Het regent buiten....

Het regent buiten.... en hoe. Een goed moment dus voor een boek, of een ebook. En, omdat het thema van de komende 75e boekenweek (10 t/m 20 maart) "Titaantjes - opgroeien in de Letteren" is, besluit ik Titaantjes als ebook op mijn iPod te gaan lezen.

Dit ebook is o.a. via www.gutenberg.org te downloaden (in epub formaat) en dan via Stanza te lezen op een ipod touch. De titel stond al op mijn ipod, alleen had ik van de mogelijkheid van het lezen van ebooks nog weinig gebruik gemaakt.

Titaantjes is een kort verhaal van Nescio en daarom uitstekend geschikt om als ebook (want het is toch anders) mee te beginnen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Anna Karenina, een dikke pil van honderden en nog eens honderden pagina's. Het gaat mij er om te ontdekken wat de ervaring is, wanneer je voor een langere tijd achter elkaar leest via een ipod. Of een andere reader. Hoe zal dat zijn? In vergelijking met het eigenlijke boek? Ik weet het nog niet, moet dat nu ondergaan, maar zal hier zeker in een latere posting verslag van uitbrengen.

Waar ik bijvoorbeeld nog niet achter was, en nu gelukkig wel, is hoe ik het apparaat moet laten weten, waar ik gebleven ben. Een tikje in de rechterbovenhoek legt onmiddelijk een 'ezelsoor' aan (te zien op de foto hiernaast). U kunt nu het apparaat gerust uitzetten. Bij opnieuw aanzetten komt u automatisch weer op de betreffende pagina terecht. Het leesbeeld is verder erg scherp, waarbij nog van alles bij te stellen is. Lettertype, marge, kleur, grootte. Het omslaan van een pagina is slechte een veeg met uw vinger, of een tikje in rechteronderhoek (verder) of linkeronderhoek (terug). Wanneer ik dit verhaal uit heb laat ik u weten hoe mijn "leeservaring" was.

Vulgaattekst (MS 3 - Bezit Bibliotheek Arnhem)

De Amerikaanse toekomst

De Amerikaanse toekomst / auteur: Simon Schama. Schama levert met "de Amerikaanse toekomst" een boek af, dat er zijn mag.

Aan de hand van vier grote thema's behandelt hij heden, verleden en toekomst van de Verenigde Staten. Het militaire aspect is een van die thema's. De andere drie behandelen religie, emigratie/immigratie en Wat is een Amerikaan. Als laatste komt de Amerikaanse overvloed aan bod.

De militaire geschiedenis wordt verteld aan de hand van de familie Meigs, die daarin een grote rol gespeeld heeft. Bij de Amerikaanse identiteit neemt de Crevecoeur een belangrijke plek in. Bij het thema van de Amerikaanse overvloed verhaalt hij van het feit, dat Amerika altijd overvloed gekend heeft, maar dat nu eindelijk de grenzen van die overvloed in zicht komen. En dat is men niet gewend.

Schama die (kunst)historicus is, kan verhalen vertellen als geen ander. Het is dan ook haast ondoenlijk dit boek kort samen te vatten. Wanneer u hier eenmaal aan begint wordt u er snel in meegetrokken en laat het u niet meer los. De auteur, een Brit van geboorte, die inmiddels meer dan de helft van zijn leven in Amerika woont, mag je gerust als ervaringsdeskundige beschouwen. Van zijn omzwervingen en interviews in het kader van dit boek is ook een documentaire gemaakt.

Mensenbieb: SVMG op bezoek in de bieb

Symfonie 41 - Jupiter

Symfonie 41 / door Wolfgang Amadeus Mozart. Mozart leefde van 1756 tot 1791. Ondanks het feit, dat hij al op zeer jonge leeftijd stierf heeft hij toch 655 werken op zijn naam staan. Minder dan Haydn (1195), maar die werd meer dan twee keer zo oud, maar veel meer dan Beethoven (398), die 57 jaar werd. Samen worden deze drie componisten wel de eerste Weense school genoemd.

Einstein zei over Mozart: 'We mogen niet wanhopen over de mensheid, wetend dat Mozart een mens was', en zo is het maar net. Bij mij was Mozart slechts bekend om Eine kleine Nachtmusik. De 250-jarige viering van zijn geboortedag in 2006 is dan ook volledig langs me heen gegaan. Die schade haal ik nu wat in.

