Opnieuw de Long Tail

In een posting uit september 2008 schreef ik over kritiek, die er op de Long Tail gekomen was. Wat was de Long Tail ook alweer? Het ging om het principe, dat weinig van heel veel beter is dan veel van heel weinig. Dit principe werd het eerst door Chris Anderson verwoord, hij schreef er zelfs een boek over. Het betekent, dat niche markten een reden van bestaan hebben. De critici beweerden, dat uit onderzoek (o.a. bij iTunes) gebleken was, dat de bulk van de verkoop nog steeds door de tophits werd uitgemaakt. Er werd direct al wel getwijfeld aan deze cijfers, en ik citeer nu even uit een artikel op DutchCowboys: "Bij Netties spraken ze toen al hun twijfels uit bij deze cijfers, in afwachting van meer duidelijkheid over de oorsprong ervan. Want ga je naar sites waar de nadruk ligt op mainstream muziek, dan komen onbekende bands daar uiteraard niet meteen aan de bak. Maar ga je naar sites die gespecialiseerd zijn in beginnende bands, alternatieve muziek, waar de gebruiker geholpen wordt bij het ontdekken van nieuwe muziek, dan zullen die cijfers uiteraard anders zijn". Hieruit blijkt dus dat het sterk afhangt van waar je je cijfers vandaan haalt. De moraal van dit verhaal is duidelijk: wees voorzichtig met cijfers, cijfers hebben altijd een bron, een interpretatie, een betekenis.