Canto Ostinato

Ik luister naar Canto Ostinato. Een modern klassiek stuk.  De muziek klinkt uit de speakers van mijn installatie waar ik mijn ipod op aangesloten heb.  Buiten is het donker. De maker van Canto, Simeon ten Holt is net overleden, de maker /bedenker van mijn ipod is nog niet zo lang geleden overleden.

Canto is een minimalistisch stuk voor twee piano’s, of vier piano’s. Of één piano. Of voor een ander instrument. Maar meestal zult u het op piano(‘s) gespeeld horen.  Het is vrij minimalistisch, er lijkt geen noot te veel gespeeld te worden. Het is niet atonaal, maar juist melodisch. Het doet me een beetje denken aan Ludovico Einaudi. De muziek gaat maar door en door en brengt je in trance. De twee pianisten, in dit geval Kees Wieringa en Polo de Haas, zwepen elkaar op. Dan wordt het weer rustiger. Het lijkt me voor hen een uitdagend en spannend stuk om te spelen.  Je hoort dat de spanning steeds verder stijgt, net als bij de Bolero van Ravel, maar dan anders. U merkt het wel, u hebt hier echt met een kenner van de klassieke muziek te maken.

Een ipod is een design artikel waar geen knop te veel op zit. Het is prachtig ontworpen,  simpel , minimalistisch zelfs. En doet wat het moet doen. Ik denk dan ook dat Canto voor de ipod geschreven is en vermoed dat ten Holt en Steve Jobs overleg gehad hebben hierover. Mocht dit laatste niet het geval zijn, dan is hier sprake van een buitengewoon en onverklaarbaar toeval. Overigens, Canto is echt een aanrader, en wanneer u daarmee klaar bent probeer dan ook eens iets van Einaudi. Ook zeer de moeite waard.