Moeder aller lijsten ...

Pogingen een afgelopen jaar te ordenen leveren rond oud & nieuw een stroom van lijsten op: die behoefte aan ordening ligt kennelijk diep in mensen verankerd. Ik neem aan dat we ons dankzij lijsten meer op ons gemak voelen maar zulke lijsten hebben ook iets oneindig saais ...

Zo mis ik bijvoorbeeld de opwindende lijst van gebeurtenissen die juist niet plaatsvonden maar wel hadden kunnen gebeuren of desnoods hadden moeten gebeuren, een terugblik op mogelijke schandalen of uitvindingen die er juist niet waren, de lijstjes met de beste speelfilms, documentaires, boeken of cd's die nooit uitgebracht werden. Een overzicht van dit jaar overleden mensen die nooit geleefd hebben maar die we toch missen omdat we zulke mensen juist nodig hadden.

Wat ik vooral mis is de metalijst, de lijst aller lijsten: een lijst (liefst op een website) waarop werkelijk 'alle lijsten' staan! Binnen een dergelijke site dient onderscheid gemaakt te worden tussen bestaande (want gevulde) lijsten en mogelijke (maar nog niet bestaande) lijsten als deelverzamelingen van 'alle lijsten'.

Terwijl ik hierover nadenk realiseer ik me dat er oneindig veel grotere deelverzamelingen bestaan van de verzameling 'alle lijsten': namelijk die van de onmogelijke (en daarom) niet bestaande lijsten ... waaronder onder andere de willekeurige en zelfs de onwillekeurige opsommingen ...

Hier bijt de kop in de staart ... Onwillekeurige opsommingen is domweg chaos die iemand vervolgens gaat aanharken ... dat ligt namelijk diep in de mens verankerd ...

Met uitgedachte groet B.Logger

Twitteren reguleren?

Moeten er regels voor twitteren komen? That’s the question. Er gaan momenteel geluiden op om twitteren aan banden te leggen. Dit naar aanleiding van een geval (ik ga daar verder niet op in) waar een leidinggevende een bericht twitterde, dat niet helemaal op waarheid berustte. En deze ‘faux pas’ was niet de eerste keer.

Om de vraag direct maar te beantwoorden: Nee. Biebblogger vindt niet, dat er gereguleerd moet worden. Er zijn twee argumenten aan te voeren om dat niet te doen.

Het eerste argument: Nog meer regeltjes maakt hem (en de Nederlandse bevolking) niet gelukkig. Bovendien, de overheid had nu juist beloofd om het mes te zetten in het regelwoud. Tegen die achtergrond is het niet te verkopen om ‘zelfs het twitteren’ (waar hebben we het hier over?) aan banden te leggen en aan regels onderhevig te maken.
Het tweede argument: Gebruik uw gezond verstand. Wanneer u twittert voor uw bedrijf weet u toch wel hoe ver u kunt gaan? Dat weet u meestal op het niet-digitale vlak ook zo goed, schakel datzelfde gezonde verstand dan ook in, wanneer u gaat twitteren.

Nog even het perspectief: op basis van enkele ongelukkige tweets zou men nu besluiten dat al die bedrijven regels zouden moeten gaan opstellen om….., wat te voorkomen? Ziet u de noodzaak ook niet? Mooi, dan hebben we die luchtballon hopelijk ook weer doorgeprikt. Nogmaals, waar hebben we het hier over?

Roquiem

Roquiem / Paul Barker (bladmuziek). Een requiem is een uitvaartdienst in de Rooms-Katholieke kerk, waarbij het eerste gezang begint met Requiem aeternam (= Rust voor eeuwig). Vanaf de middeleeuwen is er muziek bekend van de vaste gebeden in deze dodenmis, zoals het ook wel genoemd wordt. Bekende klassieke werken (naast de Gregoriaanse) zijn de onvoltooid gebleven mis van W.A. Mozart en de Requiems van G.P. da Palestrina, G. Fauré en A. Dvorák. Deze zijn echt bedoeld voor in de kerk. De requiems van G. Verdi en Berlioz zijn veel meer bedoeld om in de concertzaal uit te voeren, deze zijn vaak te lang voor een mis.