Symfonie 41, ook wel de Jupiter genoemd, is een prachtig stuk muziek. Het grijpt je direct bij de keel. Het valt op hoe melodieus alles klinkt (en ik ben een barbaar op het gebied van de klassieke muziek), met een tweede deel dat wat melancholisch stemt. Het vierde en laatste deel is de uitsmijter. Deze symfonie verveelt geen moment en was voor mij een prima kennismaking met de muziek van Mozart. Jammer dat hij zo vroeg gestorven is, maar ja, zeggen we dat ook niet van Jimi Hendrix en John Lennon?

What's in a cat's mind?

Ik meldde al, dat één van de twee katten, waarbij ik mag inwonen een nieuwe slaapplek zocht. Haar keuze viel verrassend op de wasbak in het toilet. Problematisch in verband met bezoekers. Daar had ik me in kunnen schikken, maar vervolgens begon het dier kale plekken te vertonen.

Ik consulteerde de dierenarts. Volgens zijn voortreffelijke administratie was ik in 2001 voor het laatst langs geweest voor een paar injecties. Gezonde beestjes dus en ... ze beschikken over een uitstekend geheugen. Ook zij hadden kennelijk het bezoek feilloos geregistreerd want zodra ik de reismand die ik verder nooit gebruik (plastic ding met traliedeurtje) te voorschijn haalde vond er een opvallende gedragsverandering plaats. Ze besloten spontaan verstoppertje te gaan spelen. Na een korte achtervolgingscene James Bond waardig overmeesterde ik haar.

Het vervoer naar de dierenarts vond onder klagelijk gemiauw plaats. Deze constateerde geen vlooien, wat vaak de oorzaak is van kale plekken en vroeg vervolgens of het beestje de laatste tijd ingrijpende veranderingen had meegemaakt. Ja, die waren er dus: het vinden van een nieuwe plek in huis. De diagnose luidde daarop: stress. Ik kreeg de opdracht om samen met mijn kat een nieuwe plek te vinden. Dat klinkt stukken makkelijker dan het lijkt. Het probleem met katten is namelijk dat ze niet praten.

Nu heb ik enige ervaring met moeizaam communicerende wezens uit de tijd dat ik met TBS patiënten werkte, maar dit is toch weer anders en gaat dieper. Ik ga er van uit, dat mijn katten een gezonde geest hebben. Het vermoorden van anderen (vogels, muizen, vlinders) bijvoorbeeld maakt hen nog niet tot serial killers. Dat is nu eenmaal hun karakter, datzelfde geldt niet voor de gemiddelde mens. Wij zijn geen roofdieren. Onze gebitstructuur toont aan dat we alleseters zijn. Maar hoe zoek je nu met of voor een niet pratende kat een nieuwe plek?

Als volgt opgelost: wat ik al wist: zij is enorm dozig ... zet een doos neer en zij gaat er in zitten. Er staat nu een doos vlak bij de plek waar zij altijd al zat, ook hoog, ook warm en … het werkt!

Ze krijgt voorlopig ook dagelijks een anti stress pil. De dierenarts demonstreerde hoe ik die moest inbrengen: direct in de bek, niet door het eten! Dat verliep niet zonder problemen, ze verzette zich tot het uiterste en de arts vroeg dan ook bezorgd of ik eventueel assistentie had. Die heb ik niet, maar thuis was het geen enkel probleem. Het is bijna zo, dat ze er voor gaat zitten ...

Lucky me ... B.Logger

Guillaume Apollinaire

Kent u het boek 'Les onze mille verges' van Apollinaire? In het Engels: 'The Eleven Thousand Rods' ? Biebblogger niet. Tegen het lezen van dit boek hoefde hij dan ook niet 'beschermd' te worden.

Want, het is een erotisch boek, uit 1907! De beschrijvingen uit die tijd zullen voor die tijd misschien heftig geweest zijn, maar in onze tijd? Ik waag dat te betwijfelen. In ieder geval zijn er nog steeds landen die menen hun burgers voor dit 'vuil' te moeten behoeden. Citaat: "The European Court of Human Rights on Tuesday ruled that Turkey had prevented public access to Europe's literary heritage and violated freedom of expression when it banned a classic erotic novel."

Het gaat hier om Turkije. Overigens was deze titel tot 1970 ook in Frankrijk nog verboden. Een Turkse uitgever, Rahmi Akdas, had de zaak aanhangig gemaakt bij het Europese Hof voor de Mensenrechten. Hij was door de (Turkse) rechter veroordeeld wegens het drukken en uitgeven van een vertaling in het Turks. De motivatie van het Hof luidde als volgt: "The European court said in its ruling that states can legally interfere to protect morals if there is a pressing social need, but no such need was present in Akdas' case since a century had elapsed since "The Eleven Thousand Rods" first appeared and it is now part of Europe's literary canon."

Dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Turkije heeft de laatste jaren zijn wetgeving betreffende vrijheid van meningsuiting veel meer in lijn gebracht met de Europese wetgeving, maar dat verhindert toch niet dat er regelmatig boeken en websites verboden worden. 'Turkey ranks 123 out of 175 countries on Reporters Without Borders' 2009 Press Freedom Index.' Werk aan de winkel dus. Nieuwsgierig geworden? Dit artikel gaat nog iets uitgebreider op het incident in. (natuurlijk met dank aan Loesje voor het illustratiemateriaal)

Information overload

Een term, die je de laatste jaren wel meer hoort. Degene, die al wees op de gevaren hiervan was de Zwitser Conrad Gessner. Hij schreef er zelfs een boek over. Gessner heeft echter nooit e-mail of internet gebruikt, hij leefde namelijk in de zestiende eeuw. Toen al zag hij het als een probleem, de steeds maar toenemende hoeveelheid data en informatie. Hij had te maken met de drukpers. Citaat: "Worries about information overload are as old as information itself, with each generation reimagining the dangerous impacts of technology on mind and brain".

Het is dus van alle tijden, ongeacht de drager van de informatie. Socrates waarschuwde zelfs tegen schrijven op zich, dat vond hij al kwalijk en schadelijk. Daarna is elke nieuwe technologische ontwikkeling om informatie te verspreiden mikpunt van kritiek geweest. Meestal van de oudere generaties: "The older generation warns against a new technology and bemoans that society is abandoning the "wholesome" media it grew up with, seemingly unaware that this same technology was considered to be harmful when first introduced".

Hoe ziet die kritiek er tegenwoordig uit? Nog even een wat langer citaat, dat zeker een gevoel van herkenning bij u zal oproepen: "By the end of the 20th century, personal computers had entered our homes, the Internet was a global phenomenon, and almost identical worries were widely broadcast through chilling headlines: CNN reported that "Email 'hurts IQ more than pot'," the Telegraph that "Twitter and Facebook could harm moral values" and the "Facebook and MySpace generation 'cannot form relationships'," and the Daily Mail ran a piece on "How using Facebook could raise your risk of cancer." Not a single shred of evidence underlies these stories, but they make headlines across the world because they echo our recurrent fears about new technology".

Ook gamers liggen regelmatig onder vuur. Maar, er is tot op heden geen enkel wetenschappelijk onderzoek, dat de negatieve effecten van de nieuwe media ondersteunt. Laat staan van de information overload. Was dat wel het geval dan zouden we ons ook als bibliotheken schuldig moeten voelen, we doen aan de verspreiding van informatie druk mee. Gelukkig maar. U kunt het hele artikel hier bij Slate lezen.

Sonaten

Sonaten / Domenico Scarlatti. Domenico Scarlatti, de zoon van Alessandro Scarlatti, leefde van 1685 tot 1757, de tijd van Bach en Handel. De Barok dus. Alle 3 zijn ze in hetzelfde jaar geboren en kort na elkaar overleden.

Scarlatti is bekend geworden om zijn klaviersonates, waarvan hij er meer dan 550 geproduceerd heeft. Hij was een klaviervirtuoos, die via het Vaticaan en het Portugese Hof tenslotte aan het Spaanse Hof terecht kwam. Daar componeerde hij de meeste sonates. Over zijn leven is verder niet zoveel bekend. De meeste sonates zijn pas na zijn dood gepubliceerd.

De werken op dit album (DDD opgenomen, ruim 60 minuten lang) zijn sprankelend, ritmisch, er zit vaart in. Ze liggen lekker in het gehoor. De uitvoering van deze sonates is van Ivo Pogorelich. En of het nu door de compositie van de sonates komt, of door de uitvoering van de als provocerend en onberekenbaar bekend staande, maar geniale Pogorelich, de CD is zeer de moeite van het luisteren waard. Een aanrader.

Muziek

Wie kent dat niet? Het verschijnsel, dat muziek emoties bij de luisteraar oproept? Je hebt een liedje gehoord en bent daar heel vrolijk en blij van geworden. Of, het tegenovergestelde, intens verdrietig of treurig.

