Gamen en zo

Biebblogger is een totale prutser waar het gamen aangaat. En vraagt zich af, of dat iets met zijn leeftijd te maken heeft. In het verleden werd hij regelmatig door zijn zoon bij het gamen betrokken. Maar of dat nu Mario Kart op Nintendo was, racespellen of tegenwoordig de PlayStation, het maakte allemaal weinig verschil. Zoonlief liet hem alle hoeken van de kamer zien.

Er waren van die “split-screen” spellen. Het TV scherm werd daarbij verdeeld in twee helften, je racete over een parcours en het ging daarbij natuurlijk om de tijd. Biebblogger keek altijd op de verkeerde helft. U kunt zich voorstellen, wat dat voor zijn tijd betekende. Ook schietspellen werden een drama, er zitten namelijk zoveel knopjes op de controllers, dat hij elke keer weer vergeten was waarvoor ze dienden. Dan ging hij bijvoorbeeld vooruit, terwijl hij wilde schieten – en werd direct en onverbiddelijk doodgeschoten door zijn glunderende zoon.

Het werd eigenlijk nooit wat met hem en de games. Flight Simulator op de PC ooit geprobeerd, daar zat een boekwerk van meer dan 100 pagina’s bij. Te dik, daar had hij geen zin in. Een trainingsvluchtje eindigde dan ook snel in een fatale crash. Daarna Simulator maar weer van de PC verwijderd.

Biebblogger denkt , dat hij nooit een gamer wordt. Te oud (fiftyish), geen affiniteit, te langzame hersens (of verkeerd ontwikkeld), maar is wel benieuwd of dit echt een leeftijdsprobleem is of iets anders. Dus, zijn er “out there” oudere gamers? En wat zijn hun ervaringen? Met ouder bedoelt Biebblogger boven de 50, anders telt het niet. Of zou gamen echt iets voor jonge(re) kids zijn?