In de huidige tijd zijn er ook verschillende componisten met het Requiem bezig geweest. De controversiële versie van Andrew Lloyd Webber wordt veel te veel een musical-aanpak verweten en daardoor ongeschikt voor in de kerk, maar dat zal toch eerder een kwestie van smaak zijn. Het Pie Jesu hieruit, gezongen door Sarah Brightman, is sinds het publiceren van dit werk in 1985 zeer geliefd.

Naar mijn smaak is het Roquiem nog meer een musical dan een werk voor een uitvaartdienst, maar daarin ben ik misschien veel te traditioneel. In de bij de bladmuziek gevoegde cd staan de onderdelen uitgevoerd door kinderstemmen, wat het voor mij nog meer een musical-uitstraling geeft. Dit in combinatie met een elektrisch versterkt muziekinstrumentarium.

De muziek zelf is OK. Componist Paul Barker schrijft veel meer voor muziektheater (waarin hij tenslotte ook professor is). Soms voor volwassenen (zoals "El Gallo") en soms speciaal voor kinderen ("Hello mr. Darwin!" voor herfst 2010 bijvoorbeeld). Roquiem mikt duidelijk op jongeren. Ook de voorplaat (van een man met gespreide armen en een neonverlichte elektrische gitaar) mikt op die doelgroep. In hoeverre deze muziek ook geschikt is voor daadwerkelijk uitvoering tijdens een dienst durf ik niet te zeggen.

Uit de kast, een vervolg ...

In een vorig stukje besprak ik het al als een voornemen ... het is nu achter de rug:

Onlangs exposeerde ik enkele schilderijen in eigen huis. Aanleiding: een buurtinitiatief waarbij iedereen zijn/haar creatieve kanten mocht tonen. Ik vond het best spannend en achteraf .... leuk om te doen.

Beetje lastig was de combi dat ik zelf 'open huis' hield maar gelijktijdig nieuwsgierig was naar wat andere mensen letterlijk en figuurlijk 'in huis' hadden. Af en toe hing ik daarom een 'even weg' bordje op om zelf rond te gaan kijken. Ik bleef altijd onderweg: een koortsachtige drang naar huis te gaan als ik bij anderen was en omgekeerd de drang om bij anderen te kijken als ik weer thuis was.

Meest onthullend vond ik het volgende: terwijl ik in mijn dagelijkse werk oprecht dienstbaar tracht te zijn naar klanten en collega's, ontpopte ik me als 'kunstenaar' als een onbeschaamde narcist, verontrustend overtuigd van mijzelf. Kennelijk koester ik twee zielen in mijn borst: de verlegen maar niet bescheiden ‘kunstenaar’ die zich een weg naar buiten baant en daarnaast de bescheiden mens die zich vooral nuttig wil maken. Valse bescheidenheid?

B.Logger …

En dan nu nog één lijstje

Natuurlijk kan een collega niet achterblijven, het werkt echt aanstekelijk.

Inspirerend … dit zijn mijn ‘all time’ favorieten. De muziek waarmee ik me al opgroeiende omringde … De volgorde is willekeurig en niet ieder album veranderde het aanschijn der muziekgeschiedenis….

