Crisisvormen

Wellicht vindt u dat ik voor een dyscalculist nogal vaak over de economische crisis schrijf.

Ik moet wel: na die wonderlijke speculaties over een W of V vorm is nu het nieuws dat er een nieuwe crisis overheen kan komen.

Hoe zullen we het nu hebben? Het is toch gewoon diezelfde goeie oude crisis in een nieuwe fase? Doet me denken aan de geloofscrisis van een Amerikaanse toerist die Jeruzalem bezocht en na bezichtiging van het derde graf van Jezus vertwijfeld uitriep: 'is this the real holy land or is there another holy land?

B.Logger

Vergeefse voorwerpen ...

Onze verhuizing naar het kenniscluster duurt nog even maar tijdens de rustige vakantie periode zat ik met een collega laadjes op te ruimen. We stuitten op enkele ongebruikte kroontjespenhouders en een gigantische hoeveelheid kroontjespennen.

Voor wie dit niet snapt: een kroontjespen duw je in zo'n houder, vervolgens doop je het uiteinde (vooral) licht in een inktpotje om er mee te schrijven.

Aangezien kroontjespennen voor het laatst halverwege de jaren 60' gebruikt werden terwijl de opvolgers: ballpoint en balpen ook toen allang de markt veroverden moesten ze 50 jaar oud zijn. Al die tijd ongebruikt in dat laadje gelegen.

Wij konden niet reconstrueren waarom ze ooit aangeschaft werden. We wilden ze niet weggooien en onze eerste gedachte betrof de jeugdafdeling totdat we dachten aan inktvlekken, die het zou veroorzaken. Kinderen van tegenwoordig weten niet hoe ze met kroontjespennen om moeten gaan.

Aangezien ik wel met oost Indische inkt werk (om te tekenen) nam ik een flinke voorraad mee naar huis. Daar wachtte mij een verrassing: de pennetje pasten niet in de houders. Het type inkoopfout waarvoor je in 1963 wellicht lelijk op de vingers getikt kon worden door je baas? En daarom maar in een laadje weggestopt? En omdat niemand er iets mee kon al die jaren blijven liggen?

De dader ligt misschien al letterlijk op het kerkhof, zo niet dan heb ik geweldig nieuws! Wees niet bang meer, in mijn grote collectie kroontjespenhouders heb ik er één waarop deze pennen passen. Alles komt toch nog goed ....

B.Logger.

Muskee is niet meer

Citaat: “Harry 'Cuby' Muskee, de al tijdens zijn leven legendarische zanger van bluesgroep de Blizzards, is in zijn woonplaats Rolde overleden. Hij was 70 jaar.”

Gisteravond hoorde ik op tv dat Harry Muskee overleden was. Jan Douwe Kroeske werd door Pauw en Witteman ondervraagd over Muskee (ik viel in het programma) en ik kreeg al snel door dat het niet goed zat.

Hij was een bepalende figuur in de Nederlandse popscene. Een markante figuur met een prachtige bluesstem. Cuby + Blizzards waren in mijn jeugd één van de bekendste en beruchtste bands. Wat daar allemaal in Grolloo gebeurde stak zo nauw niet. Toch heb ik toen de Blizzards nooit zien optreden…..helaas. Wel bands als Q65., the Bintangs, Focus en the Golden Earring. Focus kwam zelfs op een schoolfeest herinner ik me.

Cuby heeft prachtige nummers gemaakt, met Brood (piano) en Gelling (gitaar), dan weer zonder Brood en dan weer even met Brood. Muskee en Gelling waren de oprichters van de band in 1965, Brood kwam er wat later bij. De drive om de blues te gaan spelen kwam o.a. door te luisteren naar de muziek van John Lee Hooker, van wie ze ook een nummer op de plaat gezet hebben. In 1972 was het definitief over, grote ego’s en zo.

Vooral de echte bluesnummers spreken mij aan. Vanmorgen nog maar eens mijn ipod gecheckt, of er iets van Cuby op stond. Twee nummers, om precies te zijn: ‘Window of my Eyes’ en ‘Go down Sunshine’. Vooral de laatste is een bluesnummer ten top…..heerlijk. Muskee is altijd blijven optreden, ook toen de oorspronkelijke band allang uit elkaar gevallen was. Een paar jaar terug heb ik samen met een collega hem nog zien optreden in Arnhem, met Erwin Java op gitaar. Een fantastisch optreden. In 2009 leverde hij een album af met Daniel Lohues – Cats lost. Nog tot op het laatst was hij bezig met een nieuw album, wederom met Lohues. De titel zou worden: Dogs found.

