genereren we nog veel meer omzet. We zijn nooit meer somber over de economie en ontwikkelingshulp kunnen wij afschaffen: een achterhaald product.

B.Logger

Braaf

de braafste leerling van de klas is een positie die zo zijn eigen problemen kent: zo'n ventje wil na schooltijd nog wel eens een bloedneus geslagen worden.

Ik herinner me het zoontje van de bovenmeester, hij was een kinderkopje groter dan ik en domineerde het schoolplein zozeer dat ik hem op zekere dag bij zijn bloes greep.

Het gevolg had ik niet kunnen bedenken: alle knopen sprongen van zijn bloes. Kennelijk waren die slecht aangezet, hij stond letterlijk in zijn hemd. We waren beiden verbaasd, ons publiek zweeg eerbiedig. Hij liep wenend naar binnen naar onze bovenmeester, tevens zijn vader. Ik wachtte op het schoolplein eenzaam mijn onvermijdelijke lot af.

Uiteraard moest ik bij de bovenmeester op het matje komen. Hij vroeg wat er gebeurd was, luisterde en ... koos gedeeltelijk mijn kant. Ik kreeg geen straf en ben zelden zo opgelucht geweest. Thuis vertelde mijn vader dat mijn opa ook 'hoofd der school' was en dat hij dat lastig vond. Mijn pa had altijd het gevoel dat z'n vader extra streng voor hem was en altijd partij koos voor anderen.

Op het Europese schoolplein moet braafste leerling Nederland nu zelf gaan bezuinigen na veel andere landen de les gelezen te hebben. Ik denk niet dat landen als Italië, Spanje of Griekenland geneigd zijn ons veel ruimte te gunnen.

B.Logger

Schaamtemedicijn

Kende u die term?

Ik niet, ving 'm op toen ik suf langs TV zenders zapte: zou dan eindelijk de pil tegen diepe verlegenheid zijn uitgevonden?

Dat zou een wereldwijde doorbraak betekenen waarbij vergeleken de anticonceptie pil onschuldig kinderspel was. Want hoeveel verlegen mensen zijn er wel niet in deze wereld? Niemand weet het, deze probleemgroep zal nooit in beeld komen: ze zijn te verlegen om zich te roeren!

Het zat anders: mensen schamen zich voor bepaalde kwalen, gaan daarvoor niet bij de huisarts langs maar bestellen liever illegale onbetrouwbare medicatie via websites. Viagra en afslankmiddelen staan bovenaan. We hebben het in Nederland over 300.000 mensen die hun gezondheid op deze manier op het spel zetten.

Herinner me de eerste keer dat ik tampons voor toenmalig vriendinnetje kocht (een broer van mij is drogist, helpt dat?) ze was ontroerd: haar vorige vriendje weigerde deze aankoop systematisch. Ik wilde alleen maar het merk etc weten. Daarentegen kocht ik voor de eerste keer condooms met schaamrood op de kaken.

Via Google ontdekte ik dat er in Nederland een vereniging voor verlegen mensen (VVM) bestaat. Wat mooi en ik snap het omdat ik zelf ook verlegen ben, maar niet bescheiden. Een bijzondere combi waar hopelijk ook het voltallige bestuur van de VVM aan lijdt want anders kom je nergens.

B.Logger

het gezicht van de economische crisis

Het komt dichterbij: de stijgende werkeloosheid, mensen die hun huis niet kunnen verkopen, meer dan een miljoen mensen onder de armoedegrens in Nederland.

Steeds meer mensen in mijn directe omgeving, familie, kennissen en vrienden.

De crisis is allang geen abstractie meer: ze krijgt menselijke gezichten, mensen die ik ken.

B.Logger

Columniseren kun je leren.

Op mijn vorige werk (een TBS kliniek) hadden we een bulletin. Samen met een collega schreef ik daar om beurten een column in. Op zekere dag brak er een crisis uit in de organisatie: de ene directeur ontsloeg de andere.

Mijn collega was te partijdig en besloot te zwijgen.

Terwijl de kruitdampen nog in het gebouw hingen schreef ik een onpartijdige literaire column over deze crisis met Shakespeare, het koningsdrama, als invalshoek.

Een ongelukkige keuze, zegt u? Om het nog erger te maken verklaarde ik dat hoofdpersonen in dergelijk drama's steevast ten onder gaan aan een weeffout, 'a fault of character'.

