En weer kwam er sneeuw. Onverwacht!

Fremdsprache ...

George Orwell beschrijft in zijn zeer leesbare visionaire roman '1984' (aanradertje) hoe het woordgebruik ('nieuwspraak) de kijk op de realiteit beïnvloedt. Een mooi voorbeeld van onze tijd zijn uitspraken waarin de economische crisis als uitdaging wordt voorgesteld.

Hier spelen economen (en ecologen) onbewust leentjebuur bij het boek: 'crisis als uitdaging' uit de jaren ‘’90. De titel is een mooie oneliner, Orwell waardig maar het boek is een ouder, nogal zweverige werkje dat niet over economie handelt maar over hoe je ziekte kunt opvatten als iets wat zin geeft en waar je iets mee aan moet.

Afgezien van alle individuele ellende die ziekte en werkloosheid veroorzaken is het natuurlijk een feit dat iedereen er mee moet dealen. De term uitdaging veronderstelt echter een grip op de werkelijkheid die niet reëel is.

Helemaal over de top vond ik de vraag in een radioprogramma of de aardbeving in Haïti niet als een uitdaging moest worden beschouwd …. Mensen in een volstrekte slachtofferpositie die nog maar net onder het puin vandaan kruipen worden hiermee afgeserveerd. Woordkeuze kan soms ook onthullend of verhullend zijn: voorbeeld 'genetische manipulatie' (onderliggende boodschap: manipulatie) versus 'genetische modificatie' (boodschap het is een simpele aanpassing). ...

B.Logger.

Gepruts met ereaders

Biebblogger heeft een tijdje geleden 9 ereaders voor de bibliotheek gekocht. Apparaten dus, waarmee ebooks gelezen kunnen worden. En om daar wat variatie in aan te brengen was de keus gevallen op 2 types van Sony en de ipod touch. Van elke soort waren 3 readers aangeschaft.

Aangezien Biebblogger thuis al wat software op zijn PC had staan (iTunes) leek het hem een goed idee de apparaten daar op te laden en van een aantal ebooks te voorzien.

De ipods waren een makkie. Hij heeft zelf ook een ipod touch, dus het was hem bekend hoe dat in elkaar stak en werkte. iTunes is een vereiste, daarna even verbinding maken met het draadloze netwerk en via de ‘app store’ de applicatie Stanza downloaden en installeren. Het icoontje van Stanza wordt standaard op het 2e schermpje van uw ipod geplaatst(dom als Biebblogger is, had hij dat eerst niet in de gaten), maar dat is makkelijk te verschuiven naar het eerste scherm. Stanza openen en u treft daar al 2 titels van ebooks aan.

Via ‘Get Books’ (onderaan uw scherm) krijgt u dan de keus uit een aantal gratis ebook catalogi, waaronder Gutenberg.org. Probeert u ze maar eens uit. U kunt daar een keus uit maken. Klik de gewenste titel aan en klik nu op download. Binnen een mum van tijd staat het boek vervolgens op uw ipod. De titels zijn rechtenvrije titels, dus oudere boeken, maar dat geeft niet voor een eerste kennismaking. Binnen 2 uur zijn zo 3 ipods elk van 25 titels voorzien, waarbij u de kleurenvoorkant van het boek er gratis bij krijgt.

Nu de Sony’s. Er lagen 2 Sony PRS-300 Pocket Edition’s te wachten. Ooit was al een eerste geïnstalleerd, de Reader Library software stond op de PC, dus Biebblogger verwachtte geen problemen. Op deze eerste Sony waren ook10 titels, gekocht bij Bol.com, gezet. Echter, de realiteit is meestal weerbarstiger……! Met geen mogelijkheid ‘herkende’ de tweede Sony de software die er al op stond. Ook de al aangeschafte titels konden niet gevonden worden. Wat Biebblogger ook deed. Goede raad was duur. Na rondgekeken te hebben op internet werd hem wel duidelijk dat deze reader software niet altijd vlekkeloos werkt. Wat nog een understatement is. Er moest een list worden verzonnen. Een ander software programma om ebooks te organiseren en op een reader te zetten is ‘Calibre’. Het is gratis.

