Facebook

Net een column gelezen van Joost Zwagerman. Over Facebook. Stond in de Volkskrant van gister. Driekwart van zijn betoog belichtte de positieve, verrijkende, verslavende zelfs, invloed die Facebook op hem had. De oude vrienden die hij er weer ontmoet had, de nieuwe kennissen die hij gemaakt had en vooral ook de kruisbestuiving die er op het gebied van muziek, literatuur , cultuur in zijn algemeenheid had plaatsgevonden. Kortom, veel lovender kan bijna niet.

Dat zit wel goed tussen Zwagerman en Facebook denk je dan. Tot je bij het laatste kwart van zijn column belandt. Het is namelijk ‘uit’ tussen beiden, Joost is er uit gestapt, vertelt hij ons. Waarom dan wel? De reden is de volgende, en ik citeer hier nu Zadie Smith, een Brits auteur, die ook door Zwagerman aangehaald wordt: “Facebook was de fijnste afleiding van mijn werk die ik ooit heb gekend”.

Met andere woorden, Facebook begon zoveel tijd op te slokken dat de rest erbij inschoot. Nu is dit iets wat voor meerdere sociale sites geldt. Iets wat ik ook herken (en ik ben geen hardcore gebruiker), tevens iets wat je meer en meer ook van anderen hoort. Het is niet alleen maar halleluja wat de klok slaat.

In het kader van de Maand van de Filosofie heeft Stine Jensen een essay geschreven getiteld ‘Echte Vrienden’ , een kritische benadering van Facebook. Hoewel ik dit nog niet gelezen heb, staat het bovenaan mijn lijstje van ‘nog te lezen’. Overigens, het kan niet een totaal in de grond boren van Facebook zijn, tenslotte ze heeft er haar man aan over gehouden lees ik bij Zwagerman (waar die columns al niet goed voor zijn).

Kunnen we hier nu een conclusie uit trekken? U misschien wel, ik niet. Moeten we hier wel een conclusie uit trekken? Of is het gewoon een natuurlijk fenomeen? Nieuw speeltjes, interessant, je duikt er helemaal in en na verloop van tijd begin je ook de negatieve kanten te zien? Ach, ik weet het niet, ga eerst Stine Jensen maar eens lezen. U ook?