De verschijning daarvan maakt hij niet meer mee. Heel jammer. Veel meer over Harry Muskee leest u o.a. op de site van de NOS, waar ook bovenstaand citaat van afkomstig is.

Over de vloer : met voeten getreden erfgoed

Over de vloer : met voeten getreden erfgoed / Eindredactie: Eloy Koldeweij. Een bijzonder boek. Door vele auteurs werd hieraan meegewerkt. Elk in zijn of haar eigen specialiteit.

Na een voorwoord en een inleiding over ‘de vloer' komen verschillende soorten vloer aan bod. Denk hierbij aan kerkvloeren, middeleeuwse vloeren, majolicavloeren, baksteenvloeren, keramische vloertegels, maar ook aan leemvloeren, natuurstenen vloeren, vloeren van cementtegels, vloeren in stallen, bedrijfsvloeren en glazen vloeren. Zelfs vloerverwarming in monumentale gebouwen komt aan de orde.

Het lijkt een droge opsomming, maar dit valt heel erg mee. Het geheel wordt namelijk verluchtigd met honderden vaak prachtige afbeeldingen. Een citaat uit de inleiding: "Er is geen gebouw zonder vloer. Niets lijkt vanzelfsprekender. Desondanks blijkt het met voeten getreden erfgoed". Het boek eindigt met een lijst van auteurs en een topografisch register. Zeer de moeite waard. En je hoeft niet alleen van vloeren te houden, het is gewoon een mooi kijkboek.

Hier komt de nieuwe bieb

Aanschaffen

hopelijk merkte u het al, nieuw verschenen boeken brengen we steeds sneller in circulatie.

Dat gaat niet vanzelf. We maken iedere dag afwegingen. Boeken die we via onze vaste bibliotheek leverancier aanschaffen zijn goedkoper. Ze worden voorzien van alle toeters en bellen (etiketten en zo voorts) afgeleverd waardoor een boek vlot uitleenbaar is, maar ... de levertijd is langer. Een tweede leverancier (een nieuwe speler op de biebmarkt) levert sneller maar ... is duurder. Dan is er altijd nog de boekhandel voor haastklussen. Die is nog sneller, niet echt goedkoper want in de bieb moeten veel handelingen verricht worden om het boek uitleenbaar te maken. Die klus levert naast arbeidskosten ook enige vertraging op.

Bij aanschaf schat je vooraf al in hoe groot de vraag naar het boek zal worden. Op grond daarvan schaf je één of meerdere exemplaren aan. Er is een regelmatige check achteraf met behulp van lijsten waarop exemplaren staan die in een jaar meer dan 7 keer uitgeleend zijn en andere lijsten met exemplaren waarop reserveringen staan. Bij meer dan 7 uitleningen schaffen we een extra exemplaar aan. De bomen groeien daarbij niet tot in de hemel, er is ook een budget waar je niet overheen kunt.

Uiteraard lezen we niet alle boeken zelf alvorens tot aanschaf over te gaan, dan zou het pas echt lang duren: er komen erg veel nieuwe boeken uit. We gebruiken zgn aanschafinformatie (korte beschrijvingen), recensies en onze ervaring. Last but not least: uw suggesties op de aanschafsuggestie pagina van onze website zijn een belangrijke informatiebron. Binnen een week ziet u een antwoord. Verreweg de meeste van uw voorstellen tot aanschaf worden gehonoreerd. Ook in die zin is de collectie van de bieb werkelijk uw collectie!

B.Logger

De overheid en beveiliging

Het is met de beveiliging door de overheid slechter gesteld dan ik dacht. Hadden we eerst de beveiligingscertificaten van DigiNotar, die gehackt waren en daardoor onbruikbaar waren, gister kwam daar onze ombudsman Brenninkmeijer overheen met zware kritiek op de DiGid.

Ik citeer even een klein stukje uit de AD: “Brenninkmeijer reageert op het aantal fraudegevallen met de digitale inlogcode voor overheidswebsites dat vorige week aan het licht kwam en de berichten dat het systeem is gekraakt. Het ministerie van Binnenlandse Zaken sprak tegen dat het systeem is gekraakt en dat er maar enkele tientallen gevallen van vermoedelijke fraude bekend zijn.”