Na dit gedownload te hebben en geïnstalleerd bleek dit programma inderdaad direct de Sony Reader te herkennen. Calibre werkt makkelijk, je hebt er zelfs geen handleiding bij nodig. Via Gutenberg.org toen maar weer een 25-tal titels gedownload en in een map neergezet. Het overhalen naar de reader is vervolgens een fluitje van een cent. Alhoewel het bij de tweede even verkeerd ging, maar dat was een domheidje van Biebblogger. Twee uur besteed aan de eerste Sony Reader, een half uur aan de tweede. Toch wel heel veel tijd. Maar misschien is de gemiddelde ebookreader wel veel handiger dan Biebblogger. Dat hoopt hij dan maar. Veel succes.

Stravinsky conducts Stravinsky

Stravinsky conducts Stravinsky / Dirigent en componist: Stravinsky. Van alle 20ste eeuwse componisten was Igor Stravinsky wellicht de meest eigenzinnige, meest betekenisvolle. Als componist werd hij een schandaleus fenomeen toen hij met zijn 'Sacre du Printemps' alle muzikale conventies ter zijde schoof. Als oude man (hij werd stokoud) vertelde hij in een documentaire voor de BBC: 'Terwijl ik dit schreef ging het dwars door me heen'. Niet eerder zag ik iemand zo in zichzelf keren. Adembenemend. Een fenomeen.

Daarnaast had Stravinsky, evenals Richard Strauss, gedeeltelijke tijdgenoot van een ander kaliber, een werkelijk uniek talent voor orkestreren en alsof het allemaal niet op kan: hij was - ook net als Strauss- een voortreffelijke dirigent.

Beluister deze cd box, als je wilt weten hoe de maker het bedoelde. Bedenk dat hij altijd buitengewoon kritisch was over uitvoeringen. Ook over zijn eigen uitvoeringen.

Wat je hoort, komt het dichtst in de buurt van wat Stravinsky ermee voorhad en de geluidskwaliteit is goed genoeg. Igor huppelt als het ware persoonlijk je kamer binnen. Geniet ervan. Als je volkomen nieuw bent: laat je verrassen door deze veelzijdige man die de muzikale wereld veranderde.

Komt de winter terug? Curl up with a book!

Gezwets in de ruimte.....

'Klimaattoppertje' kent u die uitdrukking? Nee die kent u helemaal niet want ze bestaat nog niet. Logisch want de klimaattop te Kopenhagen was geen succes. Het is een ongeboren uitdrukking ....

Ongeboren? Ergens in dit universum is een voorgeborchte met alle mogelijke woorden en uitdrukkingen. Zij zweven (nog woordloos) in het duister op grote afstand boven de taalmatrijzen: een landschap van gietvormen van al de mogelijke (en onmogelijke) talen. Sommige lichten zachtjes op aan de randen: uitstervende talen, ze sintelen nog wat na als het ware. Er zijn ook koude zwarte gaten: dode talen ... trap er niet in. Andere stralen volop, ze zijn 'hot' en hebben een grote aantrekkingskracht op de zwevers ... af en toe wordt er één omlaag gezogen, het gaat om de levende talen.

De geboorte van een nieuw woord of een uitdrukking is natuurlijk steeds gekoppeld aan een gebeurtenis, zo hadden wij een echt zeilmeisje nodig om de woordcombinatie zeilmeisje te doen ontstaan. En nu kom ik bij des poedels kern: onlangs werden vier Greenpeace medewerkers vrijgelaten door de Deense justitie. Hun misdrijf: op de klimaattop ontrolden ze te midden van de wereldleiders een spandoek met daarop de tekst 'Politicians Talk, Leaders Act'. Deze lieden zijn mijn 'klimaattoppertjes'. Zij demonstreerden voor het oog van de verzamelde wereldpers dat er soms daden nodig zijn in plaats van gelul in de ruimte. Uitstoot van nutteloze woorden van politici vervuilt bovendien ons milieu. Ik stel voor dit met 20% terug te brengen ...

Met grote vreugde geef ik ondertussen kennis van de geboorte van een nieuwe uitdrukking ...