Tsja, beide strijdvaardige directeuren zullen de wenkbrauwen gefronst hebben toen zij uit hun eigen bulletin mochten vernemen dat er iets mis was met hun karakter. Daar had ik niet aangedacht, evenals het feit dat ook het voltallige bestuur dit zou lezen.

Kan het nog erger? Ja dat kan ... in die periode was ik tevens secretaris van de OR, een strijdbaar clubje en verzorgde in die rol de communicatie naar onze achterban via datzelfde bulletin. Er volgde een letterlijke 'rolberoerte' want hoe moest mijn stukje opgevat worden in mijn dubbelrol van columnist plus OR vertegenwoordiger?

Als ik een fout maak doe ik het goed en met overtuiging.

B.Logger

Sorry

De NS verkeert letterlijk en figuurlijk in zwaar weer en daarmee ook haar klanten. Het ging helaas weer op alle koudefronten mis en het verbaasde me dat directeur NS reizigers Thijssen zaterdag geen excuus aanbood voor alle ongemak. Ze baalde overig oprecht van de hele situatie, dat was overduidelijk.

Men kan uitaard niets doen aan het feit dat er een koudegolf uitbreekt en NS meende deze keer goed voorbereid te zijn, veel beter dan voorgaande jaren in ieder geval. Maar en dat is wat dubbel, in Thijsen's verhaal klonk tevens door dat men niet over de infrastructuur beschikt om met zulke situaties om te gaan. Daarmee lag de Zwarte Piet bij het bedrijf Prorail dat voor de rails en wissels zorgt.

Prorail bood zondag haar excuus aan. Ik noemde de boodschap al dubbel maar in feite is het ernstiger namelijk: 'gesplitst'. Dit is het geval sinds NS en Prorail twee aparte bedrijven werden.

Wanneer biedt je eigenlijk excuses aan? In algemene zin kan men zich afvragen of je excuus moet aanbieden bij onvoorziene omstandigheden waarop je geen invloed heb. Principieel gezien hoeft dat misschien niet maar dit is wel een formalistische opstelling en niet goed voor de relatie met de klant.

Daarbij mag je al helemaal niet van de klant verwachten dat ie zich verdiept in de geheimzinnige structuren en taakverdelingen van de spoorwegen in Nederland. NS en Prorail bieden samen één product namelijk openbaar vervoer. Dus: excuses doe je samen.

Winter.

De ijsmeesters komen bijeen. Terwijl Henk Westbroek in zijn column nog mopperde over de nutteloosheid van de winterbanden onder zijn auto voorspelde Biebblogger al de huidige koudegolf. Dit wijst op een meteorologisch begaafdheid, er stroomt dan ook Frysk bloed door zijn aderen. Eerlijk gezegd: ik zat helemaal op de lijn Westbroek.

Ik heb geen auto, laat staan sneeuwbanden, maar kocht eind vorige winter 'onderschuif zooltjes', ze hebben stalen noppen, met een paar bandjes bevestig je ze onder je schoenen. Ideaal bij gladheid. Bij gebrek aan winter leek het een nutteloze uitgave.

Afgelopen week kon ik ze testen en ze zijn echt geweldig.
Één verontrustend nadeel: op gladde natte tegelvloeren neemt je ijzeren grip op de ondergrond af tot ver het landelijk gemiddelde. Ik ging juist dankzij die zooltjes bijna onderuit op centraal station Nijmegen toen ik me naar een trein wilde haasten.

B.Logger

een kijkje in de crisiskeuken

Voor u gelezen: een gemiddeld huishouden gooit 20% voedsel weg. Huishoudens kunnen dus bezuinigen op dagelijkse uitgaven.

Nog opmerkelijker: een economische crisis is goed voor de gezondheid, tenminste in landen met een sociaal vangnet. Wegens geldgebrek nemen verslavingsproblemen af en wordt er noodgedwongen gezonder gegeten.

Ik hoop dat het klopt. Met minder geld en meer tijd gaat men weer zelf koken. Het is in ieder geval een feit dat fastfoodmaaltijden relatief duur en ongezond zijn.

Zakjes voorgesneden groenten zijn dan weer duurder dan 'losse groenten' en korter houdbaar bovendien. Ik kan het weten omdat ik geen voorgesneden spul meer koop sinds ik merkte dat ze minder smaak hebben: door mij zelf vers gesneden groenten zijn lekkerder en naar het schijnt voedzamer. Je hoeft minder voedsel weg te gooien door van restjes soepjes, salade of stampot varianten te maken.

B.Logger

Ontdekt.

