Discipline.

Wat bezield iemand om een kerstverhaal te schrijven? 

In mijn geval was een reden dat kerstverhalen een veilig strak voorgeschreven stramien bieden waar geen ontkomen aan is. Ik begon dan ook klein en overzichtelijk met een jonge vrouw in een besloten gemeenschap maar greep vervolgens alles aan om aan dat stramien te ontsnappen. Het werd een soort Urk op een bewoonde astroïde in een verre toekomst. 

Het ontbreekt mij dus niet aan fantasie maar wel aan discipline. In m'n dagelijks werk ben ik gedisciplineerder. In tientallen jaren opgelegd vervolgens aangeleerd, het zit inmiddels diep.

'Handen uit je zakken, de baas zijn centen zijn niet van blik!' Ik wist niet wat ik hoorde.

Op een vakantie baantje, een centrale keuken eind jaren 70 maakte ik kennis met het geheimzinnige verbod om met handen in de zakken te lopen. Het hoofd der keuken zag alles en regeerde met ijzeren vuist of beter gezegd pollepel. Wat ik toen nog niet wist is dat hoofdkoks mannen van gezag zijn, gevreesd door hun medewerkers. 

Het was dan ook minder verstandig dat ik antwoordde: 'dat is maar goed ook, want anders kregen we in blikken centen uitbetaald'. 

Vaste medewerkers waarschuwden mij discreet om niet te gevat uit de hoek te komen, daar kon ik nog last mee krijgen. Het viel mij dan ook op dat ik diezelfde dag tweemaal achtereen de keukenvloer moest dweilen. In de pauzes ontdekte ik dat het eigenlijk best een aardige man was wiens zoon bij mij op school zat, maar niet gewend aan tegenspraak.

B.Logger