Reflectie

Je hebt reflectie en reflecteren. Aan reflecties kun je weinig doen, die treden op of niet. Reflecteren moet je zo af en toe doen. Over hoe het met je gaat, over hoe het loopt met je bedrijf, het gevoerde beleid en het te voeren beleid.

Bibliotheekbeleid is altijd onverbrekelijk verbonden met gemeentelijk en provinciaal beleid. Vandaar deze foto van het gemeentehuis (of stadhuis) van Arnhem. Veel glas, daar kan dus mooi iets in reflecteren. In dit geval de Eusebiuskerk.

Nog op een andere manier aan elkaar geklonken op dit moment, de Eusebiuskerk wordt gerestaureerd, en daar levert de gemeente een belangrijke financiele bijdrage aan. Wel een mooi beeld vond Biebblogger.

Ooit zag Arnhem er zo uit

Heroines

Heroines (CD) / Tony Joe White. Tony Joe White, king of the swamp, werd in 1943 geboren. Hij heeft Cherokee-bloed door de aderen stromen. Zijn stijl van bluesspelen is vrij uniek en herkenbaar. White's muziek lijkt qua sfeer wel een beetje op die van J.J. Cale, maar is toch anders. Een donkere stem gecombineerd met een veelal langzame, vette gitaarsound is zijn handelsmerk. Hij heeft er zo langzamerhand al een hele carriere opzitten. Ondanks dat heeft hij slechts bescheiden succes gekend. Zijn eerste album 'Black and White' werd in 1969 uitgebracht, zijn laatste 'Take Home the Swamp' in 2007.

Hij heeft met groten uit de muziekwereld samengewerkt en velen hebben zijn nummers gecoverd (Dusty Springfield, Elvis, Hank Williams, Clapton, Joe Cocker, om er maar eens een paar te noemen).

Op Heroines uit 2004 heeft White een verrassing in petto. Behalve het feit dat hij zelf heel goede nummers kan schrijven wordt hij op dit album nog een handje geholpen door een paar vrouwelijke artiesten: Shelby Lynne, Lucinda Williams, Michelle White, Emmylou Harris, en Jessi Colter.

Zelf ben ik weg van het nummer Wild Wolf Calling Me met Harris, prachtig samenspel met mondharmonica, de sfeer druipt er af. Heroines is een topper geworden, mede door dit samenwerkingsverband, een echte aanrader. Mocht u hem live willen zien spelen dan moet u zorgen dat u 29 April in Little Rock, Arkansas bent, daar treedt hij op in Juanita's.

De mysterieuze Shanachies

Shanachies zijn mysterieus. Het zijn de legendarische verhalenvertellers uit Ierland: "Ireland's shanachies are gone now, but their legends live on". En nog een iets langer citaat: "Down through the centuries, they (Shanachies) had received the rich Irish oral tradition--the body of myths and history, folk- and fairy tales, the knowledge of herbs, of medicine, ways of caring for animals or predicting the weather, the poems, prayers and superstitions--and passed it on, gleaming like family silver. By 1951, though, the ages-old procession had faltered. Neil Duffy was old and dying, as was his generation. And rural Ireland was changing".

Er zijn echter ook moderne Shanachies. Voor Biebblogger, hij is waarschijnlijk de laatste in bibliotheekland, zijn ze net zo raadselachtig als de oorspronkelijke Ierse tegenvoeters. De afgelopen jaren kreeg hij regelmatig een tip / link / tweet toegestuurd over deze Shanachies. Ze bleken dan altijd in een ander ver werelddeel te verblijven. Deze Shanachies bleken zelfs aan een Bibliotheek verbonden te zijn.

Wat deden ze daar allemaal, zo ver weg? In ieder geval contacten leggen met collega's, filmen, nieuwe ontwikkelingen bekijken....., maar, het blijft ietwat ongrijpbaar voor Biebblogger. Wel werd hem duidelijk, dat hij een beetje jaloers was, zo'n baan leek hem ook wel wat. Maar ja, niet iedereen is in die gelegenheid, of de omstandigheden laten het niet toe.

Ook nu weer zijn de Shanachies de hort op. Ze zitten "smack right in the middle of the Canadian Rockies". Na overigens eerst vastgezeten te hebben in Londen vanwege de IJslandse vulkaan. Maar goed, je kunt je slechtere plaatsen voorstellen om vast te zitten.