Neem "Song for Guy" van Elton John, daar wordt je verdrietig van, zeker als je de achterliggende aanleiding voor de song kent. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden aan te halen. David Lindley, of Flaco Jimenez (TexMex) maken veelal muziek, waar je uiterst vrolijk van wordt. Swingende muziek. Het oproepen van emoties, het beinvloeden van je humeur om het zo maar eens te zeggen is de kracht van muziek. Het wordt dan ook wel therapeutisch toegepast.

Hoe kom ik hier nu zo bij? Wel, mijn gedachten dwaalden af, nadat ik begonnen was in een boekje van Leo Blokhuis: Het Plaatjesboek. Hij beschrijft daarin een 16-tal liedjes - bekende en minder bekende. Over die liedjes komen we een bont scala van feiten en feitjes te weten. Een stukje geschiedenis, andere vertolkers van die songs, en nog zo een paar eigenaardigheden. Blokhuis schrijft dermate enthousiasmerend, dat je direct zelf wilt gaan luisteren, op ontdekkingsreis wilt gaan. Een aantal postings geleden kon u hier een bespreking van 'City to City' lezen, het laatste boek van Blokhuis. Ook al zo'n aanrader.

Kortom, muziek is belangrijk. In dat verband heeft deze Bibliotheek een canon van de muziek opgesteld, een kleinere CD collectie, waar de belangrijkste albums te vinden zijn. Wat daar buiten valt is voor zeer schappelijke prijzen via muziekweb in Rotterdam te lenen. En daar is echt heel veel te krijgen. Zelfs muziek, die ik niet via Azureus / Vuze kon achterhalen vind je in Rotterdam. Een dik compliment dus. Nu ga ik maar weer eens een muziekje opzetten, dat wordt 'Sorry' van Kyteman, een melancholiek stemmend nummer.

Kat in het bakkie

In de aflevering 'gewoontedieren' vertelde ik al over de twee zwarte katten die mij als medebewoner dulden in het huis. Ik eindigde met de vraag waar één van hen zich voortaan zou terugtrekken nu de nieuwe CV ketel geen plaats meer biedt. Ik kan u nu melden dat ze dit inmiddels oploste ...

En wel als volgt: op mijn toilet bevindt zich ook een kleine wasbak zoals dat hoort. Die wasbak hangt pal boven een kleine verwarmingsradiator. U voelt 'm natuurlijk al ... de kat verkoos de aldus geriefelijk voorverwarmde wasbak tot haar nieuwe favoriete plek. Alsof het voor haar op maat gemaakt is: ze past er precies in!

Het is een dilemma ... ik kom telkens in de boosaardige verleiding om heel even de kraan open te draaien. Ik ben voortaan gedwongen om mijn handen in de keuken te wassen. Lastig maar daar zou ik eventueel nog mee kunnen leven. Maar mijn bezoekers dan? Op twee manieren: ook voor hen is het lastig maar wie mij goed kent kan hier wellicht ook nog mee leven. Wie mij minder goed kent zal mij als een excentriek exemplaar van de menselijke soort gaan beschouwen. Of je zult maar allergisch of bang zijn voor katten, dan is een kat die op de WC in de wasbak slaapt natuurlijk de limit. Je verlaat gillend het pand met het vaste voornemen nooit meer terug te keren ...

Het kan altijd erger ... ik herinner me een vriendin met jaloerse hond op slaapkamer, vermoedelijk een probaat middel tegen eenzame nachten maar niet echt libido verhogend. Je voelt je dan toch bekeken als man (al is het maar een beest). Met een loslopend konijn heb ik minder moeite al herinner ik me de keutels overal en hij/zij beet de bedradingen door vanuit een enorme knaagbehoefte. Dan valt ineens de muziek uit de linkerbox weg. Ronduit zielig was een muis die in lang doorwaakte nachten (we hadden elkaar veel te vertellen) voortdurend in het rad liep. Het bleek dat je dit eenvoudig kon oplossen door een doek over de kooi te werpen.

Met liefhebbende groet B. Logger

Wel eens last van een writers block?

Hebt u zelf een blog, en wel eens writers block? Dat u even niet meer weet, waar u nu weer eens over zult schrijven? Ik wel. Het is zeer herkenbaar.

Een blog beginnen is een fluitje van een cent, maar het dan voor langere tijd onderhouden kan een probleem vormen. Want, u hebt natuurlijk meer te doen. U hebt uw werk, de tuin moet gedaan worden, u moet de hond uitlaten en noem al die klusjes maar op.

