The First days of Spring

The First days of Spring (CD) / Noah and the Whale . Het ziet er momenteel niet naar uit, maar de lente komt toch echt een keertje. Over die eerste dagen gaat dit album.

Nog nooit had ik van deze band gehoord. Afkomstig uit Londen. Bandleden zijn: Charlie Fink, Doug Fink, Urby, en Tom Hobden. Laura Marling hoorde ooit ook tot de band, maar een verbroken liefdesrelatie met Charlie Fink zorgde voor haar vertrek.

Die verbroken relatie is eigenlijk ook de basis voor dit hele album. De sfeer is melancholiek, anders valt het niet te omschrijven. Uitgebreide ‘soundscapes’ achter een aantal nummers. Mooi gedaan. Fink heeft de muziek als therapie gebruikt, als uitlaatklep. En is er in geslaagd een prachtig, weemoedig album af te leveren. Luisteren dus, u zult niet teleurgesteld worden..

Hoog water 4

Een bericht van de baas ...

Ik ben vaste klant bij een redelijk grote buurtsuper, perfect gelegen op m'n route tussen huis en station. Tegenwoordig hanteren ze daar de slogan: 'u bent hier de baas'. Dat schept verwachtingen! Assortiment, prijzen en medewerkers vind ik over het algemeen prima. Ik loop wel regelmatig tegen een logistiek probleem aan: de winkelmandjes....

Klanten pakken een mandje bij het binnengaan van de supermarkt, zo hoort het, goed geregeld. Na gebruik worden ze onder de lopende banden bij de kassa's gedeponeerd. Een medewerker haalt regelmatig deze mandjes weg en plaatst ze weer op de 'oppak plek' aan het begin van de winkel. En hier zit het probleem. Dit gaat mis zodra het druk is in de winkel.

De mandjes worden dan minder vaak verzameld door de medewerkers, omdat terecht vrijwel iedereen aan de kassa word ingezet. Verder is de ruimte onder de kassa's beperkt. Gevolg is dat de overload aan mandjes vóór de kassa belandt alwaar het de wachtrijen hindert. Aan de oppakplek aan het begin van de winkel staan dan geen mandjes meer. Binnenkomende klanten zien zich gedwongen de wachtrijen aan de kassa te doorkruisen om een mandje te bemachtigen. Nog meer hinder! De medewerker die ten slotte toch tijd vindt om de mandjes te verzamelen doorkruist ook weer die wachtrijen.

Toegegeven, het is maar een onderschikt punt maar nu ik toch de baas ben .... daarbij: de oplossing lijkt mij zo simpel. Laat de klanten na afrekenen de mandjes voortaan voorbij ipv onder de kassa's opstapelen. Binnenkomende klanten pakken de mandjes er moeiteloos af. Er is nooit meer een tekort aan mandjes, er is geen medewerker meer nodig om gebruikte winkelmandjes in te zamelen, hoogstens af en toe ordelijk te stapelen. Die medewerker kan vervolgens ook aan een kassa worden ingezet. De wachtrijen worden korter en minder vaak doorkruist door andere klanten en medewerkers.

WikiLeaks en fictie

Zo had Biebblogger de WikiLeaks telegrammen nog nooit bekeken. Fictie en de telegrammen hebben allebei een plot, houden zich allebei met complotten bezig. Citaat: "The WikiLeaks cables, in other words, read more compellingly as a kind of literature. True, they don't exactly evoke Tolstoy, Graham Greene, or even John le Carré. But diplomats are trained to chronicle the same tics and quirks of character that masters of fiction carefully record......." Daar zit wat in, en dat blijkt ook uit lezing van de cables aldus de auteur van dit artikel. Diplomaten blijken net als fictie schrijvers heel goed situaties en menselijke relaties en achtergronden te kunnen beschrijven, hoewel het literaire gehalte niet dat van Tolstoy of Graham Greene is.