Er moet o.a. een congres in Jasper bezocht worden. Als Biebblogger een tip mag geven? Als jullie daar toch zitten, rij dan even naar Banff over the Icefields Parkway : "The most spectacular journey in the world". Dat moet toch in te passen zijn.

Nog beter is het om de fiets te pakken. Naar het motto op dit blog: "My two favorite things in life are libraries and bicycles. They both move people forward without wasting anything. The perfect day: riding a bike to the library". Weg met die motorhomes en auto's. Veel bibliotheken onderweg zullen er niet zijn, wel onvergetelijk natuurschoon: bijvoorbeeld Lake Louise en Peyto Lake.

Het ideaal van Biebblogger? Dat hij een keer met de Shanachies mee mag. Maar dan wel op de fiets. En laten we dan van kust tot kust fietsen door, zeg Canada. Van bibliotheek tot bibliotheek? Dat kost maar ongeveer 4 maanden.

Verborgen gebreken II

's Ochtends gaan in het gehele land de wekkers af en het eerste wat uw oog treft is een getal. Het is bijvoorbeeld 7 uur.

De avond daarvoor heeft een klein percentage van de mensheid (niet meer dan 5%) moeite met het instellen van die wekker en dient zichzelf wat dat betreft extra te controleren. Ik behoor tot dit selecte gezelschap.

Als u dit ook heeft herkent u zich ogenblikkelijk in de volgende opsomming: moeite met (hoofd)rekenen, moeite met getallenreeksen, het onthouden van getalcodes, en statistieken zijn een geheimzinnig en onoverzichtelijk terrein. Ook moeite met opsommingen zoals deze trouwens.

Dit heet dyscalculie en is het wat onbekendere cijfermatige zusje van dyslexie. Dyscalculie gaat vaak samen met een slecht ruimtelijk inzicht en met moeite met plannen. In mijn geval is m'n ruimtelijk inzicht behoorlijk, planning lukt mij de afgelopen jaren steeds beter al ben ik geen natuurtalent.

Sinds 2008 bestaat er een heuse dyscalculi-dag: 3 maart. De derde van de derde maand, makkelijk te onthouden en je hoeft maar tot drie te kunnen tellen....

Dyscalculie staat los van je verdere intelligentie, je presteert alleen op bovengenoemde terreinen opvallend slechter dan dat je overig functioneren doet vermoeden. Je bent overigens in goed gezelschap: Hans Christiaan Andersen, Benjamin Franklin, Thomas Edison en zelfs Albert Einstein zouden hieraan geleden hebben. Benieuwd hoe men dat overigens weet want in de tijd dat die mensen leefden bestonden er nog geen Dyscalculie testen. Ik heb grote twijfels bij Einstein.

Op de basisschool behoorde ik tot de dommeriken met rekenen en tot de begaafden wat betreft taal. Alle bijlessen ten spijt kreeg ik die tafels maar niet in mijn kop en met hoofdrekenen kon ik geen getallen onthouden. Tafels speelden ook in letterlijke zin een rol. In die tijd begon men klassen in te delen naar leerniveau: goed, middelmatig en dom. Die leerlingen zaten in aparte niveaugroepjes bij elkaar. De leerling werd daarbij ondergeschikt gemaakt aan de methodiek; het resultaat was dat ik per lesonderdeel met tafeltje en al moest verschuiven, als enige! Dat veroorzaakt krassen op het linoleum en op de kinderziel. Gelukkig bleek ik redelijk krasvrij.

De middelbare school bezorgde me meer zielenpijn. In de tijd dat de term dyslectie nog niet bestond werden zulke leerlingen nogal eens voor dom of lui versleten. 'En de heer Logger heeft het weer eens gepresteerd om een 3 te halen', klonk het dan in de wiskundeklas. Niet fijn en ook niet erg fijngevoelig. De verleiding is groot om je er vervolgens naar te gedragen weet ik uit eigen puberervaring.