B. Logger

City to City

City to City / auteur: Leo Blokhuis. Er zijn van die jaren, dat er in een stad op muziekgebied van alles lijkt te gebeuren. Zo’n stad is ‘the place to be’, het centrum. Muzikanten, bands, maar vaak ook andere creatievelingen (denk aan de beat poets) zijn er dan te vinden.

Dit is de insteek, die Blokhuis voor dit boek gekozen heeft. Hij reist van stad naar stad door de tijd heen. Beginnend in 1953 in Memphis. De tocht gaat vervolgens via o.a. New Orleans (1955), Detroit (1959), Liverpool (1963) naar London (1965), San Francisco (1967), Den Haag (1969), om tenslotte te eindigen in Los Angeles (1971). Ik heb niet alle steden opgenoemd, want elke 2 jaar komt er een stad aan bod.

Arbitrair? Gedeeltelijk, natuurlijk. Maar wel een prima manier om door de popgeschiedenis heen te reizen. Van elke stad worden de belangrijkste artiesten genoemd en legt popprofessor Blokhuis dwarsverbanden. Heerlijk, wat weet die man toch veel.

Wist u bijvoorbeeld, dat aan het begin van Beale Street (Memphis) Jeff Buckley in 1997 dood werd aangetroffen in de rivier? Beale Street was het centrum van de bluesmuziek. De Sun Studio, daar vlakbij, was de studio waar grootheden zoals Elvis Presley, Roy Orbison en Johnny Cash veel van hun muziek opnamen. Wist u dat Detroit de stad van doo-wop en r & b muziek was? En van de gospel? Dat reverend C.L Franklin, die zijn preken min of meer zong, de vader van Aretha Franklin was? Dat Greenwich Village het centrum voor de folkies was? Wist u dat Jimi Hendrix ooit aan de manager van de Earring gevraagd heeft of Rinus Gerritsen, hun bassist, bij hem mocht komen spelen? Dit tijdens een tour van de Earring door de States? Ik wist dit allemaal niet. Overigens, dit werd Gerritsen pas gemeld toen ze weer terug in Nederland waren.

Al deze weetjes en dwarsverbanden maken het voor muziekliefhebbers een heerlijk boek om te lezen. En om nog weer eens opnieuw naar de genoemde muziek en artiesten te luisteren. Bevat vele illustraties o.a. van platenhoezen. Is dat alweer zo lang geleden?

Crisis...

Merkt u het al in uw portomonnaie of erger nog ... staat uw baan op de tocht? In mijn eigen omgeving buiten de bieb zie ik de gevolgen al.

Een economische crisis treft meestal eerst commerciële sectoren en vervolgens de overheden. Komende jaren gaan provincies en gemeenten stevig bezuinigen. Zoals Marijnissen (SP, ik ben niet van die club) terecht opmerkte: dat is een politieke keuze. Een nationale overheid kan ook besluiten om voornamelijk op nationaal niveau de broekriem aan te halen om voorzieningen op andere niveaus te ontzien.

Ik las al, dat veel gemeenten op sport willen bezuinigen maar ook de culturele sector was altijd al een dankbaar bezuinigingsobject. Die sector is een bonte verzameling van openbare bibliotheken tot aan vormingstoneel (als dat nog bestaat ...) De bibliotheek te Arnhem heeft het relatieve voordeel, dat ze met slechts één gemeenteraad en B&W tot zaken moet komen. Menige basisbibliotheek gaat met wethouders van verschillende gemeenten (en pluimage) aan tafel. Dat maakt het er niet eenvoudiger op.

Politiek is politiek: gemeenten zullen vermoedelijk pas na de gemeenteraad verkiezingen van dit jaar exacte bezuinigingen bekend maken. Het valt mij op dat raadsleden en wethouders met 'een groot bibliotheek hart' in alle partijen zijn te vinden. Logisch: ik zou vanuit iedere politieke stroming een vlammend betoog kunnen opzetten onder de titel: 'de bibliotheek is een dure plicht voor iedere gemeente'.