Nog een wat langer citaat: "I've read a good number of the WikiLeaks cables and have found plenty of material that could have come straight from Highsmith's caustic pen. And when you see the written work of our diplomatic corps from that slantwise perspective, it can allay some of your worst fears about the course of American empire." De voorbeelden, die schrijver dan ten tonele voert laten inderdaad niets aan de verbeelding over en zou je zo aan kunnen treffen bij schrijvers van thrillers.

Voorbeeld: "President Nazarbayev's son-in-law, Timur Kulibayev, celebrated his 41st birthday in grand style. The headliner, however, was Elton John, to whom he reportedly paid one million pounds for this one-time appearance." En, volgens het artikel, betaalde hij dit waarschijnlijk niet zelf maar een niet nader genoemde vriend van de Engelse ambassadeur. Behalve dat dit iets zegt over de leiders (en hun familie) van dat soort landen, zegt het natuurlijk ook iets over in dit geval Elton John. In een ander geval speelt Sting de hoofdrol. En zo worden er nog een aantal voorbeelden aangehaald. Afijn, leest u zelf maar.

Ook al heeft WikiLeaks nog geen grote onthullingen gedaan, tot nu toe valt dat allemaal reuze mee, dit soort kijkjes achter de schermen geven Biebblogger wel weer een ander beeld van de wereld van de diplomatie, van het reilen en zeilen van een overheid op dat niveau. Leerzaam.

Amerikaanse figuren

Amerikaanse figuren / auteur: P. Geyl. In dit boekje, het telt maar 108 pagina's, worden in 12 hoofdstukken figuren uit de Amerikaanse geschiedenis beschreven. Vaak gebeurt dit naar aanleiding van de verschijning van een boek. Het zijn echter meer dan alleen maar boekbesprekingen geworden, de auteur, tenslotte historicus, heeft ook een eigen mening. Dit feit, gekoppeld aan het wat archaische taalgebruik, maakt het tot een in mijn ogen bijzonder aardig boekje.

Het is een tijdsdocument geworden. De periode waarin het boekje verscheen, de vijftiger jaren, is het hoogtepunt van de koude oorlog, de tweede oorlog is nog maar net afgelopen. Ik noem een paar voorbeelden van besproken boeken: Profiles in courage van John F. Kennedy, toen nog gewoon senator, later president van de Verenigde Staten, The age of Roosevelt van Arthur M. Schlesinger, de memoires van Truman. En ook Lincoln, McCarthy, de communistenjager, en Eisenhower, die er niet zo goed van af komt, komen aan bod. Van George Kennan wordt een artikel besproken, dat handelt over de Russische geschiedschrijving. Kennan beschreef daarin aan de hand van een tiental punten dat deze feitelijk onjuist was en geperst werd in het keurslijf van het communistische denkkader.

Als laatste komt aan bod de Sovjet Encyclopedie en wat daarin o.a. staat over de VS. De encyclopedie moet als gevolg van de eenzijdige geschiedschrijving herhaaldelijk aangepast worden, bijvoorbeeld omdat bepaalde personen uit de gratie geraakt zijn, of nog erger. En aangezien je niet elke keer een compleet nieuwe encyclopedie kunt uitgeven, gebeurt dit met knip- en plakwerk. Een zeer goed en ook schrijnend voorbeeld van hoe gekleurd de geschiedschrijving was. Alle artikelen op één na (NRC) verschenen eerder in Vrij Nederland.

Hoog water 3

Land en water ....

Vlak voordat het wassende water toesloeg besloten we (vriendin en ik) tot een wandeling door de Millingerwaard, een prachtig stuk nieuwe natuur tussen Nijmegen en Millingen. Ik ken het gebied globaal maar we belden voor alle zekerheid toch maar even een lokale gids: het zou nog net kunnen.

Er is daar een struinroute en u voelt 'm wellicht al aankomen .... Ik verkeek me enigszins op het begrip 'struinen', zoiets lijkt mij rustig ontspannen wandelen maar bedoeld wordt dat je hier en daar buiten de paden gaat. Buiten de paden is geen sinecure wanneer zo'n gebied al deels onder water staat en oude ijslagen smelten... bovendien stonden ook de paden op sommige plekken onder water.

