Onlangs deelgenomen aan een quiz op het jaarlijkse personeelsfeest. Het was reuze gezellig. Muziek was het onderwerp maar dit moet men niet al te zwaar opvatten: Bach en Beethoven waren ver te zoeken en onze voortreffelijke quizmaster was (en droeg) een vrolijke paljas. Deze onschuldige bezigheid leverde mij stof tot nadenken op ...Wij, de medewerkers, werden niets vermoedend verdeeld in teams die alleen voor deze gelegenheid samengesteld waren en dwars door de organisatie liepen. Leuk want je bent op een heel andere manier met elkaar aan de slag: verborgen talenten komen aan het licht.
Ik moet bekennen dat ik mijn kennis van muziek tevoren zwaar overschatte. Die 'optimistische zelfoverschatting' is helaas wel eens een kenmerk van mij. Ander aspect is 'de wil om te winnen'. Ik vind mijzelf niet competitief ingesteld, maar bij zo'n spel komt zowel het beste als het slechtste bij mij boven: mijn wil om te winnen groeide pijlsnel en duurde even lang als ‘t spel ... plus 5 minuten ...
In die 5 minuten geniet ik voluit van de winst ofwel verwerk ik mijn verlies, in beide gevallen relativeer ik dat vrijwel meteen. In mijn kindertijd worstelde ik hier langer mee als nakomertje met vele jaren verschil. Ik verloor vaak, het is dan ook niet erg verstandig Monopoly te spelen met veel oudere broers en zus.
Deze keer maakte ik deel uit van het winnende team. Het is slechts een onnozel spelletje maar toch: m'n borst zwol op in kinderlijke vreugde toen we onze medailles uitgereikt kregen waaronder één gevuld met spekkies ... 'We are the champions'!
Deze overwinning was beslist een 'wij' gebeuren: ieder teamlid had wel een doorslaggevende bijdrage of inschatting op een cruciale moment.
Met licht triomferende groetje, B.Logger.
1 comment:
dit is een kant van jou die ik dus helaas niet heb mee mogen maken ;-)
Post a Comment