Het stond zomaar in het magazijn: 'a Sailor's Odyssey' the autobiography of Admiral of the Fleet Viscount Cunningham of Hyndhope en ik ben het nu aan het lezen.

Cunningham's autobiografie begint al rond 1900, tijdens 'the Boerwar'. Inmiddels ben ik 'zijn' eerste wereldoorlog aan het afronden, in die periode werd hij kapitein van een torpedobootjager. In de tweede wereldoorlog wordt hij admiraal van de middenlandse zee vloot.

Een boek voor liefhebbers zoals ik want geschiedenis maar vooral zeeslagen hebben mijn interesse. Zeeslagen lees ik puur als ontspannende lectuur, het kan mij niet gedetailleerd genoeg zijn. Verslagen van gewone zeelieden vind ik even interessant als de planning van operaties door de admiraliteit of logistieke aspecten. Ik Google bijvoorbeeld telkens op schepen waar Cunningham op voer voor plaatjes en eigenschappen.

Zelden een autobiografie gelezen waarin de auteur zichzelf zo sterk buiten beeld houdt. Ik hoop dat hij per ongeluk wat meer van zichzelf onthult naarmate zijn ster verder reist.

Zo'n boek staat overigens niet 'zomaar' in ons magazijn, Arnhem is een Plus bibliotheek: landelijk netwerk van grote bibliotheken die overweldigend complete collecties beheren. Één van de Arnhemse speerpunten is de tweede wereldoorlog. Ook weer geen toeval want dit sluit naadloos aan bij onze unieke collectie ten aanzien van de slag bij Arnhem (MarketGarden voor de kenners).

B.Logger

De boekenfluisteraar

Een vriend van mij las ooit liggend op het Spaanse strand een vuistdikke biografie over Freud. Op zich is dat toegestaan hoewel men te Salou zelden iemand ziet lezen, laat staan zo'n dikke turf. Bovendien stond de naam 'Freud' wel heel erg vet en definitief op de verder saaie omslag. De publicatie verschafte enige schaduw maar het strand bleef angstwekkend leeg om ons heen, het nodigde andere strandbezoekers kennelijk niet uit. Hij had dan ook een rustige vakantie.

Daarentegen nam ik op een Egypte reis ooit een boek over Nagib Mahfoez mee, de beroemde Egyptische auteur, winnaar van de Nobelprijs. Aangezien de man levensgroot op de omslag stond afgebeeld had ik regelmatig aanspraak van locals. Het aardige was daarbij dat mijn ongevraagde gespreksgenoten zich vanzelf selecteerden: Egyptenaren die van lezen houden, ruimdenkende Egyptenaren (behalve romancier was hij progressief) en trotse Egyptenaren. Zoiets is een volstrekt nutteloze daad op het strand van Sharm El Sheik maar een slimme zet in een theehuis te Alexandrië.

In het openbaar lezen is dus op te vatten als een vorm van (non) communicatie met uw omgeving en wanneer u contact wilt leggen dient u uw leesmateriaal met enige zorg te kiezen.

U bent getuige van een bijzonder moment! Ineens zie ik het voor mij: ik kan u adviseren in dit opzicht. Een nieuwe vorm van hulpverlening is geboren, wat zeg ik: een geheel nieuwe boekwetenschap! Stuur uw vragen, ik ga ze beantwoorden ...

B.Logger

Een blauwe maandag

U had het vast al vernomen of anders wel gevoeld. Afgelopen maandag was het ‘blue Monday’, statistisch de treurigste dag van het jaar volgens Amerikaanse onderzoekers. Dit is overigens omstreden …

Het verschijnsel zou een combi zijn van het normale maandaggevoel, het moment waarop menigeen zijn goede voornemens voor het nieuwe jaar al mislukken ziet en natuurlijk het sombere weer in januari.

Daar ik geen goede voornemens heb (ook geen slechte overigens) beschouw ik mijzelf als een licht geval.

Het toeval (?) wilde echter dat ik de nacht ervoor en ook de nacht na maandag een uurtje wakker lag. Zoals wel vaker zet ik dan even de radio aan om weer in slaap te vallen.

Die eerste nacht viel ik in een hoorspel over een werkloze man die alleen nog maar in een kast in zijn huis leefde en duidelijk zwaar depressieve klachten had. De tweede nacht betrof het een uitzending over vrijwillige levensbeëindiging en euthanasie: een sterk staaltje van radio programmering, vind u ook niet?