Het uitgestrekte land en water, het smeltijs leverde een betoverend verlaten landschap op: we zagen overal sporen van bevers en van andere dieren. We kwamen geen mens tegen. Het was doodstil met af en toe geluiden van vogels en onheilspellend gekraak en geknal van ijs.

We hopten van de ene hoger gelegen plek langs water, over smeltend ijs naar de volgende, ons oriënterend op een toeristische 'zomerkaart' zonder details en het navigatie systeem op mijn I phone. Halverwege werd onze weg versperd door een vers uitziende hoge kleiduin, onzichtbaar op onze kaart, onzichtbaar voor 't navigatiesysteem. Beslismoment: 'gaan we terug, gaan we verder?' Ter oriëntatie beklom ik het kleimonster en zag enkele waterplassen verderop een brede zandweg. Ondertussen vond vriendin een paaltje behorende tot een route die richting zandweg leek te lopen. We aten en dronken wat, overlegden en besloten in alle rust verder te gaan. De terugweg nemen zou ook moeilijk zijn en kon altijd nog.

Het was avontuurlijk maar toch ook bekend terrein: ik groeide op bij een griendengebied: tussen land en water, doortrokken met diepe sleuven door de grote getijde bewegingen met knotwilgen, dotters, zomerklokjes, de koekoek, de roerdomp en veel riet, heel veel riet. Daar heb ik heel wat rondgezworven.

Via de route paaltjes kwamen we inderdaad bij de geruststellende brede zandweg die ik eerder gezien had. Aldaar zagen we overal bordjes 'verboden toegang' en die duinen bleken achteraf herstructureringswerkzaamheden in het landschap. De dagen daarop overstroomde het hele gebied. Ik ben blij het in deze staat bewandeld te hebben maar zal het anderen niet adviseren ....

B.Logger

Dans in de dageraad ...

'Dageraad, hoe taal de mens maakte' van Rik Smits las ik in één adem uit: prikkelend, bijna spannend! Het is een raadsel hoe de mensheid heeft leren spreken en dat zal het vermoedelijk wel altijd blijven. Er bestaan veel theorieën over waarvan de ene waarschijnlijker voorkomt dan de andere.

Probleem is natuurlijk dat 't zich allemaal nogal lang geleden afspeelde (tienduizenden, honderdduizenden jaren terug) en bar veel factoren hier een rol in spelen: van de ontwikkeling van hersencapaciteit en spreekorganen tot aan externe omstandigheden van verschillende aard. Er spelen ook een paar fundamentele vragen. Hadden mensen taal nodig toen ze nog jagers/verzamelaars waren of pas toen ze overgingen tot de landbouw? Smits neigt naar het laatste. Maar ontstond taal dan pas toen we het echt nodig hadden? Vanuit het evolutie denken kunnen vaardigheden er een tijdje zomaar zijn zonder nut of noodzaak. Waar leidde het ontwikkelen van taal toe, bijvoorbeeld ten aanzien van identiteit?

Rik Smits neemt je mee in zijn goed onderbouwde gedachtegangen waarbij hij heel uiteenlopende wetenschapsgebieden verkent. Onwillekeurig kom je bij eigen vragen en meningen over dit onderwerp. Voorbeeld:

Net als sommige vogelsoorten doen mensen geluiden na, bijvoorbeeld dierengeluiden. Konden we dat altijd al? Je hoeft daar geen taal voor te kennen en bij de jacht kan dat goed van pas komen: er zijn diersoorten die je zo kunt lokken, andere soorten nemen een luisterende houding aan en blijven daardoor even stil staan waarna jij als jager kan toeslaan.

De neiging tot imiteren zit diep. Kleine kinderen doen (ook nu nog) volwassenen na. Trouwens ook jonge dieren vertonen dat gedrag. Maar kleine mensjes imiteren ook dieren tijdens hun spel! Ze spelen hond en lopen op handen en voeten snuffelend en blaffend rond. Ik heb nog nooit een jonge hond zien spelen dat ie een kat was of een jonge mus die de adelaar uithangt. Ook dat gedrag kan een functie hebben gehad tijdens de jacht bij onze volwassen vroegste voorouders. Al is het alleen al dat je je verplaatst in het gedrag van dat dier.