Aanvankelijk kon ik deze bescheiden handicap in mijn beroepsleven maskeren: in de hulpverlening leidde ik een vrijwel getalloos bestaan. Dat is inmiddels anders. In mijn huidige baan spelen getallen een grotere rol. Ik werd schaamteloos: mijn directe collega's zijn op de hoogte. Ik benoem mijn handicap bij andere gelegenheden zodra ik denk dat het rol kan gaan spelen. Wel grappig steeds weer te merken dat mensen zeggen 'fijn dat je het vertelt' maar toch vaak weer de consequenties, die het heeft uit het oog verliezen. Anderzijds verbaas ik anderen dan weer met het belang, dat ik hecht aan streefgetallen. Op mijn manier (ik ben veroordeeld tot de grote lijnen) heb ik daar toch oog voor.
In tegenstelling tot linkshandigheid (verborgen gebreken I ) kan Dyscalculie in sommige situaties echt een handicap zijn. In mijn vorige bijdrage (te Laat) maakte ik bijvoorbeeld een fraaie verrekening. De bieb bestaat bijna 160 jaar. Een boek kan in dat geval nooit in 1810 zijn uitgeleend. Bij deze rechtgezet.

Een handicap ook, omdat er geen voordelen aan verbonden zijn in de zin van dingen die je daardoor beter kunt. Hoewel …. door mijn eigen handicap onder ogen te zien respecteer ik denk ik die van anderen dieper, als ze er ronduit voor uit komen stelen ze mijn hart. Het dwingt mij ook tot vragen en het delegeren van dingen aan anderen, die ergens beter in zijn. Het geven van vertrouwen daarin. Ken u zelve ....

Met ontelbare groeten B.Logger ...

Waar zouden we zijn zonder de trein...?

Waar zouden we zijn zonder de trein? De trein, die ons (meestal) comfortabel brengt van A naar B? De trein, die het ons mogelijk maakt tijdens de reis lekker een boek te lezen? De trein, die het ons tevens mogelijk maakt de nieuwe ereaders van Bibliotheek Arnhem uit te proberen?

Want, de Bibliotheek is begonnen om ereaders uit te lenen. Elke vestiging beschikt inmiddels over 3 readers, twee van Sony , en een iPod Touch. Afgelopen week begon de uitleen van de apparatuur. De Sony's van de Centrale vestiging en van filiaal Kronenburg waren direct al uitgeleend. Dat ging dus als een trein, om die beeldspraak maar eens te gebruiken. De readers van de derde vestiging rekent Biebblogger nog even niet mee, die moeten eerst nog ingewerkt worden, dan kan daar ook begonnen worden met de uitleen.

Dat de readers soms grote reizen maken is de Bibliotheek inmiddels bekend. Een van de Sony readers was meegenomen naar Australie en wacht wanhopig op een vlucht terug. Maar, als de informatie van Biebblogger correct is, zal de terugvlucht binnen niet al te lange termijn toch gaan plaatsvinden.

Wat voor titels staan er nu op de ereaders? Dat zijn boeken, waar geen copyright meer op rust, waar de rechten van verlopen zijn. En dat betekent: oudere literatuur, van 60 jaar of ouder. Deze titels zijn meestal te vinden op Gutenberg.org U moet dan denken aan titels als Max Havelaar van Multatuli, Dik Trom, Nescio, Hildebrand, Frederik van Eeden, maar ook Engelse titels als Jack London (Call of the Wild), Zane Grey e.d. Het is in eerste instantie bedoelt om eens kennis te kunnen maken met het fenomeen ereaders. Is het iets voor u? Of vindt u het maar niks?

Tegen betaling van een borg van €20.-- kunt u een apparaat drie weken thuis uitproberen. En zo bepalen of het iets voor u is, of dat u toch liever een echt boek leest. Biebblogger is erg benieuwd hoe groot de belangstelling voor dit product zal zijn.

Te laat ....

In tijden van bezuinigen letten bibliotheken steeds meer op de kleintjes. Men kan hierbij niet creatief genoeg zijn.

