Curriculum Vitae ...

Ofwel levensloop, is het thema van deze Boekenweek. In ieder mens schuilen immers bijzondere verhalen en herinneringen. Samen vormen die een uniek levensverhaal.

Onlangs werden inwoners van Lydiard Millicent (Engeland) opgeschrikt met het verzoek hun eigen necrologie te schrijven. Die ongebruikelijke vraag was afkomstig van de 'Lydiards Magazine' het plaatselijke krantje: het dorpje vergrijst sterk en veel mensen overlijden. Te veel voor de redacteur die met haar 87 jaar zelf ook een onderdeel van dit probleem aan het worden is, ze kan het 'moordende' tempo niet meer bijbenen. Geen enkele dorpeling reageerde op het verzoek: gelukkig maar, zowel voor de dorpelingen als voor de redactie.

Stel u bent zo'n krasse of iets minder krasse inwoner van dit dorpje: u beseft heus wel dat dit leven een keer voorbij is maar met dit verzoek wordt u wel heel sterk bepaald bij uw eigen sterfelijkheid. Het schrijven van zo'n stukje (maximaal 400 woorden!) voelt als ondertekening van uw eigen doodvonnis. Het impliceert, dat er voor u geen enkele toekomst meer weggelegd is, dat er geen mooie verrassende dingen meer kunnen gebeuren: een nieuw (achter) kleinkind, een late verliefdheid, de aanschaf van een schattig hondje, toch nog die Koninklijke onderscheiding of de viering van uw 100ste verjaardag.

Wanneer de inwoners wel massaal hadden gereageerd waren de redactionele problemen niet opgelost maar juist toegenomen want hoe presenteert men zichzelf postuum?

Over de doden niets dan goeds maar sommigen zullen, niet gehinderd door de wijsheid die ouderdom met zich pleegt mee te brengen, hun daden en levensloop overdrijven, opblazen tot ongekende omvang. De redactie moet vervolgens zulke mensen na hun dood tegen zichzelf beschermen en schrappen in de necrologie. Geen fijn karwei.

Bijkans nog ernstiger, een enkele verbitterde grijpt de gelegenheid aan om nog één keer zijn/haar gram te halen: een buurman die hun levensvreugde verpestte, of een gemeentelijke instantie die een verzoek tot verbouwing afwees in 1986. En wat aan te vangen met een hartenkreet als: 'die hoer van een Mabel die mijn man afpakte met haar mooie praatjes'.

Ten slotte de grootste groep: bescheiden mensen, die zijn op hun manier ook problematisch. In gedachten zie ik een oudere vrouw die haar leven lang voor iedereen klaar stond, ze zit wat onwennig aan het bureau van haar overleden man: 'ze was een goed mens', schrijft ze. Ze kijkt peinzend voor zich uit: Harry zei dat vlak voor hij stierf ... maar was ik echt wel goed ... en ... zou iedereen dat vinden? Ze zwakt het af tot: 'ze deed haar best'. Opnieuw twijfel: zouden mijn leraren dat ook vinden? Op school deed ik niet mijn best, ze zijn natuurlijk allemaal dood maar ik wil wel graag de waarheid vertellen. Ze past de tekst aan tot de raadselachtige uitspraak: 'zij dacht wel eens dat ze een goed mens was maar soms deed ze haar best'.

Ineens is het nacht, ze staat stram, moeizaam op, doet de bureaulamp uit en gaat naar bed.

B.Logger

ps: hoe het verder ging mag u zelf verzinnen. Leuk als u uw afloop opstuurt ... ik ben benieuwd.