'Doe mij de zout'

De NS zette bussen in ter hoogte van Rotterdam.

Er waren nog veel  lege plekken, toch nam de enige medereiziger met psychiatrische kenmerken plaats in de stoel naast mij. Lang en recht als een rietstengel fluisterde hij voortdurend voor zich uit terwijl hij net iets te veel plaats in te nam.

Gelukkig ontspon zich in de stoelen achter mij een gesprek. Men merkte een bord op waarop sprake was van 'de limiet'. 'Dat moet toch zeker 'het limiet' zijn?' Vervolgens ging het over de teloorgang van het correcte gebruik van 'de' en 'het' tussen wat een Vlaming en een Delftenaar bleken te zijn. Het stengelwezen naast mij viel hier helemaal stil van en trok zijn ledematen (onder zachte drang van mij) steeds verder in.


Het gesprek bracht mij weer even thuis, plaats van handeling: de eettafel. Dampende pannen en mijn vader zit aan het hoofd, mijn moeder aan het andere hoofd, aan beide lange zijden, de kinderen.
Ik: 'Doe mij de zout even'.
Mijn zus: 'dat is Rotterdams, het is: geef mij het zout'.


Ze had natuurlijk helemaal gelijk maar ik wist niet beter. Iedereen sprak ABR (Algemeen Beschaafd Rotterdams). Kenmerkend voor ABR is naast de beroemde voortrollende r dus ook een overmatig gebruik van het werkwoord 'doen' en het verwisselen van 'de' en 'het'.


Meer weten over mijn geliefde dialect? Lees 'Wat zeggie? Azzie val dan leggie!'


B.Logger

De griepbom (McCusker & Larimore)

handelt over een wereldwijde uitbraak van de Spaanse griep maar dan in onze tijd. Ziekten en zeker pandemieën hebben mijn levendige belangstelling en de Spaanse griep eiste het ongelofelijke aantal van twintig miljoen doden in twee jaar tijd (1918/1919) de ruimste schattingen komen zelfs op honderd miljoen. Puik onderwerp voor een thriller dus.


Las 'de griepbom' geboeid al vond ik dat er wel veel bij gehaald werd: veel samenzweringstheorieën, twee wereldoorlogen, Duitsers, Russen, ecologische terroristen, het kon niet op. Dit komt de plot overigens ten goede en het boek is dusdanig knap geconstrueerd dat het niet onder deze overdaad bezwijkt.

Verrassend vond ik dat in de loop van het verhaal christelijke noties aan de orde kwamen, het bleek een regelrechte christelijke thriller. Ik wist niet dat zoiets bestond. De christelijke thematiek (vergeving) miste een stevig uitgewerkte aansluiting bij het verhaal.

Afgezien van het feit dat een thriller mij een moeizaam voertuig lijkt voor levensbeschouwelijke invalshoeken: voor het thema vergeving hadden de auteurs bijvoorbeeld voor een misdaad in de familiesfeer kunnen kiezen. Dan vallen thema en thriller naadloos samen.


B.Logger.

Laat maar waaien

Een zekere bieblogger ging uitwaaien op Ameland. Voor wie er ook van houdt: het ‘eilandgevoel’: bij het verlaten van de veerboot stap je een andere wereld in.

Natuur, vrijheid, al is het op een beperkt aantal vierkante kilometers, grotere afhankelijkheid van weersinvloeden. Eb en vloed rekken dagelijks de grenzen op en perken ze weer in. De begrenzingen van een eiland maken deel uit van de charme.

Eilanders zijn al eeuwenlang aan gewend te leven van het ritme van de zee. Al hoewel… zijn ze niet een beetje de weg kwijt? Dit trof Biebblogger aan op het strand bij Buren:

Jurrasic Park...

Tyler Gold slaagde er onlangs in zijn naam officieel te laten veranderen in Tyrannosaurus Rex. Deze jonge zakenman (22) meent voordeel te hebben bij deze 'coole' naam.