Ik dacht met het volgende verhaal een mooie illustratie te hebben gevonden ...

een oplettende bibliotheekmedewerker in New York ontdekte onlangs dat twee in 1789 geleende boeken nooit meer zijn teruggebracht. De boete is inmiddels opgelopen tot meer dan twee ton. Opmerkelijker is, dat de lener niemand minder bleek te zijn dan George Washington, president van de Verenigde Staten. De bieb wil graag de (inmiddels antiquarische) boeken terug, doch ziet af van het innen van de boete. Dat laatste verbaast mij, zeker in het super commerciële Amerika. Toegegeven, George Washington is al een tijdje niet meer onder ons, maar er is nog altijd een president van de Verenigde Staten. Opgevat als instituut in plaats van als individuele persoon kan de bieb een leuke toelage gaan innen bij het Witte Huis.

Dit voorval biedt ook de bieb te Arnhem perspectieven. 'Onze' bibliotheek bestaat al bijna 160 jaar, vast niet alles is teruggebracht in de loop der tijden en telaat gelden zijn behoorlijk: 15 eurocent per dag. Waar ik op hoop is een boek, dat laten we zeggen in 1809 geleend is en nimmer ingeleverd door een rechtspersoon of instelling welke nog altijd bestaat. Te denken valt aan de gemeente Arnhem. Dat wordt dan een boete van 11.000 euro voor één boek hetgeen kan leuk oplopen als het om meerdere exemplaren gaat....

Een nog aardigere bijverdienste is het terugvorderen van geroofde boeken, ook in dit geval ligt de dader lang niet altijd op het kerkhof. Bekend is dat de Fransen een deel van de Arnhemse collectie meenamen naar hun eigen land toen het Napoleontische tijdperk ten einde liep. Daarvoor kan de huidige Franse republiek verantwoordelijk gesteld worden. We gaan dus Sarkozy aanschrijven.

Was het maar zo eenvoudig: hier schuilen enkele kleine addertjes onder het gras, nou ja, 't zijn meer ringslangetjes: een deel van het oude bezit van de bieb is bijvoorbeeld het gevolg van onteigening van kloosters ten tijde van de reformatie. De bibliotheek te Arnhem kan op haar beurt dus een gepeperde rekening van het Vaticaan c.q. van verschillende kloosterorden verwachten....

In het geval van de gemeente Arnhem: zij zijn onze subsidieverstrekker en kunnen grootmoedig besluiten de boete te betalen om die vervolgens in mindering op de subsidie te brengen.

B.logger….

Kill Shakespeare

Schrikt u daar van? Ach, Shakespeare is al zo vaak bewerkt en geinterpreteerd, dat we ook hier niet wakker van zouden moeten liggen. Toch, een totaal nieuwe en andere invalshoek: de strip. Een idee van twee Canadezen.

Hun mening: “If Shakespeare were alive today, he’d be in comic books,” says Del Col, a clean-cut young businessman who has attended the Stratford Shakespeare Festival religiously every year of his adult life. “He’d be in films, he’d be in TV, he’d be in mobile content, he’d be in video games. He’d be James Cameron (Avatar), basically.”

Het moet een groots project worden (bescheiden is men niet), vergelijkbaar met 'Lord of the Rings' en 'Harry Potter'. Een eerste versie is inmiddels in de verkoop gegaan in Noord-Amerika. De heren storen zich totaal niet aan een juiste volgorde van gebeurtenissen of een waarheidsgetrouwe weergave van Shakespeare, nee ze laten hun fantasie de vrije loop. Citaat: "In the first number, Hamlet is waylaid on his journey into exile after killing Polonius, then drawn magically into the dark realm of King Richard III, where he is greeted by the witches from Macbeth and enjoined to obtain the writing quill of “the wizard-god Shakespeare” in the company of a bodacious Juliet."

Je krijgt dan ook teksten als:

Pirate: Die, Whelp! GRAA!
Hamlet: AAAAH! HNGG!
Pirate: UNGH!
Second pirate: RAAAGH!
The swords go SHHH CHUNK and the kicks land with a FWOMP

Shakespeare zou hier zeer tevreden mee zijn geweest: "We think Shakespeare would look at what we’re doing and think it was kind of cool."

Meer weten? Lees hier het artikel in The Globe and Mail.

Manuscript uit eigen bezit

De Soefi Beweging

De Soefi Beweging / Auteur: Jan Slomp. Door hun wervelende dansvoorstellingen zijn Soefi's wereldberoemd. "De Soefi beweging" van Dr Jan Slomp is een populair-wetenschappelijke inleiding in de leer, de beweging en haar stichter Hazrat Inayat Khan.