1. In the court of the crimson king; King Crimson
2. Music from Big Pink; the Band
3. Déjà vu; C,S,N &Y
4. Smiley Smile/Wild Honey; Beach Boys
5. White Album; the Beatles
6. Absolutely Free; Frank Zappa
7. My life in the bush of ghosts; Eno & Byrne
8. Life at Fillmore east; the Allman Brothers Band
9. Liege & Lief; Fairport Convention
10. Ambient 2 the plateaux of mirror; Brian Eno

Met muziekgroetje, B.Logger

Nog een lijstje

Welke albums vind ik nu ‘klassiek’ ? Ik bedoel met 'klassiek', albums vanaf de tijd dat ik begon met naar muziek te luisteren. 'My personal greatest albums of all time'. Zo’n top 10 is uiteraard zeer beperkt, hele muziekstromingen vallen er dan ook buiten, dus ik waarschuw u alvast. De klassieke muziek is bijvoorbeeld niet vertegenwoordigd, ik weet daar veel te weinig van, luisterde er nooit naar, het was hoofdzakelijk ‘pop’ wat de klok sloeg. Ok, hier komt ie dan, de volgorde doet er niet toe:

Abbey Road – The Beatles
The Koln Concert – Keith Jarrett
The River – Bruce Springsteen
Sweetheart of the Rodeo – The Byrds
Déjà Vu – Crosby, Stills, Nash & Young
Machine Head – Deep Purple
Exile on Main Street – The Rolling Stones
Led Zeppelin Remasters – Led Zeppelin
Quadrophenia – The Who
Live at Massey Hall 1971 – Neil Young

Voorspelbaar? Misschien wel enigszins. Het geeft niet, het is mijn lijstje en u hebt uw eigen lijstje. Er missen natuurlijk de nodige artiesten en bands (Clapton, U2, Mayall, Beach Boys en toch ook geen Eagles), ik besef het, maar daar is het ook een top 10 voor. Hou me aanbevolen voor uw top 10. De top 10 van het blad Rolling Stone is op hun site te vinden. Over voorspelbaar gesproken. En kijk ook eens naar de rest van hun top 500.

Lijstjes, lijstjes, lijstjes....

Het jaar is bijna voorbij. Tijd voor lijstjes. Iedereen houdt zich ermee bezig, het is een onschuldig en leerzaam vermaak. Zo ook Twitter. De populairste onderwerpen waarover in 2010 'getwitterd' werd waren:

1. Gulf Oil Spill
2. FIFA World Cup
3. Inception
4. Haiti Earthquake
5. Vuvuzela
6. Apple iPad
7. Google Android
8. Justin Bieber
9. Harry Potter & the Deathly Hallows
10. Pulpo Paul

Dan weet u dat ook maar weer. U vindt verder een aantal andere Top 10 lijstjes van Twitter op deze site.

Het ene lijstje lokt het andere uit. Want, iedereen kan een top 10 maken. Op het gebied van muziek, literatuur, concerten die hij of zij bezocht heeft enz., enz. Biebblogger kan dat dus ook en hij begint met een muzieklijstje. Van albums die in 2010 uitgekomen zijn en muziek die hem dat jaar beziggehouden heeft. De volgorde is willekeurig:

Mumford & Sons – Sigh no more
Ray Davies – See my friends
Carlos Santana – Guitar heaven: The greatest guitar classics of all time
The tallest man on earth – Shallow grave
Neil Young – Le Noise
Kings of Leon – Come around sundown
Amy McDonald – A curious thing
Rob de Nijs – Eindelijk vrij
Jeff Beck - Performing This Week, Live At Ronnie Scotts
Sonny Landreth – South of I-10

Prachtige muziek als u het mij vraagt, dus doe er uw voordeel mee. Ik ga zelf nog even speuren naar lijstjes van anderen, misschien heb ik ook wel wat gemist. Mocht u aanvullingen hebben, aarzel dan niet om te reageren, ik ben benieuwd.

Winter in Gelderland

Het geheim van Paolo

Het geheim van Paolo / auteur: Ivo Knottnerus. Het geheim van Paolo van Ivo Knottnerus speelt zich af in het Venetië van de late Renaissance. Paolo Veronese werkte vanaf 1551 in deze stad en groeide uit tot een van de grootste kunstschilders uit de geschiedenis.

