Kerst te Argus II

 De samenkomst

Gearmd met haar ouders ging ze de bekende weg. Miriam in het midden, haar ouders ieder aan een kant. Een stukje omhoog door de velden, langs het boomgroepje, een flauwe bocht omhoog en weer naar beneden. Boven hen de sterren, in de verte een rij bewegende lichtjes: andere gezinnen met hun fakkels, ook op weg naar de viering. Het was windstil, niet koud, de sneeuw knerpte onder hun schoenen. Naarmate ze naderden hoorden ze stemmige muziek en geroezemoes.

Ze bleven staan op hun favoriete plek: vanuit hier overzag je de mensenmassa bijgelicht door fakkels. De spar met haar lichtjes als een piramide van licht smaller naar boven tot in de sterrenhemel. Miriam kneep haar ogen samen en alles werd één geheel: 'de Melkweg is de snelweg van God' zoals ze leerde, 'de lichtjes van de spar zijn de afslag naar hier'.

Jongeren hingen zoals bij iedere kerstviering al uren bij het podium rond, allen in hun gilde groepen. Dat was behalve traditie ook voorschrift, het terrein was verdeeld in gildevakken, er werd strikt toezicht gehouden door gildemeesters. Naast het podium speelden muziekanten. Miriam sloeg haar armen over elkaar: daar had ik ook kunnen staan!

Het hologram op het podium lichte groenachtig op en in een trage stroom passeerden namen van hen dit jaar overleden. De muziek zweeg, het moment was voorbij. Het hologram kleurde naar stralend wit en de voorganger verscheen in beeld, levensgroot met zijn duizend rimpels en welwillende glimlach. Behalve de roep van een nachtuiltje, wat gehoest en gekuch werd het werkelijk stil ...

'Welkom broeders en zusters, reisgenoten, op onze lange reis door de eeuwigheid legden wij opnieuw een jaar af, en mag ik u in herinnering brengen dat 't een gedenkwaardig jaar was? Wij stonden zojuist stil bij hen die ons ontvielen maar ...'

De voorganger mag zijn neusharen wel eens trimmen ... zag en dacht Miriam ... 'Mogen we deze avond de bemanning van de Stardust, onze kerstster maar tevens een verkenningsschip van het Imperium in ons midden begroeten, onze gasten op deze kerstviering'.

Er ging een schok door de menigte. Fakkellichtjes dansten op en neer: onbekende mannen en vrouwen kwamen in beeld. Hun nauwsluitende kleding verraadde iedere vorm. Wat een merkwaardig lichte ogen. Zij droegen geen hoofdbedekking en wat een wonderlijk lichte haarkleuren. Geen van hen droeg gildelinten! Geroezemoes, er gingen oo's en aa's op, zelfs gevolgd door een aarzelend applaus.

De gebruikelijke lezing van het aloude verhaal over Josef, Maria en het kindeke ging voorbij aan Miriam. Slechts eenmaal in de vijftig jaar werden zij bezocht door de oude carrier, de Mathilda. Miriam en zelfs haar ouders hadden dit nooit meegemaakt. Het bezoek van de Stardust was een grote uitzondering. De preek vervolgde over vreemdelingen, mensen die anders zijn, gastvrijheid, een plaats in de herberg vinden.

Na het 'gaat henen in vrede' verscheen een bestuurder in beeld: 'de volgende personen wordt verzocht zich te melden bij het podium: zij krijgen allen één van de bemanningsleden te gast om de kerst te vieren'

Moest ze hopen of vrezen? Miriam wist het niet. Of toch wel? Was haar moeder daarom zo bezig met kledingvoorschriften, was haar vader daarom zo vaak weg?

Hun naam werd echter niet genoemd ...