Dans en muziek spelen een belangrijke spirituele rol bij de Soefi's dat zal u niet verbazen. Misschien wel dat de Soefi beweging voortkomt uit moslimmystiek, al zijn dans en muziek net als in sommige Christelijke kringen nogal verdachte geloofsuitingen. Bovendien trad het Soefisme als ware buiten haar oevers want: zoals verschillende rivieren uiteindelijk bij dezelfde zee uitkomen, zo zijn alle wereldgodsdiensten uiteindelijk een.

De gemiddelde Salafiet zal zich niet herkennen in deze opvatting. Binnen de Moslimwereld heeft men het net zo moeilijk met dergelijke mystici als binnen het Christendom of het Jodendom. Daarin is men verrassend eenstemmig.

Uit het boek van Slomp begrijp ik dat de stichter (Hazrat Inayat Khan) wel geschriften naliet maar niet zo ijdel was om te pretenderen een nieuw heilig boek te schrijven. Je kunt dus Hindoe zijn en Soefi of Christen of Moslim en Soefi. Hij was een getalenteerde musicus die in de loop van zijn leven steeds overtuigder raakte van de eenheid van alle religies.

Ontluisterend dat na zijn dood problemen ontstonden over zijn opvolging met afsplitsingen als gevolg. Slomp beschrijft dit ultrakort maar dit doet het ergste vermoeden. Hij noemt dit als èèn van de redenen dat het Soefisme geen grote beweging werd. Een gemiste kans. Want het idee zit volgens mij diep...

Overal in wereld ontmoette ik welwillende mensen met sterk uiteenlopende opvattingen, rijk en arm, gestudeerd of onwetend, die mij tijdelijke gastvrijheid en vriendschap boden vanuit het besef dat iedereen uiteindelijk hetzelfde nastreeft. En dat is ongeorganiseerd Soefisme in een pure vorm. Kijk over je heg en je bent Soefi... Je hoeft het niet eens zo te noemen.

The life pursuit

The life pursuit (CD) / Belle and Sebastian. Een late adapter ben ik, dat mag je wel zeggen. Belle and Sebastian, ik had er nog nooit van gehoord, ja de naam, maar daar was het bij gebleven. Pas dit album maar eens beluisterd: The life pursuit, uit 2006.

En wat een aangename verrassing. Nummers die aan een aantal stromingen doen denken, pop, jazz, blues, folk, met altijd harmonieuze zang. Bovendien verrassende arrangementen. Heerlijke muziek om naar te luisteren, je blijft nieuwe dingen ontdekken.

De band komt uit Schotland en is ooit als een project van Stuart Murdoch, muziekstudent, gestart. Het was de bedoeling om alles low profile te houden, hooguit 2 albums te maken en dan de boel weer te ontbinden. Het is iets anders gelopen, en gelukkig maar. Laat deze heren en dames nog maar even doorgaan.

Ik ga nu eerst hun eerdere albums eens proberen. Toppers op deze CD? Moeilijk te zeggen, omdat er zo veel goede nummers op staan, maar goed (onder dwang), het begint direct al goed met "Act of the Apostle" met een heerlijk ritme. "For the price of a cup of tea" is een prachtig nummer ook, je wordt er vrolijk van. "White collar boy" dreunt lekker uit de boxen. "Dress up in you" is een ballad-achtig nummer, waar je stil van wordt en wat te denken van "The blues are still blue"? Kortom, luisteren dit album.

Manuscript uit eigen bezit

De Aarde en duurzaamheid

We willen allemaal graag de aarde en haar rijkdommen op een duurzame manier gebruiken. Want, onze planeet moet nog langer mee, en er zijn veel gevaren die op de loer liggen. De laatste jaren is het klimaat een 'hot' item geworden. Hoe komt het dan toch, dat het zo moeilijk is om wat duurzamer te gaan leven en handelen? Om bijvoorbeeld wat te gaan consuminderen? Is het onwil? Of onkunde?

