Monday, December 7, 2009

Gewoontedieren

Er wordt wel beweerd dat er honden- en kattenmensen bestaan. Honden vind ik alleen leuk bij een ander en om een keer mee te wandelen. Daarbij ben ik wat gemakzuchtig: doe mij dus maar een kat. Ik heb er nu twee, beide zwart met een wit befje, broer en zus. Qua karakters zijn ze het levende bewijs dat astrologie niet klopt. Ze zullen vlak achter elkaar geboren zijn (ik was er niet bij, het waren asiel exemplaren) maar zijn totaal verschillend.

Hij, een tamelijk grofgebouwde lomperik die er voortdurend op uit trekt via het kattenluikje (overigens een uitvinding van Isaac Newton naar men zegt). Als er iets omgaat of breekt in huis is hij meestal de oorzaak. Zij, een elegante moviestar met wasdrang, type gevoelige schootkat en beslist intelligent. Het leven ziet er voor beiden dan ook totaal verschillend uit.


Als ik een propje gooi staat hij er dom naar te kijken, zij holt er naar toe, speelt er mee, neemt het in haar bek, trippelt elegant naar mij toe en legt het bij neer. De bedoeling is dan dat ik opnieuw gooi. Dat 'hondenspel' herhaalt zich tot ze plotseling geen zin meer heeft, het blijft toch een kat natuurlijk.


Wanneer ik met oudjaar het kattenluik afsluit (vanwege vuurwerk) zie ik hem talloze malen tevergeefs met zijn kop tegen het luikje bonzen. Het is wel een doorzetter. Zij heeft zoiets natuurlijk meteen in de gaten.


Toch heeft ook zij haar problemen .... Onlangs kwam er een nieuwere HR verwarmingsketel. Zij trekt zich vaak bovenop de ketel terug: warm, hoog en droog. De nieuwe ketel hangt op exact dezelfde plek in de keuken maar is stuken kleiner want moderner. Ik heb haar twee keer omhoog zien springen bij de ketel om er vervolgens meteen weer af te duikelen. De bovenkant van de nieuwe ketel is zo klein, en de daarop gemonteerde afvoer zo groot, dat er helaas geen kat meer op past. Nu hebben katten geen gelaatsuitdrukking maar ik meende toch duidelijk te kunnen zien dat ze stevig baalde.


Ben benieuwd wat haar nieuwe favoriete plek wordt. Op een goede tweede plaats stond altijd al mijn laptop als ik 'm op tafel opengeklapt aan laat staan gkspg0-38tusje0-t9iegoijsdo toiut ewe9t 953
u8q8i90t- q095- 3q-5 q3-i qwpfjk,d gndsg KAÄR QP q j QEHJQ WHWL HUIYET EWJdjgdgdjgjdkgoet]Wrp]q

1 comment:

Maria Wezendonk said...

Leuk verhaal! Ik heb zelf ook dergelijke ervaringen met onze forse zwarte je-weet-wel-kater. Ik herken soms ook een gezichtsuitdrukking bij katten.