Bezuinigen op bibliotheken is vermoedelijk geen onderwerp om stemmen mee te winnen bij weldenkende kiezers. Bibliotheken beschikken over een grote achterban. Onder de leden zijn vermoedelijk relatief veel plichtsgetrouwe kiezers te vinden. Een interessante doelgroep voor politieke partijen. Helaas zijn het geen oproerkraaiers: men leest zelden in de krant: 'Bibliotheek met sluiting bedreigt, uitzinnige menigte bestormt het gemeentehuis, monumentale trap onherstelbaar beschadigd'.

Toch is er ooit zoiets voorgevallen te Arnhem ..... eeuwen voor het ontstaan van openbare bibliotheken. Het begin van onze huidige 'collectie oud bezit' (toen minder oud) stond in het stadhuis. Om voor hen moverende redenen besloot de Arnhemse burgerij, althans een deel daarvan, om het stadhuis te bestormen. De boeken belandden op de straat: spreiding van kennis ‘avant la lettre’. Gewoon hup door het raam, dat er toch al uit lag ...
Of onder je mantel en ontspannen naar buiten lopen (gebeurt helaas nog wel eens maar niet massaal).

Wat historici altijd over het hoofd zagen: in zekere zin was dit het begin van de openbare bibliotheek maar dan zonder leden administratie ...

Met zuinige groet, B.Logger

Toekomstige ontwikkeling?

Leeshonger

Mijn eerste bibliotheek was die van de psychiatrische inrichting Deltaziekenhuis te Poortugaal. Rijen telkens opnieuw gebonden oude boeken met gemarmerde kaften, een oude vriendelijke mevrouw met kaartenbakken aan een bureau. Ik had daar niets te zoeken. Er waren geen kinderboeken maar ik liep wel eens mee met mijn vader die 'op Delta' werkte.

De tweede bibliotheek was op de 'school met den bijbel'. Ik kon al vlug uitstekend lezen, met rekenen was ik overigens een volstrekte sukkel.

Iedere klas had een identieke wandkast met jeugdboeken die zogenaamd bij je leeftijd hoorden. Daar hoorde een kaartensysteem bij om te controleren wie welk boek had. In de loop van het leerjaar begon ik meestal ook aan de meisjes boeken omdat ik de rest al uit had. Dus ik las ook olijke tweelingen en van die paardenboeken (Claudia). Thuis las ik de jeugdboeken van mijn ouders (W.G van der Hulst) die konden soms buitengewoon spannend zijn maar je moest wel je best doen op het oude Nederlands. Op zeker moment begon ik zelfs aan de streekromans van mijn moeder. Via mijn omgeving las ik daarnaast moderne progressieve kinderboeken.

Op een zeker moment werden we lid van de openbare bibliotheek te Hoogvliet. Ooit een naburig gehucht maar door vele uit de grond gestampte nieuwbouwwijken uitgegroeid tot de voorstad van Rotterdam.

Ik leende daar regelmatig te volwassen boeken en maakte daarvoor soms gebruik van de pas van mijn ouders. Soms moest ik achteraf toegeven dat het te moeilijk was voor mij en dan leverde ik het weer in: niet uitgelezen. Achteraf een gezonde frustratie die je ieder opgroeiend kind mag gunnen. Vaak las ik ook om begrippen heen en ging ik het pas snappen als ik verder las of weer even terug bladerde. Zo leer je ook leren ...

Het uitgangspunt van leeftijden voor leesvoer is grotendeels losgelaten als bindend voorschrift. Ik baalde daar als kind zo van! Mijn eigen ervaringen vormden mij als bibliotheekmedewerker. Ik hanteer geen formele beperkingen op grond van leeftijden, ik kijk voornamelijk naar de (soms piepjonge) persoon van de lener met die unieke belangstelling. Op maat helpen is volgens mij ook zeggen: 'neem dit boek ook maar mee en als je het te moeilijk vindt, lever je het gewoon weer ongelezen in'....

B.Logger

Web 2.0

Getwitterd

Nevibes gecheckt

Foto aan Flickr toegevoegd

YouTube?

Ning communities gecheckt

Del.icio.us?

Hyves?