Op dat laatste kunt u zich na 24 april niet meer beroepen, althans wanneer u in de Bibliotheek was. Die dag is er namelijk in de Centrale Bibliotheek een infostand over duurzaamheid. Citaat: "Duurzame ontwikkeling: een ideaal evenwicht tussen ecologische, economische en sociale belangen. Dat kun je toepassen op je eigen leefstijl, want duurzaam leven valt te leren. In de media hoor je veel over duurzaamheid in klimaat, water, energie, gezondheid, rijkdom aan levende wezens,voedsel en landbouw. Deze infostand van Lies Visscher van Stichting Leven met de Aarde is bedoeld om informatie uit te wisselen over een duurzaam en eenvoudig, maar toch rijk leven".

U kunt er terecht zaterdag, 24 april, van 10.30 - 16.30 uur. En, het kost helemaal niets. Een aanrader dus in deze dure tijden.

We gaan op vakantie en nemen mee……?

En dan gaat het nu even niet om de zooi (nee, u niet natuurlijk), die we elk jaar weer meeslepen op vakantie. Biebblogger bedoelt: neemt u boeken mee of een ereader met ebooks?

Maar, laten we het eerst eens even hebben over vakanties en de manier waarop men tegenwoordig op vakantie gaat. Vroeger was kamperen heel gewoon. Je nam een rugzak mee en een klein tentje, of je ging met de fiets. Het motto voor deze vakantievierders was: alles wat je thuisliet was meegenomen! Natuurlijk nam je een boek mee, iets anders was er nog niet.

Tegenwoordig zie je deze manier van vakantie houden niet zo veel meer. Aangezien Biebblogger nog regelmatig kampeert met een tent heeft hij daar een tamelijk goede kijk op. Want, wat zijn er tegenwoordig veel caravans en campers op de campings te bekennen. Ook huisjes en stacaravans scoren goed.

Een argument om een ereader mee te nemen is de ruimte. Op een apparaatje neem je een hele bibliotheek mee. Dat pleit voor het gebruik van readers voor fietskampeerders en rugzaktoeristen. Die moeten woekeren met wat ze meenemen. Alleen, die zitten weer met stroom, of liever gezegd zonder stroom. Je moet die apparaatjes namelijk zo af en toe van stroom voorzien. Caravans hebben stroom, maar caravans hebben ook ruimte. Voor de ruimte hoeven ze geen ereaders mee te nemen, wel voor de stroom. Hoe los je deze paradox nu op?

Je kunt niet iedereen dwingen ook een caravan te kopen, dat zou een oplossing zijn. Misschien dat de fietsers en rugzakkers gratis stroom kunnen lenen bij diegenen met een caravan of een camper? Is dat soms een oplossing? En dan kunnen de caravanners wel boeken meenemen. Ach, Biebblogger weet het ook niet zo goed.

De paradox van het geld is tot nu toe onbesproken gebleven. Namelijk, tegen de tijd, dat je een caravan gekocht hebt, heb je geen geld meer voor een dure ereader. En, rugzakkers behoren vaak tot het segment, dat het niet breed heeft, en kunnen zich ereaders meestal niet veroorloven. Denkt u daar nog maar eens over na.

Verborgen gebreken 1

Je wordt er mee geboren. Ongeveer 1 op de tien mensen heeft het, iets meer mannen dan vrouwen, het valt nauwelijks op. Ik ben er zelf één van. Je zou korter leven, onhandig zijn maar ook weer reuze creatief, vroeger dacht men dat 't duivels was .... Einstein had 't. Paul McCartney heeft het: 'Linkshandigheid'.

Onlangs verscheen het boek: 'het raadsel van linkshandigheid' geschreven door wetenschapsjournalist Rik Smits. Daarin gaan gelukkig alle vooroordelen aan gort, maar helaas ook die mythe van de creativiteit.

Opmerkelijk dat er geen duidelijke bewijzen zijn over het ontstaan van linkshandigheid maar wel voor het feit dat t al sedert de prehistorie bestaat (links geslepen vuistbijlen als het ware) en vermoedelijk steeds in diezelfde getalsverhouding. Dat is apart. En passant legt Smits (zelf linkshandig) ook uit waarom linkshandigen in geen enkele cultuur of tijdvak ooit actief vervolgt zijn: iedereen heeft wel een linkshandige in de familie.

Voor de creativiteit blijft nog een flinterdun bewijsstukje overeind waar ik me graag bij aan wil sluiten: als linkshandige groei je namelijk op in een wereld, die bedoeld is voor de rechtshandigen.

