Het zit er
weer op. Dat wil zeggen als collectant al 'mijn straten' gedaan en de bus
ingeleverd. Dit jaar letterlijk 'mijn straten' aangezien daar ook de straat
waarin ik zelf woon onder valt. Experimentje.
In je eigen
straat collecteren zorgt voor leuke bijeffecten. Ik weet nu dat maar liefst
drie mensen in mijn straat actief zijn voor de Amnesty organisatie.
Één mevrouw
zei: 'oh u bent de kunstenaar die hier in de straat woont'. Dit omdat ik een
paar jaar geleden exposeerde in het kader van 'kunst in de straat'. Met een
straatgenoot ex-collega praatte ik zo leuk bij dat ik bijna vergat te
collecteren. Één van mijn buren zei: 'wat nu als ik je niks geef?' Ik overwoog
even te zeggen: 'dan kijk ik je nooit meer aan', ik ken zijn gevoel voor humor
onvoldoende, dus zei ik maar 'dan blijf je een even goeie buurman'. Hij gaf.
Het is een
gemengde wijk qua inkomens, leeftijden, nationaliteiten en achtergronden, van
bijstand tot bovenmodaal (onderwijzers) van stokoud tot student. Van Single tot
samenwonend tot grote gezinnen. Ik meende te merken dat het crisis is: kreeg
even vaak als andere jaren, de bedragen leken mij echter kleiner. Veel munten
en weinig flappen. Het is overigens niet zo dat 'arme' mensen minder geven dan
'rijke'.
Meten is
weten: bij het tellen van de opbrengst bleek dat ik het hoogste bedrag van de
wijkcollectanten ophaalde. 160 euro. Veel meer dan ik inschatte.
B.Logger
No comments:
Post a Comment