Er zijn echter een aantal tips, die het onderhoud van een weblog gemakkelijker maakt. Tips die misschien voor de hand liggen, maar ik geef ze u toch maar even. Heb ze niet van mezelf maar kwam ze tegen op Frankwatching. Inderdaad, ook een weblog. Het artikel heet: '5 tips voor een weblog met uithoudingsvermogen'. De tips lopen via het gebruik van RSS en het inschakelen van een partner naar het betrekken van lezers bij je blog, het toepassen van variatie en hoe je van niets iets maakt.

Een aantal van deze tips past Biebblogger al toe. RSS bijvoorbeeld. Ook heeft hij een partner in crime, de vaste columnist B.Logger, die voor de broodnodige variatie en afleiding zorgt. Biebblogger kan u wel zeggen, dat vooral (een) partner(s) erg belangrijk kan zijn voor de continuiteit. Want u hebt echt niet altijd inspiratie. De rest van de tips kunt u, waar nodig, toepassen.

Exit winter. 't Lijkt nu wel herfst.

Sweetheart of the Rodeo

Sweetheart of the Rodeo / The Byrds. The Byrds, niet een zeer hechte band. De leden hebben te grote ego's, dus dat botst regelmatig. Maar wat zijn ze belangrijk en invloedrijk geweest.

Komend uit LA, begonnen ze in de samenstelling: Roger McGuinn (gitaar), Gene Clark (zang), Chris Hillman (bas), David Crosby (gitaar) en Michael Clarke (drums). En eigenlijk zongen ze ook allemaal. Het nummer, waar ze voor het eerst mee scoorden was een nummer van Bob Dylan: Mr. Tambourine Man. Door deze hit wordt Dylan ook bekend bij de popliefhebbers. Een groep, die veel groter was dan de folkies.

Net als de Beatles hielden ook de Byrds van experimenteren. Elk volgende album was dan ook weer compleet verschillend van het voorafgaande. Wanneer je achter elkaar het debuutalbum ‘Mr. Tambourine Man' uit 1965 en ‘Sweetheart of the Rodeo' uit 1968 draait kun je je bijna niet voorstellen, dat dit dezelfde band is. Het debuut is een combinatie van folk en pop, prachtig, Sweetheart daarentegen is een combinatie tussen country en rock. Tijdens het maken van dit album haakte David Crosby af en kwam Gram Parsons (die zorgde voor de country-invloeden) er bij. Hij en Chris Hillman zouden later de Flying Burrito Brothers oprichten.

Dit is het laatste meesterwerk, dat de Byrds afleveren. Hoewel er nog wel mooie singles gemaakt zijn door o.a. Roger McGuinn. Alle bandleden gaan solo of in andere bands door, maar de enige, die echt aan de weg getimmerd heeft is David Crosby. Gram Parsons overleed helaas veel te vroeg, al in 1973. Er wordt wel beweerd dat het vierde album, ‘Younger than Yesterday' het beste album van de Byrds is. Dat is een kwestie van smaak, er wordt naar mijn mening iets te veel op ge-experimenteerd, geef mij dus maar Sweetheart.

A perfect mess ...

Iedereen kent ze wel: de sloddervossen, het type dat overal sporen achterlaat in huis, tuin en niet te vergeten op het werk. Hun bureaus liggen verschanst achter stapels papieren, waar alleen zij de weg in weten. In deze tijden van efficiëntie, timemanagement en gezamenlijke werkplekken leiden ze steeds vaker een moeilijk en teruggetrokken bestaan. Niemand begrijpt hen!

Misschien bent u er zelf wel één! En …ik moet u iets bekennen: ook ik ben zo'n sloddervos, door de jaren heen redelijk getemd en tegenwoordig listig vermomd als ordelijk persoon, diep van binnen echter ...

Maar er is hoop voor deze in haar bestaan bedreigde diersoort, geen hoop op verbetering maar eindelijk op erkenning!

Het vlot geschreven boek 'de wet van de stimulerende wanorde' (Freedman & Abrahamson) neemt het op voor de sloddervos. Sterker nog: het blijkt een puur positieve eigenschap waar iedere organisatie, ieder huisgezin een enorme behoefte aan heeft. De functies van rommel en slordigheid worden op alle niveaus en vanuit alle mogelijke gezichtspunten belicht met hoofdstukken als 'de prijs van de netheid', de voordelen van rommel', slordig leiderschap' en zelfs 'rommel als beleid'. Pas op het einde van het boek worden bijna terloops enkele ziekelijke vormen van slordigheid behandeld.