Ik weet niet welke grote geesten dit verzonnen hadden maar wellicht waren ook zij al aangetast door het blauwe maandag gevoel? Een sterker bewijs is nauwelijks te vinden …

Tobberig groetje B.Logger

'Vol'

We zaten 'vol' en moesten zelfs klapstoelen aan laten rukken! Voor bibliotheken een ongebruikelijk beeld.

De reden is dat onderwijsinstellingen meestal hun deuren sluiten tijdens vakanties, de leerlingen/studenten bereiden zich dan juist voor op tentamenperiodes. We lijken nu definitief ontdekt als studieplek in Arnhem.

De toename van het aantal studerenden in de bieb is al jaren aan de gang maar voor het eerst hadden we capaciteitsproblemen. Een heerlijk luxe probleem want het gemiddelde aantal leerlingen groeit niet meer en is zelfs licht dalende in Nederland.

Binnen een dag ontstond er te kort aan: stoelen, tafels, internetplekken, ons draadloze (wifi) internet kraakte in haar voegen. Wetboeken leken spoorloos verdwenen, bij nadere beschouwing zat uiteraard een medestudente op een andere verdieping hier in te studeren. Voor alles is een oplossing maar zowel wij als onze bezoekers moesten even improviseren om iedereen zijn/haar (studie)plek te gunnen.

Het gekke is dat het relatief stil was terwijl de bieb ondertussen bomvol zat. Al die blokkende studenten seinen kennelijk uit dat stilte nu even de norm is.

B.Logger

rustige jaarwisseling ...

Ik ben meestal weg op oudejaarsavond en tot een paar jaar terug stak ik nog het type vuurwerk af dat niet helemaal in overeenstemming is met mijn leeftijd.

Deze keer niets van dat alles en het beloofde een rustige, saaie jaarwisseling te worden. Dat viel anders uit en het bezorgde me met terugwerkende kracht een putdiep schuldgevoel.

Het voortdurende geknal maakte m'n beide katten behoorlijk nerveus. In de loop van de dag werden ze iets rustiger: ik nam hen vaak op schoot, aaide, legde uit wat er aan de hand was en dat hielp allemaal. 's avonds vielen ze zelfs tegen elkaar in slaap op de bank. Rust: een zeldzaam harmonisch tafereeltje, meestal zijn ze niet zo intiem. Al zijn het broer en zus: het zijn gedoogkatten ten opzichte van elkaar.

(Ooit was dat geheel anders: ze waren een paar maanden oud toen ik mijn ontsteltenis zag dat hij zich vergreep aan zijn zusje. In overleg met de dierenarts heb ik hen toen beiden 'laten helpen', feitelijk te vroeg maarre ... geen incest onder mijn dak)

Die rust duurde tot exact twaalf uur. Het gebruikelijke pandemonium brak uit: al spoedig verdween 'zij' in de kast achter de cd collectie. 'Hij' kwam eveneens in beweging, likte z'n bek en ging met dikke staart aan de wandel. Tenslotte ging hij, als een verdwaalde dronkaard maar wat tegen de muur aan leunen. Zodra ik hem oppakte en aanhaalde mocht ik m niet meer neerzetten. Hij werd tenslotte rustiger, ik zette hem weer neer zodat ik zijn zusje achter de kast vandaan kon lokken. Nadat ik haar eindelijk op schoot had compleet met zwaaistaart en oren in de nek, wendde hij een dramatische astma aanval voor inclusief braakneigingen. Onnodig te zeggen dat ik geen tijd had om nog de straat op te gaan om mijn buren een gelukkig nieuw jaar te wensen ...

de beste wensen voor dit nieuwe jaar!

B.Logger

Kerstpakketten

Ontving u ook een kerstpakket? In de loop der jaren deed ik ruime ervaring op en dit jaar was ie weer redelijk geslaagd. Op de foto ziet u mijn twee enthousiaste huisgenootjes die zich in deze materie verdiepen. Het gaat hen ieder jaar om het pakket als woonvorm. Deze werd goedgekeurd...

Het probleem is uiteraard dat men het niet iedereen naar de zin kan maken. Een paar jaar geleden konden wij zelf via een website een eigen pakket samenstellen, dat is natuurlijk helemaal 'op maat' maar de verrassing is er ook wel een beetje af.

In tijden van bezuinigingen op mijn vorige werk verviel ooit het hele pakket. In ruil daarvoor kregen we een kerskaart met foto van de directie (het waren er twee) die ons uitlegden dat het er dit jaar niet inzat en voor het overige ‘prettige kerstdagen en een gelukkig Nieuwjaar’.