De auteur beschrijft het leven van deze bijzondere kunstschilder, die, behalve mythologische en christelijke thema's, in zijn schilderijen en fresco's vele historische gebeurtenissen vastlegde. De meest bepalende gebeurtenis tijdens zijn leven was de zeeslag van Lepanto, een oorlog uitgelokt door de islamitische sultan van Turkije tegen de christelijke alliantie van de republiek Venetië, de Spaanse koning Filips II en de Paus. Een andere ingrijpende gebeurtenis was de pestepidemie van Venetië in de zestiende eeuw, waarbij een onnoemelijk aantal slachtoffers viel.

Veroneses roem werd zo groot dat kunstagenten van de Europese vorsten hun weg naar zijn atelier vonden. Hij werd door de Spaanse koning Filips II zelfs uitgenodigd om in zijn nieuwe paleis, het Escorial, te komen schilderen. Een uitnodiging die Paolo afsloeg omdat hij niet uit zijn geliefde Venetie wilde vertrekken.

Tijdens het lezen van dit boek heb ik de schilderijen bekeken die Paolo heeft geschilderd. Het verhaal kreeg voor mij daardoor meer inhoud. De afbeeldingen zijn te vinden in een overzichtscatalogus getiteld: "Gods, heroes and allegories" van Alessandra Chioetto.

So this is Christmas

"So this is Christmas

And what have you done?

Another year over

And a new one just begun"

En zo gaat het nog even verder. Ongemerkt is het die tijd van het jaar al bijna weer. De tijd, dat we terugkijken op het voorbije jaar. De tijd ook, dat we vooruit kijken naar wat er komen gaat.

Het zijn zware tijden voor bibliotheken. De bibliotheekwereld wordt geconfronteerd met grote bezuinigingen. In een eerdere posting is hier al eens aandacht aan besteed. Het legt een grote druk en spanning op het veld, hoe hier mee om te gaan en er goed uit te komen? Dit geldt min of meer voor de hele culturele sector.

Naast de financiele zorgen heeft de bibliotheek te maken met maatschappelijke en technische ontwikkelingen. Ik noem bijvoorbeeld de opkomst van het ebook in 2010. Deze lijkt zich nu eindelijk definitief een plaats veroverd te hebben. Daarnaast ontwikkelingen op het gebied van sociale sites. Denk maar eens aan Hyves, Twitter en Facebook. Bibliotheken moeten hier antwoorden op vinden. Hoe hier mee om te gaan. Dit is niet alleen maar kommer en kwel, het is ook spannend. Tenslotte, bibliotheken hebben natuurlijk altijd nieuwe ontwikkelingen in hun bedrijfsvoering moeten opnemen. De wijze waarop we dit (moeten) doen, zal bepalen in hoeverre we als bibliotheek relevant zullen blijven. Onze belangrijke plek in de maatschappij zullen houden.

Want dat bibliotheken belangrijke, laagdrempelige instellingen zijn en moeten blijven, staat voor Biebblogger als een paal boven water. Ondanks het feit, dat de nieuwe technieken oprukken gelooft hij, dat het lezen van boeken nog wel even zal blijven. In de verre toekomst, maar dan hebben we het dus niet over 2011, zou je je kunnen voorstellen dat alles via internet gaat en dat men de boeken (ebooks) downloadt . Zowel voor de informatieve als voor de recreatieve functie hoeft de klant dan niet meer naar een gebouw te komen. Een gebouw, voor zover dat dan nog nodig is, zal er dan ook heel anders uitzien. Hoe snel deze ontwikkeling zal gaan weet Biebblogger niet, dat ie gaat komen wel. Want de techniek stopt niet en de mens is een gemaksdier. Biebblogger geeft u heel wat te overpeinzen zo onder de kerstboom, beseft hij. Hij wil deze posting graag afsluiten met woorden van John Lennon (waarmee deze posting ook begon):

"A very Merry Christmas

And a Happy New Year.

Let's hope it's a good one

Without any fear"

Lord of the flies ....