Het diende vast ook als bron van vermaak. Ik kan me zomaar voorstellen dat dansen ooit begon door imitatie van (pak 'm beet) een paar baltsende korhoenders inclusief de geluiden. Sommige natuurvolkeren hebben nog steeds dergelijke dansen. Dans is/leidt tot ... ritme leidt tot muziek! En dat allemaal nog voor we konden spreken. Door deze vaardigheden konden de eerste mensen elkaar uitleggen welke dieren ze ontmoet hadden op een tocht. Door sporen te tekenen kun je tonen dat je slechts de sporen zag. Je kunt wijzen in de richting waar je ze zag. Wanneer je besluit gezamenlijk op jacht te gaan kun je in een ander soort dans een 'jachtplan' ontwerpen en uitspelen als voorbereiding. Dat kan van levensbelang zijn wanneer je een groot dier wilt bejagen.

Deze imitatietheorie werd u gratis aangeboden door ....

B.Logger.

Hoog water 2

Wachten op een wonder ...

De vorige paus is zalig verklaard omdat hij postuum een wonder verrichtte: een non genas op miraculeuze wijze van de ziekte van Parkinson. Dat is een ellendige ziekte, dus ik ben blij voor haar en ik gun ook de paus zijn zaligverklaring. Ik las zijn biografie en vind het een indrukwekkend, prima mens, wellicht iets te conservatief naar mijn smaak. Bij een tweede wonder volgt zijn heiligverklaring. Dat is allemaal vastgelegd. Vanuit mijn protestantse achtergrond vind ik dit een bijzonder gebruik: zo kun je als Rooms Katholiek na je overlijden nog een leuke carrière opbouwen ....

Het vervolg van dit berichtje schokte mij wel een beetje: onder diezelfde paus werden de vereisten verlaagd om voor zalig- of heiligverklaring in aanmerking te komen. Dit vanuit een behoefte aan meer herkenbare eigentijdse heiligen om de gelovigen te inspireren. Die behoefte is legitiem maar begeeft men zich nu niet op een hellend vlak?

Dat de eisen om pastoor of non of bisschop te worden in de loop van de tijd veranderen snap ik. In die zin is een wereldkerk een doodgewone organisatie met een personeelsbeleid en ... men moet met zijn tijd meegaan. Maar we hebben het hier wel over de eeuwigheid, personeelsbeleid in de hemel als het ware, dan kun je toch niet zomaar de eisen aanpassen? Bovendien: wat aan te vangen met die groep van zaligverklaarden die in de huidige regeling feitelijk voor heiligverklaring in aanmerking komen? Worden zij automatisch opgewaardeerd of kunnen zij ergens hun zaak voorleggen?

B.Logger

IPAD 2

De nieuwe iPad schijnt in April van dit jaar gelanceerd te worden. Ben reuze benieuwd wat voor verbeteringen ten opzichte van versie 1 er zullen zijn. Volgens de geruchten schijnt ie dunner te zijn (dus ook lichter), er camera aan boord te zijn, zowel aan de voorkant als de achterkant en ook schijnt de schermresolutie beter te zijn. U kunt dit o.a. lezen op de Telegraaf en in MacWorld. Toch mis ik ook nog een heleboel, dingen die ik wel graag zou willen weten.

Behalve dat ik nu ongeveer weet hoe de ipad eruit gaat zien, wil ook graag weten wat ie allemaal kan. Kan ie meer dan de oude? Of zijn de verbeteringen alleen maar cosmetisch? Als ie meer kan, wat dan? Zijn de problemen met multitasken opgelost? Kan het apparaat inmiddels met Flash overweg? Komt er ook een kleinere ipad? En hoe verhoudt het apparaat zich tot de concurrentie? Want die zit ook niet stil. Om kort te zijn, ik ben reuze benieuwd wat het resultaat zal zijn en wacht met smart tot het April is.