Ik vond het in z'n tegendraadsheid een inspirerend boek. Het lijkt mij naast, voor de doelgroep tevens uitstekend geschikt voor partners, collega's en leidinggevenden van slordige mensen. Ook zij zullen na lezing van dit standaardwerk wel moeten toegeven, dat 't een gave is, een talent en geen gebrek.

Ten slotte: dit citaat van Albert Einstein vond ik het mooist: 'als een rommelig bureau staat voor een rommelige geest, waar staat een leeg bureau dan voor?'

Met leeghoofdige groet B. Logger ....

Ebooks: not for sharing

“ It's unlikely that books bought from Apple's store would work on non-Apple devices”

Oftewel.....problemen! In een artikel in The Globe and Mail wordt hierover gerept. De nieuwe ipad van Apple zal vermoedelijk een boost aan het e-lezen geven. Het is de bedoeling dat er over een aantal maanden een Apple winkel voor ebooks gaat komen, zeg maar een itunes shop waar je ebooks kunt kopen. Echter, deze zijn niet te lezen op andere hardware zoals bijvoorbeel de Kindle van Amazon. Of alternatieve systemen. Resultaat: "Apple's creation of a third choice is likely to further frustrate and confuse consumers if they accumulate e-books for one device, then try to go back to read them later on a different one. The effect could be akin to having to buy a new set of CDs every time you get a new stereo system. It could also keep people from buying new e-readers as better models come out if they aren't compatible with the books they already have." Het moge duidelijk zijn dat consumenten hier niet blij mee zullen zijn. Eventueel aangeschafte ebooks op andere apparaten zijn dus niet te verschuiven naar de nieuwe iPad. Nog een citaat: “There are going to be some potentially painful lessons” for consumers when they try to move e-books they already own to new devices, said Nick Bogaty, senior manager of digital publishing business development at Adobe Systems Inc., which provides the major alternative e-book system." Was de situatie al verwarrend, hierdoor wordt de consument nog meer benadeeld. Of het de verkoop van de iPads zal schaden weet ik niet, voordelig voor de verkoop van ebooks kan het echter niet zijn. Nog meer de kat uit de boom kijken dan maar?

Hou het kort ...

Mijn haar groeide gestaag. Het begon natuurlijk op te vallen en de eerste voorzichtige vragen werden al gesteld ....

Verschafte ik mijzelf een nieuw kapsel? Was hier sprake van een welbewuste imago verandering? In mijn ogen was het juist een oud kapsel, want ooit behoorde ik tot de zogenaamde 'staartdragers'. In mijn ogen ...., daar hing het op het laatst letterlijk. Het had niets met imago's te maken: mijn kapper was op vakantie, dat is alles. Vanwege de kou stelde ik mijn bezoek nog een week langer uit ...

Mijn kapper, want na jaren rondzwerven in dit opzicht vond ik op de hoek van mijn eigen straat de kapper, die mij in alle opzichten bevalt. De sfeer is gemoedelijk en multi culti. Het kappersechtpaar is Turks en de medewerkers komen uit alle windrichtingen. In klantvriendelijkheid kan ik hier nog wat leren, men onthoudt wie jij bent en wat jij doet.

Een bezoek aan deze kapper levert altijd een mooi gesprek op voor beide partijen, waarbij onze gedachten iedere hoek nemen. Deze keer ging het over films en kappers. Mij leek 'Mississippi Burnin' verplichte kost voor iedere kappersopleiding: Iemand die betrokken is bij laffe racistische moorden neemt niets vermoedend plaats in de kappersstoel om zich te laten scheren. Achter hem verschijnt in plaats van zijn eigen kapper Gene Hackman in de rol van FBI undercover, hij begint hem al ondervragend te scheren met zo'n groot blinkend ouderwets scheermes. Er vallen maar enkele druppeltjes bloed, maar ik betrapte me erop, dat ik met mijn handen aan de keel zat te kijken ...

Mijn kapper ging hier naadloos overheen met de verfilmde musical: 'Sweeny Todd' een kapper met een valluik onder de kappersstoel, zijn vrouw heeft een goed rendenderende winkel in vleesdelicatessen. De aldus afgevoerde klanten worden verwerkt in pasteitjes en andere lekkernijen.

Weer eens wat anders als een praatje over het weer of de prestaties van de plaatselijke voetbalploeg.... overigens geen films voor het hele gezin dus ....

Met korte groet B.Logger.