Ik weet niet hoe u vergaat maar .... bij mij overleeft altijd één vervelende steekmug het najaar. Deze mug heeft dan ook bijzondere gaven: hij kent de weg in mijn huis, kan geduld oefenen, uren stilzitten, zich onzichtbaar maken maar zich ook moeiteloos verplaatsen. Hij lijkt de gewoonten van de mens te doorgronden en verlegt zijn jachtterrein van badruimte naar toilet naar slaapkamer. Hij zet de aanval in wanneer ik machteloos lig te slapen of mij van geen onheil bewust onder de douche aan het inzepen ben. Kennelijk beschikt hij over voorspellende gaven want wanneer ik mijn hand ophef om hem uit te schakelen vliegt ie altijd weg ...

Deze mug is een staaltje van 'survival of the fittest'. Het is daarom de enige mug in het hele jaar die ik in gedachten een naam geef, altijd weer dezelfde naam: 'the red baron' zoals 'Manfred von Richthofen' de Duitse legendarische vliegenier uit de eerste wereldoorlog. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Manfred_von_Richthofen). Naast opluchting voel ik dan ook spijt wanneer ik er tenslotte toch in slaag zijn leven met een klap te beëindigen …

B.Logger

Ebooks en romantiek

Het segment 'romantiek' doet het bijzonder goed als ebook. Dat wist ik nog niet, maar las ik vanmorgen in 'The New York Times'. Zo leer je nog eens wat.

Citaat: "Romance is now the fastest-growing segment of the e-reading market, ahead of general fiction, mystery and science fiction, according to data from Bowker, a research organization for the publishing industry." Het zijn vaak van die boekjes met alleszeggende covers. Waarmee je misschien niet gezien wilt worden in de trein, of in het openbaar. Daar kan ik me iets bij voorstellen, alhoewel? De ereader vervult in dit geval dan een nuttige functie, hij verhult. Het maakt het voor uw nieuwsgierige medereizigers onmogelijk te zien wat u aan het lezen bent.

"The e-reader is the digital equivalent of the brown-paper wrapper". En zo is het maar net. Ok, nog een citaat om de groei van romantische ebooks weer te geven: "Dominique Raccah, the publisher and chief executive of Sourcebooks, an independent publisher in Naperville, Ill., said her romance e-book sales had grown exponentially this year, outpacing any other category".

Het moge nu duidelijk zijn, dat deze categorie heel hard groeit, en dat een van de oorzaken het 'verhullende' aspect van ereaders is. Een andere interessante vraag echter, die niet beantwoord wordt is, waarom men kennelijk zo'n behoefte heeft aan dit soort boeken? Is dat iets van deze tijd? Heeft men in deze toch wat economisch barre tijden meer behoefte aan dit soort literatuur? Verstrooiing? Your guess is as good as mine.

The eraser

The eraser / Thom Yorke. Thom Yorke is bekend als frontman van Radiohead. Eraser, zijn eerste solo CD, is een relatief rustig album, grotendeels electronic. Waar de Radiohead albums je direct aanspreken (of niet) door hun powernummers, hun ballads, hun verschuivingen in stemming, kabbelt Eraser veel meer voort. Waar Radiohead staat voor Rock and Roll, komt op Eraser via de computer meer de elektronica aan bod. Je kunt het zelfs als achtergrondmuziek op hebben staan.

Maar dan doe je dit album toch te kort. Naarmate je het vaker hoort ontdek je meer, meer riffjes en loopjes. En luister ook eens goed naar de teksten, want Yorke heeft echt iets te melden. Het album bevat maatschappelijk geëngageerde zowel als politieke nummers. Eraser overtuigt alleszins, gaan luisteren dus.

WikiLeaks

WikiLeaks maakt heel wat los. Je hebt fervente voorstanders, maar ook rabiate tegenstanders. Beiden gaan in hun emoties wel eens over de schreef (wat te denken van doodsbedreigingen , wat te denken van computeraanvallen door hackers?). Wat WikiLeaks momenteel doet (het publiceren van documenten) wordt door de ene groep sterk veroordeeld, terwijl de andere groep het toejuicht. Hoe het ook zij, we krijgen een leerzaam inkijkje in hoe regeringen (achter de schermen) werken. Ik moet zeggen dat mijn nieuwsgierigheid hierdoor wel geprikkeld wordt.