Een collega van mij heeft een ipad en daar heb ik een paar keer mee mogen spelen. Erg leuk. Ben ik nu overtuigd? Moet ik nu ook een ipad kopen (of krijgen van mijn baas)? Weet het nog steeds niet, het gewicht viel me wat tegen, hij is wat zwaar, het beeldscherm daarentegen is glashelder, het virtuele toetsenbord is groot genoeg om met gemak berichten te typen. Vergelijk dat eens met een ipod touch, dan weet u wat ik bedoel. Ik ben momenteel nog erg in verwarring en wacht de ontwikkelingen maar af. Ik hou u op de hoogte.

Voorspelling 2011 ...

U mag dit overslaan hoor maar ... ook in 2011 zal een aantal bekende Nederlanders ons ontvallen. Sommige tragisch. Het koningshuis zal in het nieuws zijn, zowel positief als negatief. Internationaal zal een groot staatsman overlijden. In algemene zin: er zijn enkele grote media hypes onderweg waarvan de meeste achteraf een storm in een glas water blijken. De wereldeconomie blijft instabiel, China en India nemen in economische betekenis verder toe. De Euro gaat de problemen te boven komen maar wellicht nog niet in 2011. In ons land worden effecten van de bezuinigingen overal voelbaar, ze worden voor slechts een klein deel teruggedraaid. Het kabinet Rutte krijgt met diverse crisissen te maken. Het is de vraag of het (gehele) kabinet dit gaat doorstaan. De wereld wordt opnieuw geconfronteerd met aanslagen, natuur en vliegtuigrampen. Er is één gebeurtenis waardoor we 2011 altijd zullen herinneren ....

Tot zover mijn voorspellingen ... rond de jaarwisseling worden er altijd wel een paar toekomstvoorspellers ten tonele gevoerd. Dit gebruik is vermoedelijk oeroud en van alle tijden. Wat zij gemeen hebben is een min of meer magische methodiek dan wel bijzondere gaven. Verwarrend is dat hun voorspellingen uiteen lopen. De meer kritische interviewer wijst hen nog wel eens fijntjes op foutjes in de voorspellingen van het voorgaande jaar. Ook daar is een verklaring voor vanuit diezelfde methodiek of gave. Men komt er mee weg. Het lijkt mij veel overzichtelijker wanneer er slechts één officieel aangesteld staatsorakel is. Die kan eventueel vervangen worden wanneer de uitkomsten niet kloppen.

Op zich is het voorspellen van de toekomst kinderlijk eenvoudig: Het vergt slechts wat media in de gaten houden (kranten, internet) een reele kijk op hoe dingen lopen en zorgvuldig (vrijblijvend) formuleren. De domste fout als toekomstvoorspeller is natuurlijk je vast te leggen op data en harde feiten. Nee ... hul je in algemeenheden. Dat is exact wat ik in bovenstaande voorspellingen deed. Lees en huiver maar ... er staat helemaal niets ....

met de beste wensen B.Logger

Hoog water....

Het huis van de wind

Het huis van de wind / auteur: Remmelt Mastebroek. 'Ik hoor of zie je niet, maar weet dat jij er bent. Jouw adem, tastend langs mijn wangen. Adem mijn hoofd schoon, jij die mij kent.' In Het huis van de Wind komen we terecht in Toscane, waar we in het kleine stadje Cortona Laura leren kennen. Een kind, opgesloten in een kleine ruimte, voor wie de wereld klein en donker is. Hoe zal ze het licht kunnen leren kennen en de vrijheid om te leven? Haar moeder Mimo kan haar hierin geen richting wijzen. Ook zij leeft een gevangen bestaan. Kan Guiseppe hulp bieden? Of Eelke, die vanuit Terschelling met zijn eigen vragen in Italië is beland?

De schrijver neemt ons in dit sfeervolle en poetisch geschreven boek mee naar de warmte van Toscane en de stille strijd die achter de historische muren wordt gestreden. Maar de Wind die steeds weer zijn weg - ook in Cortona - weet te vinden, geeft een verrassend uitzicht op een nieuwe toekomst.