Gister werd er ook op de radio aandacht besteed aan dit probleem. Klagende burgers krijgen vaak geruststellende of nietszeggende antwoorden. Of worden niet geloofd. Er is eigenlijk niet een centraal, onafhankelijk orgaan waar men terecht kan met zijn klachten. En koppeling aan uw BSN is ook niet echt een oplossing volgens de experts. Wat te doen?

Dat het Ministerie van Binnenlandse Zaken tegenspreekt dat DiGid gekraakt is lijkt me duidelijk, het is een soort reflex. Maar, eerst even onderzoek plegen zou ook geen kwaad kunnen. Om u de waarheid te zeggen, Biebblogger was behoorlijk geschokt toen hij dit nieuws hoorde.

Dat gevalletje met die certificaten was nog tot daaraan toe, maar het niet kunnen vertrouwen op de DiGiD code (hij gebruikt hem zelf ook) kwam hard aan. Er blijkt maar weer eens te meer hoe goed je moet opletten en hoe voorzichtig je moet zijn in het digitale verkeer. Zeker ook bij de overheid. Lees hier het artikel in de AD.

My fathers eyes

liet onlangs mijn haar weer kort knippen na een groeipoging die mij steeds minder beviel want moest steeds vaker de haren voor mijn ogen weg halen. Dat gebaar irriteerde mij al sinds m'n pubertijd.

Bij wijze van compromis liet ik het haar deze keer wat minder kort knippen dan gebruikelijk, dat leidde tot een onverwacht resultaat. De volgende ochtend schoot ik uit met de gel (ik had haast) en in de loop van de dag zag ik het in het voorbij gaan in een spiegel ... Ik lijk op mijn vader!

Ik zag zijn kapsel, zijn gezicht en keek in zijn ogen. Hij had alleen een andere bril gekocht. Ik zag zijn brylcreem pot weer in de badkamer staan.

De grootste schok: ik vond het helemaal niet erg. Dag pa! Dag puberteit!

B.Logger

Feest

De blog heet: how to identify a Dutch Circle Party, ik vroeg mij af waarover dat zou gaan? Ik kon mij niets voorstellen bij zo'n Dutch feestje. Wij zijn niet van die feestgangers. Misschien iets uit de wilde jaren '60 of een verloren gegaan gebruik uit de middeleeuwen?

Het was heel anders en ik ken het vanaf mijn vroegste jeugd: de stoelen staan in een grote cirkel in de (krappe) woonkamer, op de tafel asbakken en glaasjes met sigaretten en sigaren. Er is een jarig...

Ooms, tantes, neven, nichten, vrienden, bekenden, buren feliciteren elkaar bij binnenkomst met de verjaardag van het feestvarken. Men neemt naast elkaar plaats in de cirkel en het feest neemt zijn aanvang met koffie, thee en gebak. In een later stadium komen advocaat, bowl en de borrel op tafel. Ooms en tantes trekken je ongevraagd op schoot. Een variant is de dubbele cirkel: een cirkel in de voorkamer (de vrouwen) en een cirkel in de achterkamer (de mannen) Afgezien van het aanbod van tabakswaren en het type drankjes dat geserveerd wordt bestaat dit type feest nog altijd.

Ik realiseerde mij dit nooit totdat ik deze blog las: dit is dus typisch Nederlands! In zijn vermakelijke blog staat een link naar een ander stukje waarin het verschijnsel circle party uitgebreider beschreven wordt. Gezien de comments vinden veel buitenlanders het een verschrikking.

Kijk op http://www.invader-stu.com/holland/?p=2961

B.Logger

Leven zonder ...

mijn tv toestel is een piepkleine flat screen, ik ben geen grote kijker :-)

Sinds enige tijd werkt het apparaat niet meer, vermoedelijk vanwege heftig onweer.

Ik kijk geen TV meer en .... het bevalt me prima. In het begin was het wennen: ik kijk meestal het NOS 8 uur journaal 's avonds, soms ook actualiteiten rubrieken en documentaires. Die keuzen hoef ik nooit meer te maken. Ik ben ook verlost van de schokkende beelden en van reclame blokken, dankzij krant en radio blijf ik toch prima op de hoogte. Het is een beter leven zo ...