Kan dit kwaad? Wordt er schade aangericht? Voor zover nu bekend is het hoofdzakelijk imagoschade, Amerika is in zijn hemd gezet, en dat steekt. Te meer daar er eigenlijk niets tegen te doen is. Je kunt namelijk wel een server afsluiten, maar dan verschijnen de documenten (bijna automatisch) op een andere server. Je zou internet moeten afsluiten, om te voorkomen dat de documenten nog verder verspreid worden. En dat is een brug te ver. Je kunt natuurlijk als land druk gaan zetten op instanties, personen, landen, maar uiteindelijk helpt het je in dit geval niets.

Is WikiLeaks nu zo'n misdadige organisatie? Biebblogger vindt dat wel meevallen. De informatie waar ze nu over beschikken was uiterst krakkemikkig beveiligd. Veel te veel mensen hadden toegang tot deze informatie. WikiLeaks heeft de informatie niet gestolen, maar 'gekregen' (niet dat dat een werkelijk criminele daad goedpraat overigens). Verder schijnt het, dat ze eerst contact met de Amerikaanse overheid opgenomen hebben, zodat die eventuele "gevaarlijke" details in de documenten kon verwijderen (of zwart maken). De Amerikaanse overheid wilde daar niet op ingaan. Vervolgens heeft WikiLeaks de documenten naar een vijftal grote kranten gestuurd, zodat die ze eerst kon redigeren. Deze kranten zijn er wel op ingegaan en publiceren de documenten dan ook. Zijn zij nu ook crimineel? Worden ze ook vervolgd?

Biebblogger is uitermate nieuwsgierig hoe deze affaire nu verder gaat lopen. De leider van WikiLeaks heeft zichzelf aangegeven bij justitie, PayPal, MasterCard en Visa zijn bezweken onder de druk van de VS - wilt u overigens de Ku Klux Klan steunen, maak dan gerust gebruik van uw MasterCard, geen probleem - , Nederlandse servers hosten WikiLeaks nu ook, zal Zweden zijn rug recht kunnen houden? En Engeland?

Alles draait om de vrijheid van meningsuiting. In de meeste landen een groot goed, zeker in de Verenigde Staten, waar het zelfs in de grondwet verankerd ligt. Ook bibliotheken moet dit aanspreken, ook zij proberen altijd zoveel mogelijk meningen in hun collectie vertegenwoordigd te laten zijn. Zodat gebruikers deze tot zich kunnen nemen. Bent u daarom niet net zo nieuwsgierig als Biebblogger?

Hoe word ik creatief?

Ooit vond ik in een bookstore te Singapore een flinterdun Engelstalig boekje over creativiteit. Het had een intrigerend onderschrift: hoe wordt ik net zo creatief als Europeanen? Het simpele bestaan van een dergelijk werkje wijst erop dat men te Singapore meende dat Europeanen creatieve mensen zijn. Dit is een generalisatie die uiteraard niet klopt. Het leek mij aardig mijn eigen soort te bestuderen door de ogen van een Aziaat dus bladerde ik nieuwsgierig naar het beeld van de auteur over 'creatieve Europeanen' door het boekje. Tevergeefs. Na een paar goedgemikte algemeenheden probeerde de schrijver creativiteit te vangen in een aantal praktische tools zoals: vergroot het probleem eens enorm uit, of doe eens alsof je van een andere planeet komt en bestudeer vervolgens het probleem opnieuw etc. Het toepassen van zulke trucjes is prima, vooral als het werkt voor je, maar creatief kan ik dat werkelijk niet noemen.