De wind waait waarheen hij wil; je hoort zijn geluid, maar je weet niet waar hij vandaan komt en waarheen hij gaat. De auteur heeft de roman gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een echtpaar uit een Italiaans stadje dat hun gehandicapte dochter haar leven lang in een kamer heeft opgesloten, uit schaamte. In 2006 is het 20-jarige meisje uit haar penibele situatie gered.

De (politieke) macht van sociale media

Sociale media zijn niet alleen op het sociale vlak erg belangrijk (geworden). Niet meer weg te denken zelfs. Daarnaast maken ook allerlei belangengroepen meer en meer gebruik van deze sites. En kunnen op die manier heel wat invloed uitoefenen. We hoeven alleen maar te denken aan WikiLeaks om de enorme gevolgen ervan te zien.

Die openheid en transparantie heeft heel wat overheden overvallen. Overheden en bedrijven reageren dan vaak weer erg defensief, ze zijn niet gewend om in het zonnetje gezet te worden. Om op die manier in de openheid te komen. Andersom weten ze wel graag zo veel mogelijk van hun burgers. En speuren daarom naarstig de sociale sites af naar bruikbare informatie.

Maar politici gebruiken sociale media zelf ook. Om hun boodschap aan de man te brengen, of tijdens verkiezingscampagnes. De eerste politicus, die heel scherp het belang van social media in de gaten had was Obama. Mede dankzij het gebruik van deze sites werd hij verkozen tot president.

Een mooi voorbeeld van de macht van de nieuwe media speelde zich al in 2001 af, 17 januari om precies te zijn. De Filippijnse president stond op het punt afgezet te worden. Tijdens een parlementsvergadering stemden presidentsgetrouwen voor een motie om bewijsmateriaal te onttrekken aan de impeachment procedure, waardoor hij de dans zou ontsnappen.

Citaat: "Less than two hours after the decision was announced, thousands of Filipinos, angry that their corrupt president might be let off the hook, converged on Epifanio de los Santos Avenue, a major crossroads in Manila. The protest was arranged, in part, by forwarded text messages reading, "Go 2 EDSA. Wear blk." The crowd quickly swelled, and in the next few days, over a million people arrived, choking traffic in downtown Manila."

Het protest zwol aan tot zulke massale proporties, dat de regering de maatregel gedwongen terugdraaide. Daardoor was het lot van de president bezegeld, en 20 januari was hij vertrokken. Hij zelf gaf de schuld van zijn val aan de demonstraties en protesten als gevolg van de SMS-jesregen.

Voor ons nieuws zijn we niet alleen meer afhankelijk van de overheid en de 'oude media', de kranten. Weblogs brengen ons een veelheid aan informatie. Ook in landen, die het met de persvrijheid niet zo nauw nemen, zijn vaak bloggers aktief. Denk maar eens aan Iran. Dat dat niet altijd ongevaarlijk is, blijkt wel uit dit artikel van BBC News.

Het informatie- en communicatielandschap is veranderd door het gebruik van social media. Burgers lijken meer macht gekregen te hebben. Citaat: "As the communications landscape gets denser, more complex, and more participatory, the networked population is gaining greater access to information, more opportunities to engage in public speech, and an enhanced ability to undertake collective action." Maar het kan ook de andere kant uitwerken. Wanneer burgers maar van alles op sites als Facebook en Twitter zetten, is dat natuurlijk ook te volgen door overheden en bedrijven. Het devies voor hen luidt dus: Wees altijd voorzichtig met wat je schrijft (of upload), het kan je lang blijven achtervolgen.

Strafbehoefte ...

Ik vond het niet in de dikke van Dale, maar het bestaat wel degelijk ... strafbehoefte: de maatschappelijke of individuele behoefte om een misdadiger te straffen. De roep om steeds zwaardere straffen van burgers en politieke partijen is daar een uiting van. Het is verstandig om dit in proporties te zien. Ik ben geen jurist maar de strafmaat te Nederland is in vergelijking met andere Europese landen heel behoorlijk.