Een kleine zoektocht op internet leerde mij al snel dat dit vaker voorkomt in de Verenigde Staten waarbij men zijn eigen beroep in de naam bouwt, bijvoorbeeld 'kabellegger'.

Een mooie variant lijkt mij een bedrijfsnaam in je naam te voegen waarvoor je uiteraard tegen betaling voortaan reclame maakt: HEMA of V&D, of het grotere spul zoals Unilever, Shell Proctor & Gamble.

Ben overigens wel benieuwd in welke branche T werkt. Voor een vleesverwerkend bedrijf vind ik het een aardige naam, voor een vegetarisch restaurant daarentegen... Brontosaurus lijkt mij dan een betere benaming (die at alleen groenvoer) Voor een hedge fonds wat agressieve overnames doet is T-Rex wel weer geschikt. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar Diplodocus. Zowel dier als naam maken een sympathieke, zelf wat lobbesachtige indruk.



B.logger

Facebook

Mijn moeder vroeg mij onlangs wat toch dat 'feestboek' is waar het in het alsmaar over gaat.

Vrolijke misvatting, dat 1/6 de van de geregistreerde wereldbevolking lid is van 'Facebook' zegt dus niet alles. 5/6de is nog altijd in zalige onwetendheid.

Datzelfde Facebook ging onlangs naar de beurs.

Men koos willens en wetens dit onzekere moment, het is immers crisis. Ondertussen was het een piekmoment voor facebook en het zou een feestje worden. Verwachtingen waren hoog gespannen en stevig opgepoetst met voorspelde stijgingen van de aandeelkoers tot 50%.

Het kersverse aandeel zakte echter kort na de opening in, steeg even later weer en eindigde slechts 1% boven het beginbedrag.

Dergelijke producten blijken telkens vluchtig want wij (consumenten) bewegen ons in wereldwijde kuddes van de ene aanbieder naar de andere. Vandaag allemaal lid van facebook, morgen van connectedworldpuntkom. De verdiencapaciteit (via reclames) valt tegen.

Bovendien is er een groeiend besef onder consumenten dat aan de achterkant van dergelijke bedrijven (de dienstingang) wij klanten zelf het product zijn. Ons internetgedrag wordt verkocht. Terwijl u al dan niet overwoog aandelen te kopen ontwierpen enkele jonge Chinezen, Indiërs en Brazilianen gezamenlijk de opvolger van Facebook.

Overigens: ook wij als bibliotheek zitten op facebook

B.Logger.

Wat hij achterlaat ...

Onze onvolprezen Biebblogger heeft het goed voor elkaar: terwijl hij komende weken freewheelend bergafwaarts suist moeten wij strak in de pedalen in groot verzet.

Met name inhoudelijk (wereld wijde web en andere ontwikkelingen) is Biebblogger de kern van onze blog.

De noodredactie stuurde een mail de organisatie in met een verzoek om bijdragen. Dus 'blijft aan uw toestel, deze uitzending wordt voortgezet' en wie weet met wat voor verrassingen!

B.Logger.

Wat neem ik mee?

Je gaat op reis (naar een onbewoond eiland), en je neemt  dan in ieder geval mee? Een intrigerende vraag. Die me nu even sterk bezighoudt. Want ik ga binnenkort op reis en kan maar weinig meenemen. Maar wat?

Er zijn van die inkoppers en open deuren waar ik het niet over wil hebben. Dat komt wel goed. Maar welke apparatuur zal ik meenemen? Camera? Ipad? Ipod? Telefoon? Alles moet op de rug meegesjouwd worden. Licht, lichter, lichtst is van belang. Alles wat je thuislaat, is meegenomen geldt hier.

In ieder geval gaat de camera (een kleintje) mee, en natuurlijk de oplader voor de camera, en het verloopstekkertje om de oplader daar in het stopcontact te kunnen steken. Ook gaat de ipad, de alleskunner, mee. En de oplader van de ipad. Een verloopstukje om de camera met de ipad te verbinden gaat ook mee. Dat ontlast de SD kaart van de camera, bovendien kunnen op die manier foto’s via de ipad (WIFI) op Facebook gezet worden. Tenminste, als er een internetverbinding is.