Op Facebook gekeken

Titel aan MyLibrary toegevoegd

Bubbleshare? O ja, bestaat niet meer

Blogs gelezen

Digg bekeken

Als laatste, dit op weblog gezet

Druk geweest? Vooruit, aan het werk

Back to business

Je hoort ze wel eens, de verhalen over mensen, die al heel lang bij een bedrijf werkzaam zijn. Of bij een bibliotheek. Twintig..., vijfentwintig..., dertig jaar! Ontstellend lang in de huidige tijden. Er vallen in dat verband dan woorden als 'vastgeroest, meubelstuk, dinosaurus, nostalgie' e.d. Hardop (of in gedachten) worden vragen gesteld als: 'kan ie het nog wel bijhouden, is ie niet te star, te inflexibel geworden'? Relevante vragen, als je weet hoeveel er in bedrijven verandert in de loop van de tijd.

Veranderingen buitelen steeds sneller over elkaar heen. Het is lastig om in die veelheid aan ontwikkelingen de goeie stappen te zetten. Om een juiste richting te kiezen, een juist beleid uit te zetten, vraagt enigszins een gokkersmentaliteit. Zowel van directie als ook van medewerkers. Waar moet je je in verdiepen, welke applicaties en toepassingen op internet zijn het waard te leren kennen en welke kun je net zo goed links laten liggen? Waar moet je je tijd insteken?

Biebblogger worstelt regelmatig met dit probleem. En met de vraag: is het nog wel bij te houden voor hem? En, moet je dat altijd wel willen? Een net zo belangrijke vraag.

Afwachten is echter geen optie. Stilstand is achteruitgang. Nieuw is eng. Onderuit gaan is niet erg, moet kunnen. De bibliotheek, die zich het best aanpast aan de nieuwe omstandigheden zal het best in staat zijn te overleven - het recept van Darwin. Het zijn een aantal dooddoeners en open deuren, maar het is goed om ze nog eens helder uit te spreken. Af en toe even zo'n reflectie moment in te bouwen.

Hoe komt Biebblogger er nu toe op dit moment deze ontboezemingen cyberspace in te slingeren? Wil hij een lans breken voor de oudere werknemer, omdat die het zo moeilijk heeft? Is hij vrij aan het associeren geslagen? Heeft hij niks beters te doen? Of......, wat is de trigger tot deze posting?

Back to business: Via Twitter kwam Biebblogger er achter, dat de New York Public Library een nieuwe website heeft. En die is het het bekijken meer dan waard. Kijk vooral ook eens op deze pagina, daar kunt u zien via welke sociale sites u de NYPL kunt volgen. Een filmpje op de site, dat overigens ook op YouTube staat, geeft een soort introductie. Aan de commentaren op de site te zien is niet iedereen even positief of alles even duidelijk. Maar ja, dat heb je altijd bij iets nieuws. Een mooie site. Check it out!

Is niet alles opgebouwd uit fractals?

Weet u het nog?

Winter 1963, de sneeuw in onze achtertuin reikte tot aan mijn navel! Schromelijk overdreven denkt u wellicht ... Dat is wel heel sterk. De herinneringen gaan met hem op de loop. Men ziet dat wel vaker met het klimmen der jaren. Maar nee, ik zweer het, tot aan mijn navel! Ik kon mijn laarzen niet eens meer zien, het waren rode ... en ik was nog maar 5 jaar dan heb je een lagere navelhoogte ...

We hadden 2 sleeën, een snelle met rood ijzeren onderstel en een trage groene geheel in hout uitgevoerd. We woonden aan een heel hoge dijk in mijn kinderogen en pal voor het huis lag het 'holletje': een stijl smal paadje waar normaliter iedereen met fiets aan de hand omhoog kwam. 's Winters was dit het ideale sleetraject en dus spekglad.