Wat daar vrijwel onopgemerkt doorheen speelt is de vervroegde invrijheidstelling, in Nederland alleen te verwerven na goed gedrag. Een gedetineerde komt daarvoor in aanmerking na tweederde van de straftijd. 'Na tweederde al?' roept u wellicht uit. Er zijn ook landen zoals Duitsland waarbij de helft van de straftijd als norm gehanteerd wordt. Daarnaast is Nederland één van de weinige landen waar levenslang ook werkelijk levenslang is. Vormen van TBS komt in een aantal Europese landen voor, de Nederlandse variant kent het principe van verlenging zolang iemand nog gevaarlijk wordt geacht zodat men uiteindelijk vaak veel langer achter de tralies beland dan wanneer er een gewone gevangenisstraf was uitgesproken. Zo bezien is Nederland een bijzonder streng land.

Een andere tendens is ... zo snel mogelijk straffen. Naast snelrecht is er supersnelrecht. Het volgende wordt superhypersnelrecht? Veroordeling en bestraffing nog voordat de misdaad begaan is? Dat burgers (zeker zij die slachtoffer zijn van een misdrijf) behoefte hebben aan strengere straffen is legitiem en heel begrijpelijk. Maar politici dienen uit te leggen hoe de vork in de steel zit....

Straf groetje B.Logger

De winter is even voorbij

Across the Universe

Across the Universe (DVD) / Julie Taymor. Musical film over een liefdesaffaire tussen de in Liverpool geboren Jude en de Amerikaanse teenager Lucy. Er komen in totaal 33 Beatlessongs voorbij en de overgangen van tekst naar song zijn subtiel gedaan.

Jude gaat op zoek naar zijn vader (een Amerikaanse G.I) die hij nooit gekend heeft op de universiteit Princeton in het Amerikaanse New Jersey waar hij conciërge blijkt te zijn. Na een aanvankelijk teleurstellende kennismaking met zijn vader ontmoet hij er Max, een rebelse student die zich niet thuis voelt op de universiteit. De twee raken al snel goed bevriend en wanneer Max besluit het universiteitsleven eraan te geven gaan de twee samen een apartement huren in New York, dat wel wat weg heeft van een uitvergroot Liverpool, beide havensteden maar toch een wereld van verschil.

Sadie is hun huurbazin, ze beschikt over een geweldig zangtalent en treedt in een band op samen met haar vriend, die wel wat heeft van Jimi Hendrix. Wanneer Max' s zusje Lucy bij hen op bezoek komt in New York slaat de vonk tussen Jude en Lucy direct over. De twee raken smoorverliefd (met de nodige ups&downs). De gastrollen van Bono en Joe Cocker geven de film wat extra flair. Het verhaal mag dan misschien niet zo sterk zijn, de muziek is heerlijk, genieten!

I can tell

I can tell (CD) / John Hammond. Voor liefhebbers van blues. Hammond (1942) is een blanke bluesgitarist, die al tientallen jaren de blues speelt. Hij is (buiten het blueswereldje) nooit zo bekend geworden, en dat is jammer. Hammond greep terug op bluesgrootheden als Elmore James, Robert Johnson, John Lee Hooker en Howlin'Wolf.

Op ‘I can tell' wordt hij ondersteund door mensen als Bill Wyman (The Rolling Stones) en Robbie Robertson (The Band). Op een heruitgave uit 1970 is ook Duane Allman te horen. Regelmatig speelde hij samen met andere bluesmannen als Dr. John en Michael Bloomfield.

Hammond was niet iemand, die zelf nummers schreef, hij probeerde zoveel mogelijk klassiek bluesmateriaal aan de vergetelheid te ontrukken en opnieuw op de plaat te zetten. Waardoor hij een zeer belangrijke rol gespeeld heeft in de revitalisering van de blues.

‘I can tell' is een lust om naar te luisteren. Citaat van Allmusic: "Although the performances can occasionally sound too studied, the album is by and large an unadulterated delight -- the affection Hammond and his band have for the material is quite clear". Hij krijgt 4.5 ster daar, luisteren dus.