Inmiddels is m'n tv weer 'genezen', maar dankzij een 'tijdje zonder'' kijk ik met andere ogen....

B.Logger.

kantinemedewerkers

De bibliotheek heeft een kantine voor haar medewerkers. Een kleine ruimte met een gratis koffieautomaat. Boven de ingang hangt een bordje met opschrift: 'kantine medewerkers'

Enige jaren geleden trof ik daar een mij onbekende jongeman die zich ombekommerd bediende van koffie. Mijn vraag of hij bij de bieb werkte beantwoorde hij met een opgewekt 'nee, 'maar' vervolgde hij, wijzend naar het bordje ' ik ben wel kantine medewerker'. Deze handigheid beloonde ik met een gratis kopje koffie (éénmalig uiteraard)

B.Logger

Canada Drive

Canada Drive / auteur: Jan Lamers. "Canada Drive" lijkt een gewone reisgids te zijn, maar is dat niet. De auteur, een belg, heeft Canada van oost naar west doorkruist. De Trans Canada Highway diende daarbij ruwweg als route.

Zijn oogmerk voor deze reis was echter een bijzondere. Hij wilde weten waarom Canada, multicultureel land bij uitstek, het zo goed doet op dat terrein. Waar in Europa racisme overal weer de kop opsteekt, denk aan het Vlaams Blok, Haider en Le Pen, maar ook aan Wilders, slaagt Canada erin het multiculturalisme als een groot voordeel te zien.

Al in de 70-er jaren zag men in dat de toestroom van immigranten voor aparte problemen zou zorgen, maatschappelijke consequenties zou hebben en ontwikkelde men beleid om alles in goede banen te leiden. Belangrijke uitgangspunten zijn o.a. respect voor elkaar en gelijkheid van iedereen.

In de 80-er jaren mondde dit uit in wet- en regelgeving. Die stringent gehandhaafd wordt i.t.t. tot het pragmatisme en gedoogbeleid in Europa. Een zeer verfrissende kijk in de Canadese multiculturele maatschappij. Europa heeft nog een lange weg te gaan en zou er goed aan doen eens een kijkje in Canada te nemen. Daar valt een hoop te leren.

niet spreken met de bestuurder ...

las ooit een boekje met deze titel. Het ging over de politiek in Nederland naar ik mij herinner en ik vond de titel treffend gevonden, deze was uiteraard ontleend aan de bekende bordjes die voorin bij bus- en tramchauffeurs hangen.

Het schoot mij te binnen toen ik vernam dat een nieuwe directeur van een vervoersbedrijf ver boven de Balkenende norm gaat verdienen. Verschillende politieke partijen reageerden verontwaardigd. Één partij meende dat het bedrijf juist blij moest wezen zo'n excellente bestuurder gevonden te hebben dankzij deze riante beloning. Daar valt ook wat voor te zeggen al ben ik het er niet mee eens.

Maar los daarvan: wat een gebrek aan taalgevoel! Een vervoersbedrijf bestaat immers letterlijk uit bestuurders, dat wil zeggen ... chauffeurs .... Voor zover zij erg goed zijn mogen ze dus een ruime loonsverhoging tegemoet zien.

B.Logger

Symfonie 3 (met Dawn Upshaw)

Symfonie 3 (met Dawn Upshaw (CD) / Componist: Henryk Gorecki. Gorecki is een componist uit Polen, geboren in 1933. Aanvankelijk experimeert hij veel en wordt gerekend tot de avant-garde componisten. Net als overigens Arvo Part.

Later wordt hij meer en meer geïnspireerd door religieuze denkbeelden. In 1976 componeerde hij Symfonie 3, een werk in drie delen. Ook al weet je niets van de achtergrond, toch dringt de sfeer, de stemming zich overduidelijk aan je op.

Een langzame, slepende start, geleidelijk zwelt de muziek aan, alvorens weer wat weg te zakken. Dan valt een sopraan in. Wat ze zingt is niet erg duidelijk, het blijken o.a. woorden te zijn die een meisje op een muur in een concentratiekamp schreef.

De symfonie is qua muziek vrij minimalistisch, ademt tragiek, is prachtig. Vooral de uitvoering met sopraan Dawn Upshaw uit 1992 is beroemd geworden. En terecht. Een absolute aanrader.