Je kon op verschillende manieren afdalen: het paadje volgend waarbij je supersnelheid ontwikkelde maar moest uitkijken dat je niet in de beneden gelegen brede sloot belandde. Met goed sturen nam je de ingang naar de wei waar 's zomers de koeien liepen. Bij grote gladheid pakte je de groene slee ipv de rode. Daarnaast had je de keuze liggend of zittend af te dalen. Liggend was sneller maar kun je veel beter sturen. Spannende variant was dwars op het holletje af te dalen ... dan werd je halverwege gelanceerd! Krachtig afremmen bij de sloot was dan geboden. Ik ontwikkelde een goed gevoel voor afdalen en achteraf gezien had ik later een soort rodelspecialist kunnen worden. Het is anders gelopen.

Het meest spectaculaire miste ik helaas .... de rivier achter ons huis de Oude Maas was geheel dichtgevroren, een oneindige ijsvlakte, niet te bevatten. We stonden met de hele familie op de (iets lagere) zomerdijk en mijn broers en zus besloten naar de ‘berenplaat’ aan de overkant te lopen. Men was er al snel over uit dat ik niet mee mocht want veel te jong. Ik weet nog dat ik alles uit de kast haalde en letterlijk stampvoette van woede maar meegaan was er echt niet bij. Die middag staarde ik uit het slaapkamerraam over de witte wereld achter het huis, over de bomen van het park, de zomerdijk, de suikerfabriek aan de overkant van de rivier. Ik was dol op zoetigheid en de suikerfabriek leek mij een geweldige plek om eindelijk eens te bekijken.

Met vriendelijke zucht B.Logger

Doe mij maar een moslim

Doe mij maar een moslim / auteur: Timke Visser. Een razend interessant boek voor iedereen die behoefte heeft aan een helikopterview over onze lappendeken aan Islamitische stromingen. En een lappendeken is het absoluut! Het concurreert in onoverzichtelijkheid met de Nederlandse kerkgenootschappen.

In dit boek wordt gelukkig naar een maximum aan overzicht gestreefd. Woordvoerders worden uitgebreid geïnterviewd. Dat levert interessante doorkijkjes op: Wat mij opvalt is dat hoewel alle stromingen eenduidig zijn over de status van de Koran als geheiligd boek, de verschillen al meteen na de kaft uitbreken. Het is in dit opzicht hetzelfde historische drama als bij Christenen!

Verschillen worden in de interviews overigens veelal uiterst beleefd geformuleerd al las ik hier en daar ook een gepeperde verzuchting. De religieuze woordvoerders zijn perfecte polderpolitici, over integratie gesproken! Voor wie de Islam griezelig vindt: het duurt nog decennia voordat er stevige Islamitische zuilen kunnen ontstaan in onze samenleving. Voor wie juist gelooft in de emancipatoire krachten van het maatschappelijk middenveld en verzuiling: reken daar niet te zeer op.

Een andere belangrijke vaststelling is dat iedere geïnterviewde zich sterk bewust is van de ruimte die de Nederlandse wet biedt aan verschillende religieuze stromingen en het feit dat diezelfde wetten ruimte opeisen voor andersdenkenden. Ook dat is polderpolitiek en ik duid dat als positief. Het boek besluit met een handige opsomming van adressen.

De winter zet door

Taal is zeg maar echt mijn ding

Taal is zeg maar echt mijn ding / auteur: Paulien Cornelisse. Cornelisse is een columnist / cabaretiere, die zich bezighoudt met taal. Ze is een scherp observator, die signaleert waar de taal verloedert / evolueert. Datgene wat mensen zeggen heeft vaak een heel andere betekenis - woorden hebben een andere lading gekregen.

Ze geeft vele voorbeelden daarvan: we bezigen tegenwoordig regelmatig uitdrukkingen als ‘iets oppakken' waarmee we niet bedoelen, dat we iets van de grond willen tillen, maar dat we ergens mee willen beginnen. Andere uitdrukkingen zijn bijvoorbeeld: ‘de regie voeren' (en vult u maar in wat dat kan betekenen), ‘dit was niet zijn ding', ‘grappig dat u dat zegt (terwijl er dan iets totaal niet grappigs volgt)' , het gebruik van het woordje ‘oke' als het nieuwe ‘ja', terwijl het vaak helemaal niet ja betekent, een probleem wordt een uitdaging (verschrikkelijk), best wel. Nog een laatste zinnetje als voorbeeld: "Dus wij zitten daar, en hij gaat zo van, "Ik vind dit niet kunnen," en dit en dat, en wij echt zo van: "Doe even relax!"