Experimenten met de werkelijkheid zijn altijd aardig. Als ik zelf een dergelijk boekje zou moeten schrijven zou ik beginnen met een hoofdstukje: 'doorbreek uw routine' want alles wat je routinematig aanpakt nodigt niet uit tot creativiteit. In feite deed de auteur dit ook maar hij beperkte zich strikt tot het gebied van het redeneren/denken. Het kan ook over handelen gaan: neem bijvoorbeeld eens een andere weg of een ander vervoermiddel naar je werk. Verander de volgorde, waarin je dingen doet.

Vervolgens zou ik aantrekkelijke oefeningen verzinnen waarmee men zijn eigen creativiteit mag ontdekken, onder het motto: iedereen is creatief alleen sommige mensen weten dat nog niet. Creatief worden is een heel ander uitgangspunt dan het besef dat je altijd al creatief was. Het gaat nadrukkelijk niet om het resultaat: resultaatdenken (zo zou ik dat noemen) is de dood in de pot. Het idee is dat je door oefeningen de juiste omstandigheden schept voor creatieve momenten. Ik kan dit ook nog onderbouwen: het is een feit dat je door nieuwe ervaringen aan te gaan nieuwe verbindingen in je hersens creëert. In het laatste hoofdstuk leer je hoe je zelf omstandigheden schept om jezelf nieuwe oefeningen op te leggen, die fungeren dan als jouw sleutel op de deur naar jouw persoonlijke creativiteit. Vervolgens kun je zelf ook zo'n boek schrijven ....

Ceatieve groet, B.Logger

Uit de kast

Naast (leuk) werk beschik ook ik over vrije tijd. Buiten goede vrienden weten niet veel mensen dat ik in die vrije tijd onder andere schilder. Zeg maar 'a secret hobby'. Dat verandert binnenkort.

In de buurt waar ik woon organiseren medebewoners half december een soort 'open huis dag'. Bedoeling is dat je laat zien wat je zoal doet op creatief gebied. Ik heb impulsief 'ja' gezegd. Natuurlijk had ik ook 'nee' kunnen zeggen maar ik draag al zo weinig bij aan het sociale leven in mijn buurt en ... het lijkt me leuk om eens te laten zien wat ik schilder.

Meteen daarna kwam de twijfel: toch ook spannend, ik laat wel iets van mijzelf zien! Wat zullen mensen er van vinden? Ineens voelde ik me een heuse kunstenaar? Hoewel ... die zijn wellicht meer overtuigd van hun eigen talent. In ieder geval gun ik hen dat want voor hen is het werk.

Ik stond ineens voor allerlei keuzes zoals: wat ga ik laten zien? Hoeveel? Ik besloot me te beperken tot enkele doeken: less is more ... Vervolgens: waar hang ik het op in huis? en ... in welke volgorde? Zo eenvoudig is het nog niet. Ik besloot toch door te zetten. Een keertje exposeren is een lang gekoesterde wens van me, ik durfde nooit. In eigen huis is dan wel zo veilig.

b.logger

CV

De heer de Mos (parlementariër voor de PVV) loog in zijn cv; hij zou schoolhoofd zijn geweest maar was in feite docent.

Zijn verdediging: 'als ik het ambieer, zou ik het kunnen zijn' vond ik een opmerkelijke kijk op de werkelijkheid. Dat opent vergezichten ... ik kan voortaan in mijn cv vermelden dat ik brandweerman, politieagent, ruimtevaarder, ontdekkingsreiziger, leeuwentemmer en ridder ben geweest. Allemaal beroepen die ik serieus geambieerd heb. Toegegeven, ik was toen tussen de 3 en 9 jaar oud, maar mijn ambitie was heel serieus en integer, dus ik had het kunnen zijn!

Ook u kunt uw cv voortaan verlevendigen met uw diepste verlangens. Als ik u was zou ik ze niet vermelden onder het kopje 'arbeidsverleden', maar onder het kopje: 'gekoesterde ambities'. Voor uw toekomstige werkgever best interessant.

b.logger