De weduwen van 11 september

De weduwen van 11 september / Patricia Carrington et al. Een aangrijpend verhaal over vier vrouwen die allemaal hun man bij de aanslagen op het World Trade Center verloren.

Van het ene moment op het andere veranderde hun leven drastisch. In het begin was er eerst de ontkenning, de hoop dat hun man misschien toch nog leefde, dat zijn lichaam nog gevonden werd, dan het verdriet en de berusting. Door hun vriendschap, en het feit dat ze allemaal in dezelfde situatie verkeerden, werd hun band steeds hechter. Ze deelden hun ervaringen, angsten en optimisme met elkaar.

Het leven gaat verder, ze moeten door. Ondanks hun angst voor de eerste herdenking gaan ze hier toch heen. Voorzichtig gaan ze weer eens uit, ontstaan er nieuwe relaties.

Dit verhaal is een relaas over verlies, verwerking, hoop, vriendschap en het bewijs dat het leven de moeite waard blijft. Ondanks alles. Citaat: “Vlotgeschreven, aangrijpend, invoelbaar beschreven waargebeurd verhaal over verlies, vriendschap, overleven en verder leven, verwerken en opnieuw beginnen”.

11 september 2001

Het is bijna 10 jaar geleden, dat de wereld veranderde. De aanslagen van toen lieten een onuitwisbare indruk achter. Allemaal herinneren we ons de televisiebeelden nog wel. Het is zo’n gebeurtenis waarbij iedereen zich nog voor de geest kan halen waar hij toen was of wat hij deed. In het geval van Biebblogger: thuis. Hij was die ochtend vanuit Toronto op Schiphol aangekomen, net op tijd, hij vergeet die dag dan ook nooit meer.

Er zijn, hoewel het nog maar 10 jaar geleden is, bibliotheken over volgeschreven. Elk gezichtspunt wordt belicht. En natuurlijk komen ook de samenzweringstheorieen aan bod. De theorie die zegt dat het de Amerikaanse regering zelf was, die dit geregisseerd heeft. Om een reden te hebben om Irak binnen te vallen.

Ook is er de menselijke kant van het verhaal. Bijvoorbeeld “De weduwen van 11 september”. Het is een “Waargebeurd verhaal over vier vrouwen, van wie de mannen omkwamen bij de aanslag van 11 september 2001 op het World Trade Center in New York, en de steun die ze ondervonden door hun onderlinge vriendschap”. Indrukwekkend.

Het terrorisme wordt belicht, maar er is ook een kritische analyse van het Amerikaanse regeringsbeleid ten aanzien van het Midden-Oosten (Seymour Hersh). Naomi Wolf schreef “Het einde van Amerika : brief aan een jonge patriot”. Een “verhaal over de politieke maatregelen in de Verenigde Staten na de terreuraanslagen van 11 september 2001, de inperking van persoonlijke vrijheden en de gevolgen daarvan.” “Stof en As” is een neerslag van 11 September in kunst en populaire cultuur. “Aftermath” van Joel Meyerowitz is een indrukwekkend fotoboek van net na de terroristische aanslagen, het puinruimen, de mensen die daar bij betrokken waren.

Kortom te veel om op te noemen. Het is nu een goede tijd om aan de hand van een boek nog eens in herinnering op te roepen hoe het ook alweer was. Mocht u dat vergeten zijn.

Avalon

Avalon (CD) / Roxy Music. Kent u die nog? Het album Avalon werd in 1982 uitgebracht en kun je beschouwen als het eind van Roxy Music. Het is tevens een van hun hoogtepunten.

De band Roxy Music begon ooit zijn leven begin jaren zeventig met o.a Brian Ferry en Brian Eno in de gelederen. Als we labels moeten plakken, dan is art-rock hier op zijn plaats. Vooral Ferry werd beïnvloed door o.a. de popart (hij had nog samen gestudeerd met Richard Hamilton de popart kunstenaar), maar ook disco invloeden en soul zijn te ontdekken.

Na 2 albums had Eno (ging meer de soundscape kant uit) het wel bekeken en in 1972 deed Phil Manzanera zijn intrede. Terug naar Avalon. Een heerlijke relaxte, rustige plaat. De muziek is uitermate goed verzorgd, zit goed in elkaar. Harmonisch ook. Een plaat waar je rustig van wordt. Kortom, in deze hectische tijden, een methode om even te onthaasten.