De telefoon gaat ook mee (en de oplader van de telefoon), hoewel er waarschijnlijk niet mee gebeld kan worden omdat er toch geen bereik is. Meer voor het gevoel dus. De ipod blijft thuis (denk ik nu), misschien dat er wat muziek op de ipad of de telefoon gezet kan worden. De ipad waar ook alle ebooks op staan.

Ben benieuwd of ik hiermee uit de voeten kan. Dat moet blijken en ik zal het u waarschijnlijk ooit wel eens laten weten. Overigens, u had vast al door dat Biebblogger niet naar een onbewoond eiland gaat, in dat geval had hij zijn eigen stroomvoorziening ook nog mee moeten nemen.

Een schijnbare Pyrres overwinning

Yes! Yes! Opnieuw gewonnen !!! Ik kwam dit jaar relatief moeizaam op gang maar won opnieuw de grote geschiedenquiz op Nederland 2.
Voor wie ook keek: bij de eerste ronde haalde ik 8 respectabele punten, dus genoeg om door te gaan, bij de tweede ronde maar liefst 12 punten, in de finale 6 punten (en steeds als eerste gedrukt) Voor mij is dat belangrijk omdat ik geschiedenis aanschaf voor de bieb.

Felicitaties zijn overbodig want vervolgens zet ik tevreden mijn tv uit: ik doe slechts mee met pen en papier, thuis voor de buis, hapje drankje er bij. Mijn wil om te winnen is zo groot dat ik geneigd ben tot vals spelen. Vervolgens krijg ik steevast wroeging: verander het krulletje achter de vraag (ik had het juiste antwoord toch echt overwogen) alsnog in een negatief kruisje, want ik streepte het goede antwoord op het laatste moment door.

Gelukkig weet ik mijzelf altijd weer te overwinnen: ik besef heel goed dat ik te door smokkelen slechts mijzelf een rad voor ogen draai en dat is de echte overwinning. 2 x nep = waar.

B.Logger

voorjaarstuin

Vissen

De steur is terug in Nederland. Dat wil zeggen: opnieuw uitgezet. Het is nog even afwachten of het experiment aanslaat. De jonge steurtjes beginnen pas rond hun 15de levensjaar aan voortplanting te denken dus dat duurt nog even.


De beelden op het journaal deden mij denken aan de onlangs verschenen film 'Salmon fishing in the Yemen', een flinterdun romantisch verhaal met Britse humor over een project dat vele malen roekelozer is dan dit.

Flinterdun: visionaire Sheik vat het plan op wilde zalm uit de Schotse hooglanden in Yemen te introduceren. Deze krankzinnige onderneming wordt onbedoeld speerpunt van het Britse buitenlandse beleid. Verwikkelingen doen hier en daar denken aan de hilarische serie 'Yes Minister'.

Een nurdachtige zalmspecialist wordt tegen zijn zin van een ministerie geplukt en gekoppeld aan de vertegenwoordiger van de Sheik, een jonge knappe vrouw. Vervolgens raakt het verhaal en ook het leven (romantiek) in een stroomversnelling, op zeker moment letterlijk. Kortom leuke licht verteerbare film zonder pretenties. Happy end.

B.Logger

De dijkdreiger

Ja u leest het goed (of niet) maar dit is dus niet een nieuw soort reiger maar iemand die onze dijken bedreigt. Dacht hier nooit over na, maar deze omgekeerde Hansje Brinkers, ene P uit Servië, haalde het nieuws. Hij werd opgepakt en haastte zich te verklaren dat het om een grap ging. Zijn eis was dat hoofdverdachten in het Serviëtribunaal vrijgelaten worden.

Verdachte P verdiepte zich vermoedelijk niet in echt deze materie: om te beginnen is het een soort historisch toeval dat internationale tribunalen in Den Haag plaatsvinden. Daarbij is het opblazen van een zeewering of dijk een hele klus: juist in Nederland is de kans maximaal dat vervolgens snel en adequaat gehandeld wordt om het gat te dichten. Bovendien kondigde hij deze daad aan op YouTube.