Men neme bijvoorbeeld de schaar. De opening voor de duim is beduidend groter dan die voor de vinger. Logisch. Maar wie linkshandig is propt zijn duim door de kleinste opening terwijl zijn vinger in de ruimte zwalkt van de duimopening.

Men neme mes en vork. Het mes rechts is een tegennatuurlijke handeling voor een linkshandige maar je moet, anders prik je je buurman/buurvrouw.

Men neme het schrijven ... wie links schrijft schuift met zijn hand over de zojuist geschreven letters wanneer in jouw cultuur van links naar rechts geschreven wordt. Dat veroorzaakt vlekken.

Je raakt dus al vroeg gewend aan een wereld, die helemaal niet voor jou gemaakt is maar voor die 90% andere mensen. Omdat 't zo vroeg begint verbaas je je er niet over. Vermoedelijk hingen mijn rammelaar en bijtring al aan de verkeerde kant. Dan verzin je je eigen oplossingen en zo wordt je dus creatief! Daarnaast krijg je ook nog eens te maken met pure rechts(handige) dwang: jij wordt gedwongen rechts te knippen, rechts te eten, rechts te schrijven.

Dit is naar mijn weten nooit onderzocht, maar 't kan bijna niet anders dan dat linkshandige mensen ook een progressieve instelling hebben die zich uit in hun stemgedrag. Je wilt niet eens anders maar je bent al anders geboren! Laat ik er meteen bij zeggen dat 't relatief is: je kunt dan bijvoorbeeld ook een linkse VVDer zijn, maar zeker geen rechtse. Ook dit is vermoedelijk een mythe, die Smits in zijn volgende publicatie gaat ontzenuwen.

Wat ik nu zou willen weten: Adolf Hitler miste een zaadbal, hij was een zgn monocotyl, maar welke bal miste hij? Vermoedelijk de linkse (creatieve) want oorspronkelijk wilde hij kunstschilder worden en daarin faalde hij overtuigend.

Met linkshandige groet B.Logger …

Gamen en zo

Biebblogger is een totale prutser waar het gamen aangaat. En vraagt zich af, of dat iets met zijn leeftijd te maken heeft. In het verleden werd hij regelmatig door zijn zoon bij het gamen betrokken. Maar of dat nu Mario Kart op Nintendo was, racespellen of tegenwoordig de PlayStation, het maakte allemaal weinig verschil. Zoonlief liet hem alle hoeken van de kamer zien.

Er waren van die “split-screen” spellen. Het TV scherm werd daarbij verdeeld in twee helften, je racete over een parcours en het ging daarbij natuurlijk om de tijd. Biebblogger keek altijd op de verkeerde helft. U kunt zich voorstellen, wat dat voor zijn tijd betekende. Ook schietspellen werden een drama, er zitten namelijk zoveel knopjes op de controllers, dat hij elke keer weer vergeten was waarvoor ze dienden. Dan ging hij bijvoorbeeld vooruit, terwijl hij wilde schieten – en werd direct en onverbiddelijk doodgeschoten door zijn glunderende zoon.

Het werd eigenlijk nooit wat met hem en de games. Flight Simulator op de PC ooit geprobeerd, daar zat een boekwerk van meer dan 100 pagina’s bij. Te dik, daar had hij geen zin in. Een trainingsvluchtje eindigde dan ook snel in een fatale crash. Daarna Simulator maar weer van de PC verwijderd.

Biebblogger denkt , dat hij nooit een gamer wordt. Te oud (fiftyish), geen affiniteit, te langzame hersens (of verkeerd ontwikkeld), maar is wel benieuwd of dit echt een leeftijdsprobleem is of iets anders. Dus, zijn er “out there” oudere gamers? En wat zijn hun ervaringen? Met ouder bedoelt Biebblogger boven de 50, anders telt het niet. Of zou gamen echt iets voor jonge(re) kids zijn?

"Rankt" Google kunst?

"Rankt" Google kunst? Deze vraag kwam ik tegen op een weblog. Het is een vrij onzinnige bezigheid. Kunsthistorici en historici houden zich daar dan ook niet mee bezig. Want, hoe bepaal je wat het eerste (beste) schilderij van Picasso is? En wie er op 2 staat? En wie op 8 bij Matisse?