Een zeer humoristisch en scherpzinnig boekje. Met vele momenten van herkenning. Je luistert nooit meer op dezelfde manier naar mensen.

Ervaringen met mijn iPodTouch

Pas een iPodTouch gekregen. Daar was ik ook wel aan toe, om een paar redenen. Mijn vijf jaar oude iPod zat helemaal vol, al een tijdje. Elke keer als ik er nieuwe muziek op wilde zetten, moest ik eerst wat verwijderen. Muziek die er toch ook niet voor niets op stond. En dat gaat vervelen, want eigenlijk wil je dat niet. Hij kwam dus als geroepen. Is ook groter wat geheugencapaciteit betreft, ik kan dus weer even vooruit.

Behalve de ruimere opslagmogelijkheid kan de nieuwe veel meer. Je kunt er foto's en filmpjes op zetten, je kunt er allerlei games op spelen, hij heeft draadloze functionaliteit aan boord, wat betekent, dat ik kan internetten en mijn mail checken, je kunt er een agenda op bijhouden, je kunt er e-books op lezen en je bedient hem door hem aan te raken. Geweldig!

De optie om e-books te lezen was voor mij ook een belangrijke reden om een iPodTouch te willen hebben. Hoe zou dit zijn, waar zou ik e-books vandaan kunnen halen, zou het moeilijk zijn om leessoftware op de iPod te installeren? Enfin, dit waren vragen waar ik mee zat.

Een eerste vereiste om de Touch te laten werken was het installeren van de nieuwste versie van iTunes. Dat was niet moeilijk. Automatisch haalt het programma je oude muziekbibliotheek binnen. En aangezien ik mijn iPod nooit automatisch synchroniceer, maar altijd handmatig beheer, gebeurt er verder eigenlijk niets. Dan begint het edele handwerk van het slepen van de gewenste muziek naar je nieuwe iPod. Niet moeilijk, zelfs leuk, maar neem er even de tijd voor. Het draadloze netwerk instellen was met behulp van mijn zoon een fluitje van een cent. Nu de e-books nog.

Ik wist dat Stanza (meer informatie vindt u bij Lexcycle) een applicatie is waarmee je e-books kunt lezen, dat het een gratis programma is, te downloaden via de App Store. Gelukkig niet moeilijk, maar waar kon ik het programma nu vinden? Ik moet met schaamte bekennen, dat het me behoorlijk wat tijd kostte voor ik doorhad waar Stanza op het apparaat te vinden was. Wanneer je je iPodTouch aanzet, zie je een standaardscherm met applicaties. Nieuwe applicaties, games e.d. worden op een volgende scherm neergezet - het volgende scherm dat je bereikt met een veeg van je vinger over het scherm. Weet dat maar eens, maar zo gemakkelijk kan het zijn.

Ik wilde niets kopen, alleen een paar gratis boeken downloaden. Dat bleek heel makkelijk te zijn. Via een icoontje onderaan het scherm (in Stanza) kun je naar een aantal catalogi toe, waaronder het Gutenberg project. Daar kun je dan een keus uit boeken maken. Het materiaal dat je ter beschikking hebt is hoofdzakelijk ouder, rechtenvrij materiaal: De Kleine Johannes, Max Havelaar, Dik Trom, Camera Obscura, maar ook Call of the Wild, White Fang (Jack London), Leaves of grass (Walt Whitman) en nog vele andere titels. Ik heb me zelfs bezondigd aan een paar engelstalige chicklit boeken. Wanneer je op die manier een "bibliotheekje" opgebouwd hebt, wordt die door Stanza weergegeven als een lijst of via de coverflow optie (die je ook kunt gebruiken voor je muziekalbums) van de iPod.

Het leesbeeld is erg scherp en rustig, de sterkte van de achtergrondverlichting kun je instellen, evenals de lettergrootte. Lezen kun je verticaal maar ook horizontaal, wat je maar het prettigst vindt. Het lezen kost geen enkele moeite. Hoe dat op de langere duur zal uitpakken weet ik niet, daar heb ik (nog) geen ervaring mee. Ik hou u op de hoogte.