Naar mijn idee was dit niet bedoeld als terroristische aanslag maar evenmin als grap: het was een poging in het nieuws te komen. Dat is hem gelukt.



B.Logger

Bach inventions en partita

Bach inventions en partita (CD) / Janine Jansen. Janine Jansen, de nog jonge Nederlandse violiste, heeft weer een CD uitgebracht. Ditmaal met stukken van Bach.

Hoewel Bach veel minder swingend klinkt en is als bijvoorbeeld Vivaldi, die Jansen ook vertolkt heeft, klinkt het album echter erg goed. In die zin is misschien goed het verschil te horen tussen een zuidelijke barokcomponist (Vivaldi) een eentje uit het noorden (Bach).

Dat verschil is er heden tendage ook nog, ook op andere vlakken. Op zaken als virtuositeit, samenspel, interpretatie en gevoel  gaat deze leek op het gebied van klassieke muziek niet in.  Hij beperkt zich puur tot zijn luisterervaring, en die is prima bij dit album.

Jansen speelt hier samen met altviolist Maxim Rysanov en cellist Thorleiff Thedeen

Imaginaire hobby’s

Een uitstekende manier om in slaap te vallen is het ontwerpen van een denkbeeldige modelspoorbaan.

Wat helpt is dat ik enige basiskennis bezit want tot mijn 14de had ik een echte, een Marklin (spoor HO) min of meer een erfstuk van m'n veel oudere broers. 'Min of meer' want ik verpatste 'ons bezit' zonder overleg omdat ik geld nodig had om een stereo aan te schaffen. Een leerzaam initiatief waarover nog lang is gesproken in huize Logger: natuurlijk had ik dit moeten overleggen, ik had er bovendien te weinig geld voor gevraagd, ik had de verkeerde stereo gekocht etc.

Meestal ontwerp ik een spoorlijn in een besneeuwd winterlandschap bij volle maan. Lijkt mij een enorme verbetering, ergerde me altijd aan die onnatuurlijke kleuren van modelspoorlandschappen, zo nep! Belichting is daarbij belangrijk. Verder ziet men slechts één station ipv twee of drie, inclusief een wat rommelig rangeerterrein want je moet wel leuk kunnen spelen. Het spoor verdwijnt door optische trucs ongemerkt achter de horizon want achter mijn fraaie sterrenhemel façade loopt het spoor uiteraard verder om aan de andere kant van de tafel opnieuw tevoorschijn te komen. Tegen de tijd dat ik zover nadacht slaap ik ...

Nest

Nest / auteur: Sanneke van Hassel. Wie op zoek is naar een boek over tienermoeders, meisjes die door een ongelukje of zelfs heel bewust al op jonge leeftijd moeder worden, kan tegenwoordig kiezen uit een keur aan titels. Ook ´Nest´ gaat over zo´n meisje: Julia van zestien is tijdens een feestje vijf maanden geleden ontmaagd en zwanger geraakt. Wat deze roman anders maakt, is dat niet Julia aan het woord is, maar de mensen om haar heen. Mensen uit een gegoed milieu, een stijlvolle villawijk, die alles doen om de schijn van normaalheid en klasse op te houden.

Een stuk of tien verschillende personages komen afwisselend aan het woord. Julia’s moeder: een vermoeide vrouw die haar hardwerkende man nooit ziet en krampachtig probeert haar twee dochters te verleiden tot kopjes thee en meisjesgesprekken. Vader, die leeft voor zijn werk en pijnlijk weinig weet van hoe hij met zijn dochters om moet gaan. Die spreekt in termen van problemen oplossen, de zaken aanpakken en denken aan de toekomst, maar daarbij vergeet dat het hier om zijn dochter gaat, om een kind van vlees en bloed. Dan Malou, het jongere zusje van Julia. Jong, verliefd, afwezig en een echte puber. Tenslotte zijn er de mensen die niet bij de familie horen: de bevriende arts die ervoor zorgt dat Julia school kan verzuimen, de nieuwsgierige buurvrouw die vanuit haar perfect aangelegde tuin naar binnen probeert te gluren, en Stefan, een jonge trompettist die het wereldje van deze rijkelui vol verwondering aanschouwt.

