Rondo Veneziano

Naarmate de boot naderde openbaarde zich de grandeur van Venetië, op dinsdagmorgen 31 juli. De boot voer tot vlak aan het San Marco plein waar we met de trolley over de loopplank de oude stenen betraden. Het paradijs. In de nog toeristvriendelijke zone nuttigden we een cappuccino, waarna een bliksembezoek van 2 uur volgde.

Café Florian met live muziek. Een violiste en pianist die een Italiaans operadeuntje speelden. Tot in je ziel beroerd; dat was raak.
De hemelsblauwe lucht, het azuurblauwe water, waartegen de perzikkleurige gebouwen prachtig afstaken, de zon die schitterde in het wateroppervlak, ach, het is maar een impressie.

De enorme weidsheid, waarin je je op dat moment bevindt, zet zich vast op je netvlies, een beeld dat je nog dagenlang met je meedraagt.
En, ach de hordes toeristen, fotograferend boven en onder je, de onmogelijke warmte -34 graden- die nam ik maar voor lief.

Een stad, deze term doet geen recht, die enorm tot de verbeelding spreekt. Ik ben duidelijk niet de enige die dat vindt. Een inspirerende omgeving. Stel je voor: Op een koele kamer met uitzicht over al dat water, je hoort het zachtjes tegen de gevel klotsen, de zon in je kamer op je bureau, waarachter jij, peinzend, dromend, verrukt van alle indrukken. Die zich uiteindelijk samenballen in een prachtige novelle. Noot: van een nog onbekende schrijfster met Italiaans uiterlijk en verbeeldingskracht.