Puzzelen met boeken leidt tot nieuwe poëzie

Artikel uit Volkskrant van Anneke Stoffelen
Stapelgedicht: Trek een paar boeken uit de kast, leg ze op elkaar, lees de titels van boven naar beneden en voilà: een gedicht. Het is zó eenvoudig en misschien juist daardoor is het stapelgedicht in een maand uitgegroeid tot een hype onder webloggers.
Max Dohle begon er in juni mee, nadat hij op internet had gelezen over Sorted Books, een project dat kunstenares Nina Katchadourian in 1993 startte. ‘Dat leverde eigenlijk meer proza dan poëzie op. Toen bedacht ik dat het leuk zou zijn om op dezelfde wijze gedichten te maken. Ik ben in mijn boekenkast gaan kijken en na tien minuten had ik een eerste stapeltje gemaakt.’
Hij zette de foto’s op zijn website, een paar bekende bloggers onder wie Merel Roze en Francisco van Jole, pikten het op en de rage ging als een lopend vuurtje over het web. Ineens doken overal foto’s van stapelgedichten op. ‘In een paar weken sprong het aantal Google-hits op ‘stapelgedicht’ van acht naar 24 duizend’, zegt Dohle, zelf tekstschrijver.
Sommige stapeldichters gebruiken wel vijftien boeken, maar juist combinaties van slechts enkele titels geven vaak mooie vondsten. Een voorbeeld van Marianne van der Lubbe:
Bevroren vuurwerk
Op weg naar de hemel
In stukjes gevallen
Een vondst van Dohle zelf:
De geschiedenis van mijn
kaalheid
Bij nader inzien
Allemaal gelogen
Het stapeldichten is volgens Dohle lastiger dan het lijkt, vooral als je een titel in je hoofd hebt die je per se wilt gebruiken. ‘Dat mislukt snel, omdat je er toch niet de juiste boeken bij vindt. Onbevangenheid is raadzamer.’ Binnenkort opent hij een officiële website, maar tot die tijd verzamelt Dohle de gedichten op stapelgedichten.blogspot.com. Iedereen kan hem mailen, maar niet alles wordt geplaatst. ‘Het gedicht moet voor derden bevattelijk zijn. Soms is het slechts een stapel boeken, dan plaats ik het niet. Poëzie wordt vaak als moeilijk ervaren en ik wil dit project juist toegankelijk houden