Opvallend is dat Julia zelf niet aan het woord komt, er wordt slechts over haar gesproken. Wat ze denkt, voelt en wil wordt alleen duidelijk door de ogen van de mensen om haar heen. Door te kiezen voor een meerstemmige compositie, waarin Julia geen stem heeft, wordt voor de lezer pijnlijk en beklemmend duidelijk hoe weinig het eigenlijk echt om het meisje draait. Veel meer gaat dit boek over hoe anderen op de zwangerschap reageren, hoe ze hun status in de villawijk behouden en de buitenwereld kunnen buitensluiten. Koortsachtig wordt naar oplossingen gezocht, om maar zo snel mogelijk van dit toch vooral heel onhandige probleem af te zijn.

‘Nest’  is de eerste roman van schrijfster Sanneke van Hassel. Eerder schreef ze twee verhalenbundels, waarop veel positieve reacties kwamen. Ook dit boek is een geslaagd werk, dat in feite ook bestaat uit losse verhalen: de verhalen van iedereen om Julia heen. Het vertelperspectief is wat dit boek sterk maakt, ook wanneer de schrijfster besluit Julia in het slothoofdstuk uiteindelijk toch aan het woord te laten. Pas dan worden de gevolgen duidelijk van deze zwangerschap, maar vooral van de manier waarop de omgeving met dit jonge, verwarde en kwetsbare meisje heeft omgesprongen. (S.K.)

Oorlog & Vrede

Zo heette de bieb presentatie die ik aan het inrichten was. De poster: 'witte duif tegen zwarte achtergrond' hing al. Een oudere vrouw kwam naast mij staan, zag de boeken die ik erbij legde: oorlogsromans.

Ze vertelde me over de vlucht van haar familie uit Arnhem: die bewuste dag had ze twee witte strikken in het haar, die leeftijd dus.  Er werd op hen geschoten, er lagen dode mensen langs de wegen, haar vader werd bijna geraakt maar bukte net op tijd. Even later verschenen vanuit het niets geallieerde soldaten die de Duitse soldaten onder vuur namen. Er vielen doden en dat kan haar nog altijd niet spijten. Al spijt dat gebrek aan spijt haar  wel.

Op Bevrijdingsdag bezocht ik mijn moeder. Bij binnenkomst begon ze onmiddellijk over het bombardement op Rotterdam: een lucht vol met vliegtuigen, daarna enorme vuurzuilen die hoog naar de hemel gingen en maar niet leken uit te doven. Ze was doodsbang. 

Toen in latere jaren ‘avond na avond’ stromen bommenwerpers boven haar hoofd richting Duitse steden vlogen bad zij voor die arme Duitse burgers: 'dat waren toch ook gewone mensen, vaders, moeders en kinderen!' Ze durfde dat toen niet te vertellen: bidden voor de vijand was 'not done'.

Mijn moeder vertelde het me na al die jaren toch, evenals de mevrouw die geen spijt kan hebben maar dat afkeurt van zichzelf. Vrede krijgen met een oorlog is een hele klus.  

Impardonnables (DVD).

Regisseur: Andre Techine. Gebaseerd op de roman “Unforgiveable” van Philippe Djian.

Fransman en schrijver  Francis hoopt in Venetië inspiratie op te doen voor zijn volgende roman.

Wanneer hij op zoek naar woonruimte de jongere makelaar Judith ontmoet is hij meteen verkocht. Ze gaan trouwen en wonen op het solitaire eiland Sant’Erasmo. Wanneer Francis’ dochter en kleindochter een bezoek brengen bij het nieuwe echtpaar  komen al snel familiecomplicaties naar boven drijven. 