Meest origineel was een in elkaar geknutselde kerststal die ik eveneens op mijn vorige werk mocht ontvangen, compleet met Josef en Maria, een kindeke, drie wijzen (uit het oosten, dat kon je duidelijk zien), enige herders, een os en een ezel, allen in gips en geschilderd.

Nu is zo'n stal nogal Rooms Katholiek naar mijn idee, maar een pikant detail was dat dit alles vervaardigd was door onze patiënten: TBSgestelden. Dat geeft toch een heel andere gevoelswaarde. Het idee dat volstrekte boeven dit gemaakt hadden voegde iets toe aan de kerstgedachte.

Overigens: na een paar jaar verloor Josef zijn hoofd waarna ik hem verving door een ‘stand in’ herder. Toen ik de stal later gebruikte in de bibliotheek als presentatiemateriaal verdwenen Maria en het kindeke op geheimzinnige wijze .... Het lege stalletje eindigde zoals u kunt zien als open opvang voor rokende vogels.

B.Logger.

Niet zo maar zo II

Biebblogger heeft natuurlijk volkomen gelijk: mensen met een ernstige rijmbeperking mogen gebruik maken van een rijmrollator. Tip: vul in dat geval uw surprise in, in plaats van het cadeau wat u werkelijk gaat geven. Het gedicht wat er uit rolt kunt u vervolgens verder bewerken richting slachtoffer.

Een andere mogelijkheid is in het geheel geen rijm toe te passen.
Begin gewoon met:

de sint is als moderne vent, de rijmvorm al geheel ontwent,
sonnetten, omarmend rijm en alexandrijnen
't is tegenwoordig paarlen voor de zwijnen

Daarna kunt u uw ongerijmde gang gaan ...

B.Logger

Inspirerend ...

Deze afbeelding vond ik via Google afbeeldingen, ik gebruik het als achtergrond van mijn PC scherm. Leuk om af en toe eens te wisselen

Het toont dat Utopia weliswaar nog een pest end fietsen is maar in zekere zin wel bestaat. Ook de richting staat duidelijk aangegeven. Dat laatste is exact de functie van Utopia’s en van alle utopisten … een richting aangeven waar het heen kan.

B.Logger

Boekje open

Naar aanleiding van mijn vorige column (met andere ogen) mocht ik een warme brief ontvangen van de Sint. Hij sloot een suikerhart in (dat helaas gebroken aankwam) en verzekerde mij niet voornemens te zijn de bestanden ten aanzien van zoete en stoute kinderen te koppelen met die van de Kerstman.

De kindervriend voert verschillende argumenten aan.

Ten eerste is dit volstrekt overbodig: Sinterklaas weet immers al alles. Ten tweede zouden beide omvangrijke grote boeken van Sint en Kerstman gedigitaliseerd moeten worden en vervolgens bijeengevoegd tot één personenregister. In deze tijden van recessie is dat een te dure operatie.

De Goedheiligman overweegt wel zijn inlichtingendienst met die van de Kerstman samen te voegen, zo kan een aanzienlijke besparing gerealiseerd worden. Er vinden verkennende onderhandelingen plaats maar voorzichtigheid is geboden: de Kerstman opereert wereldwijd, de sint heeft een beperkter werkgebied (voornamelijk Nederland en België) Het gevaar is niet denkbeeldig dat de veel kleinere maar beter georganiseerde SID (Sint Informatie Dienst) wordt opgeslokt door de SIS (Santaclaus Intelligence Service). Op de achtergrond spelen bepaalde gevoeligheden van meer persoonlijke aard tussen de Kerstman en Sinterklaas, in dit stadium kan ik daar niet op in gaan.

De Sint wil graag benadrukken dat het postadres te Nuenen los staat van zijn legitimiteit, het betreft hier een eenvoudige belastingconstructie.
Ten aanzien van zijn personeelsbeleid wijst de Sint er fijntjes op dat de Kerstman zich behalve van groene elven ook van kleine dwergen bediend. Is dat dan geen discriminatie van kleine mensen? De Sint heeft ongetwijfeld goeie juristen maar persoonlijk vind ik dit een zwak verweer: de fout van de één legitimeert nog niet de fout van de ander.

Ten slotte tekende Sint Nicolaas bezwaar aan tegen de viering van vierhonderd jaar Turks - Nederlandse betrekkingen in 2012. Als Turkse bisschop leefde hij al rond het jaar 300 en reeds in de dertiende eeuw bezocht hij Utrecht alwaar hij geld in de schoenen van arme kinderen deponeerde. Het gaat wat hem betreft dus om zevenhonderd jarige betrekkingen.

