Schoon

Al een aantal weken viel het me op dat het druk is in Nijmegen. Niet druk met alle inwoners die vakantie hebben of met toeristen die naar Nijmegen komen… Maar druk met schoonmakers, gazonmaaiers, reinigingsmannetjes, schilders, taakstraffers, vlaggenophangers en legale fietsendieven. De vierdaagse begint namelijk bijna en Nijmegen heeft haar zondagse pak aan, ziet er op haar paasbest uit en is om door een ringetje te halen.

Het gazon in het park ligt erbij alsof ’t gras in Nijmegen nooit lang is, stoepen zijn schoon alsof de inwoners hun kauwgom altijd in de vuilnisbak deponeren, straten zijn egaal alsof het in Nijmegen altijd autovrije zondag is (daarnaast zijn de fietsen op straat verwijderd, dus het is alsof het ook altijd fietsvrije zondag is), muren zijn zo wit alsof de spuitbus nog niet is uitgevonden en het vuilnis wordt ’s morgens extra vroeg opgehaald zodat het lijkt alsof we in Nijmegen alles hergebruiken.

Ik verbaasde mij hier in eerste instantie over, vond het zelfs een beetje hypocriet. Gaat Nijmegen een beetje doen als het altijd een stralende, schone en verzorgde stad is zeker. Begrijp me niet verkeerd, het is zeker geen vuile stad. Maar zó schoon en zó verzorgd? Dat ging me te ver.

Afgelopen weekend kreeg ik bezoek. Ik was de hele middag druk bezig en na afloop weerspiegelde mijn vermoeide gezicht bijna in het laminaat. Mijn tijdschriften, brieven en folders waren opgeborgen alsof ik nooit post krijg, kussens lagen zo recht op de bank alsof er nooit iemand zit en eigenlijk zag de hele kamer eruit alsof er niet in wordt geleefd. En toen besefte ik het. Zoals ik me klaarmaakte voor mijn twee bezoekers, maakte Nijmegen zich klaar voor haar 1,5 miljoen bezoekers. Precies – iets uitgebreider, dat wel - zoals ik dat doe, ik het mijn ouders zie doen en zoals ik lees dat B. Logger dat doet. Dus hierbij; alle wandelaars, juichers en feestvierders zijn van harte welkom in Nijmegen en kunnen dan hopelijk na afloop concluderen dat het gezellig, maar vooral zo schoon en verzorgd, was. 

H.B