Het is dus totaal irrelevant en niet te doen. Toch doet Google wel iets dergelijks. Citaat: "But, in its own way, Google does. Just for fun, I ran ten artists through Google image search to see what work of art popped up first for each of the ten."

Nieuwsgierig wat er als top-tien uitkwam?

Matisse: Le Bonheur de Vivre, 1905. Barnes Foundation.
Picasso: Les Demoiselles d'Avignon, 1907. MoMA.
Vermeer: Girl with a Pearl Earring, ~1665. Mauritshuis.
Smithson: Spiral Jetty, 1970. Dia.
Bonnard: Model in Backlight, 1907. Musées Royaux des Beaux-Arts, Brussels.
Arbus: Tattooed Man at Carnival, 1970.
O'Keeffe: Ram's Head, White Hollyhock and Little Hills, 1935. Brooklyn Museum.
Magritte: Golconda, 1953. Menil Collection.
Titian: Venus of Urbino, 1538. Uffizi.
Monet: Impression, Sunrise, 1872. Musee Marmottan Monet.

Het gaat hier dus om het beste werk van elke artiest, het is niet zo, dat Matisse beter is als Picasso, die weer beter is als enz..... Afijn, vermaak u verder maar op Modern Art Notes.

Openingstijden

Het gelijk van Multatuli

Multatuli (Multatuli is het pseudoniem van Eduard Douwes Dekker (1820-1887). De voormalig Indisch ambtenaar keerde in 1856 gedesillusioneerd naar Europa terug na een ambtelijke carrière van 18 jaar - lees meer op de site van het Multatuli Museum) is een gigant in de letteren, een pricipieel man, een idealist. In 2010 is het 150 jaar geleden dat Multatuli debuteerde met "Max Havelaar". Precies 100 jaar geleden werd het Multatuli Genootschap opgericht.

De gewezen assistent-resident van Oost-Indië Eduard Douwes Dekker stelt in "Max Havelaar" op satirische en onnavolgbare wijze de misstanden in de Nederlandse koloniën aan de kaak. Over "Max Havelaar" en Multatuli wordt tot op de dag van vandaag geschreven en gesproken. Het is zelfs het keurmerk geworden voor eerlijke handel.

Tom Phijffer is advocaat in Amsterdam en bestuurslid van het Multatuli Genootschap (Het Multatuli Genootschap is een vereniging die in 1945 werd opgericht. Het was de directe opvolger van Vereeniging Het Multatuli Museum die in 1910 in het leven geroepen was. De doelstelling van de vereniging is de kennis omtrent Multatuli te vermeerderen en zijn voortdurende actualiteit naar voren te brengen) maar ook de auteur van: "Het gelijk van Multatuli : het handelen van Eduard Douwes Dekker in rechtshistorisch perspectief" , (2000). Hij gaat in op de z.i. terechte rebellie van de schrijver en de verstrekkende gevolgen.

De lezing over Multatuli vindt plaats in de Centrale Bibliotheek op donderdag 22 april. Wilt u zich inschrijven, dan kan dat hier.

Cut and run

Cut and run / auteur: Jeff Abbott. Een akelig spannende thriller. De schrijver wordt vergeleken met Harlan Coben en David Baldacci. Het verhaal gaat als volgt: Ellen Mosley verlaat samen met haar minnaar haar gezin (man en 6 kinderen), bij zich hebben ze veel geld. Ze verandert haar naam in Eve Michaels. Wat Eve op dat moment niet weet is dat het geld toebehoort aan de Mafia. Die niet zal rusten voor het geld weer terug is. Ze besluit het geld terug te geven.

Daarmee begint haar leven in de Mafia. Dertig jaar later is haar zoon Whit op zoek naar haar. Zijn vader is stervende en Whit wil dat, als zijn moeder nog leeft, ze komt uitleggen waarom ze hen destijds verlaten heeft.

Daarmee begint een zeer spannende zoektocht en de verwikkelingen volgen elkaar in een snel tempo op. Een aantal lijnen lopen door elkaar. Het blijft spannend tot de laatste bladzijde. Kortom, een absolute aanrader.

Manuscript uit eigen collectie