B.Logger

Met andere ogen

Het is natuurlijk de tijd van het jaar: op expat blogs speelt Sinterklaas een prominente rol. Onze folklore schept verwarring, met name over het onderscheid tussen Sinterklaas en de Kerstman: Santaclaus.

Beiden baardige types zijn behoorlijk op leeftijd, gaan in het rood gekleed, bezoeken ons land vlak na elkaar volgens een strak schema en beiden delen geschenken uit. Ieder jaar ontdekt een nieuwe lichting expats dat Nederlanders wat verontwaardigd reageren wanneer veronderstelt wordt dat zij één en dezelfde persoon zijn. Men roept elkaar op tot voorzichtigheid in dit opzicht.

Ik begreep dat de verwarring nog toe neemt wanneer ze ontdekken dat Sinterklaas feitelijk een Turkse bisschop was die inmiddels in Spanje verblijft en vanuit het centraal gelegen Madrid zee kiest met een stoomboot. De correspondentie met deze Sint verloopt dan weer via een postadres te Nuenen, zo'n postadres is natuurlijk altijd wat verdacht. Raadselachtig is ook dat de man accentloos Nederlands spreekt maar geen woord Spaans of Turks.

Via onder andere het Sinterklaas journaal ziet men vervolgens dat onze goedheiligman zich omringt met 'blackman' en daar schuilt een ander probleem: de Kerstman bedient zich van groene elven ipv onze tamelijk zwarte Pieten. Met name voor expats uit de Verenigde Staten is dit een bron voor morele verontwaardiging: pure discriminatie. Dat wordt algemeen gevoeld: of men Democraat of Republikein is maakt niets uit.

Een heel ander punt van zorg is dat zowel Kerstman als Sinterklaas een eigen administratie bijhouden van zoete en stoute kinderen en volwassenen. In expatkringen bestaat de vrees dat zij die bestanden gaan koppelen. Dit verdubbelt namelijk het risico op een gedwongen verblijf in Spanje voor stouterikken, een gruwelijk vooruitzicht uiteraard.

B.Logger

De eerste keer

Wellicht verwacht u een andersoortige onthulling maar onlangs deed ik verslag van een biebbezoek op een personeelsbijeenkomst. Dat was uiteraard een thuiswedstrijd maar wel met een veelkoppig publiek. Onwillekeurig dacht ik terug aan mijn eerste 'openbare optreden' ....

Ik was eerste jaar student (Sociale Academie) en weet nog hoe ik in een bijeenkomst naar de microfoon liep en iets zei. Er zaten daar een paar honderd studenten en docenten. Het ging vast en zeker over onderwijsvernieuwing, daar ging het toen voortdurend over.

Wat een vreselijk moment: de weg naar de microfoon leek me eindeloos lang. Wat ik zei, ik heb echt geen idee. Ik beefde en trilde en mijn stem klonk vreemd hoog. Nog na shakend ging ik weer zitten en merkte met enige verbazing dat er werd ingegaan op mijn opmerking, met instemming en tegenspraak. Met die mogelijkheid had ik absoluut geen rekening gehouden.

Ik was vooral bezig mijn punt naar voren te brengen. Dit begon dus aardig uit de hand te lopen. Vanwege de reacties zag ik mij gedwongen me telkens opnieuw naar die microfoon te spoeden. Na een paar keer was ik 'door'. Ik kreeg tijdens het spreken mijn ademhaling weer enigszins onder controle waardoor mijn stem gewoner klonk.

Achteraf zoemde de discussie nog na in de bar. In die tijd had deze onderwijsinstelling een heus café in de kelder compleet met ontstemde piano en goedgestemde 'sociaal barman', zo heette die functie officieel. Een dertiger met een omvangrijke buik, ik ontdekte later dat hij een gestraalde student was met een levendige belangstelling voor vrouwelijke medestudenten. Daardoor ontstond er een officiële vacature voor sociaal barman.

Hoe dan ook: in die nazit merkte ik dat de aanwezigen niets van mijn nervositeit hadden opgemerkt en dat at was het begin van een lange weg. Ik ben nog altijd verlegen maar minder onzeker: goed ademen, weten wat je zeggen wilt, het op jouw eigen manier doen (er is namelijk geen andere) daar komt het op neer.

B.Logger.