Nabuurschap ...

Ik weet niet of onze vorstin dit op prijs stelt, maar ik bracht de kerstdagen voornamelijk cocoonende door. Daar staat tegenover, dat ik er ook niet zonder enige diepgang op los twitterde.

En al had ik dit jaar geen boom (is dat erg?) ik bakte wel mijn eigen kerstbrood, heb je drie keer plezier van: klaarmaken, de geur in huis en het opeten. Verder hou ik van 'schemeren': kaarsjes ipv lamplicht wanneer het buiten donker wordt. Het dwingt tot bespiegelingen omdat je bij zulk licht weinig anders kunt. Achteraf ook nog eens een buitengewoon ecologische daad, eindelijk stookte ik eens al mijn kaarsstompjes op en dankzij 'kaarswarmte' hoefde de verwarming minder hard te werken. Tweede kerstdag beperkte ik mij qua maaltijd tot eigengemaakte soep en dito brood als tegenwicht voor de vorige dag. Mijn ecologische voetafdruk deze dagen was nauwelijks groter dan een kippenpootje ...

En nu ik er over nadenk ... ik hing voer op voor de hongerige vogels in mijn ondergesneeuwde achtertuin. Dat is toch denken om je buren! Ook mijn katten waren dankbaar over zoveel naastenliefde.

Ik veegde mijn stoep toen er ijzel werd voorspeld. Daarbij bleek dat nabuurschap nog niet zo eenvoudig is als het lijkt. Enkele oudere buurtgenoten (met zeeën van tijd) hadden de sneeuw al vanaf dag één oud hollandsch fel bestreden met pekel en bezem, natuurlijk alleen pal voor hun eigen huis. De mores luidt dat iedereen z'n eigen stoep moet schoonvegen. Ze spraken ook mij aan op mijn burgerplichten. Maar ja, ik heb meer te doen en pas op mijn vrije donderdag ging ik aan de slag, expres vroeg, ik had geen zin in kritische blikken. Een buurman verderop bracht spontaan een emmertje strooizout en was blij dat ik nu pas aan de gang ging: zijn kinderen konden zo fijn sleetje rijden. Hij had het zelf ook zo lang mogelijk laten liggen. Ineens toonde mijn straat anders: geveegde delen: oude Nederlandse mensen, niet geveegde delen: ouders met kinderen ... en zonder te beseffen had ik partij gekozen.

De vraag die zich nu aandient is: zou de Koningin ook haar niet onaanzienlijke stoep laten aanvegen. En vooral 'wanneer gebeurt dit dan, aan welke kant staat zij?' 'Houdt ze eerder rekening met sleeënde kinderen of met plichtsgetrouwe oudere onderdanen?'

B. Logger

Over God, Darwin en natuur

Over God, Darwin en natuur / auteurs: Rotthier, Rudi en Redmond O Hanlon. Rotthier en O'Hanlon zijn allebei schrijvers van reisboeken. Wel totaal verschillend in hoe ze het reizen benaderen. Rotthier kreeg het idee aangereikt van zijn uitgever voor een interview met O'Hanlon. Dat mondde uit in dit boek. Het is geen biografie, andere bronnen dan O'Hanlon zelf werden namelijk niet geraadpleegd. Wel komt in het boek een beeld van de mens O'Hanlon naar voren. Al pratend met elkaar en reizend naar plekken, die in het verleden van O'Hanlon een rol gespeeld hebben. Ook komen zijn denkbeelden over een aantal zaken aan bod. Na lezing bleef ik toch enigszins zitten met de vraag, wat ik nu vond van dit boek. Het is vrij chaotisch, evenals O'Hanlon zelf. O'Hanlon is wel een zeer interessant figuur, ook dat komt in het boek goed naar voren. Momenteel reist hij mee met de Clipper Stad Amsterdam, die de reis van de Beagle nog eens overdoet. Ook daarin zien we hem als een zeer belezen en beminnelijke persoonlijkheid. Afijn, leest u het boek zelf maar en vel uw eigen oordeel.