Liefde en geluk maken plaats voor achterdocht, vervreemding en intriges. Misschien genoeg inspiratie voor Francis voor zijn volgende roman maar zal hun relatie standhouden?

De prachtige Venetiaanse omgeving alleen al maakt deze film bewonderenswaardig.

Google en het weblog

Het is weer eens zover, u had het als trouw lezer van ons weblog misschien al gemerkt. De lay-out, het lettertype ziet er al een aantal postings afwisselend uit.

Als gebruiker van Blogspot kom je op een gegeven moment in een bepaald ritme, wanneer je niets specifieks aangeeft worden de postings altijd met eenzelfde (standaard) lettertype weergegeven, ook de presentatie is altijd hetzelfde. Blindelings kun je in Blogspot je weg vinden, zoeken is er niet bij. Je hoeft je alleen maar om de content te bekommeren. En zo hoort het ook.

Een tijd geleden alweer werd Blogspot opgeslokt door Google. Prima, maar blijf er verder van af. Nee, ze denken dat ze het beter kunnen en gaan het programma helemaal op de schop nemen. Dat heet in Googletaal: we gaan het simpeler en makkelijker voor u maken. Nog makkelijker denk je, kan dat dan? Maar het zweet breekt me echter uit, want je moet wel upgraden naar die nieuwe presentatie, hoewel je daar niet om gevraagd hebt. O ja, het nieuwe uiterlijk en de volledige functionaliteit komt alleen met Google Chrome (browser van Google) helemaal tot zijn recht.

Het resultaat hiervan, van de upgrade, hebt u de laatste paar postings gezien. Verschillende lettertypen ziet u langskomen en het zal nog wel niet de laatste keer zijn. Verder zit er (achter de schermen) functionaliteit waar ik niet om gevraagd heb en waarvan ik nu al weet dat ik er nooit iets mee zal doen.

Het is er weer makkelijker op geworden. Dank je wel Google.

Vergeten te bestaan: echte fictie en het fictieve ik

Vergeten te bestaan: echte fictie en het fictieve ik / auteur: Ger Groot.Ger Groot (1954) aanvaardde in 2009 het bijzonder hoogleraarschap Filosofie en Literatuur aan de Radboud universiteit van Nijmegen. Zijn inaugurele rede was een weerslag van onderzoek naar hoe de werkelijkheid en literaire fictie in elkaar overlopen, met als draaipunt de lezer. 

Via de Spaanse romans "Don Quichot" van Cervantes en "Nevel" van Miguel de Unamuno gaat hij in op de ingewikkelde relatie tussen fictie en werkelijkheid. De hoofdpersoon in het boek van Unamuno zegt dat hij door het kunstwerk wordt bevrijd van het besef te bestaan. In het lezen is de werkelijkheid van het boek echter dan die van het wereldse ‘ik'.  

Groot stelt dat romans en verhalen diep op de werkelijkheid kunnen ingaan juist door zich van die werkelijkheid los te maken. Hij verklaart filosofisch aan de hand van het denken van onder andere Sartre hoe het mogelijk is dat het ‘ik' tijdens het lezen in feite verdwijnt zodat op dat moment de fictie 'echte' werkelijkheid wordt. 

‘Vergeten te bestaan' bevat de tekst van de rede zoals door de auteur in verkorte vorm uitgesproken bij de aanvaarding van zijn ambt. Het is een boeiende poging literatuur en filosofie met elkaar te verbinden.

Hitlers privébibliotheek

Toon mij uw boekenkast en ik zeg u wie u bent'. Op de bruinige omslag kijkt 's werelds grootste boekverbrander langs mij heen, naast hem stapels boeken op een boekenkast. Hij kijkt vastbesloten de verte in.

Een bizar onderwerp en had deze man überhaupt boeken afgezien van onvermijdelijke stapels gesigneerde 'Mein Kampf'? Jazeker, in 1945 besloeg zijn 'collectie' ongeveer 14.000 titels waarvan ongeveer de helft over militaire onderwerpen. Nogal wat over kunst waarbij architectuur de boventoon voert en zelfs een verdwaald boek over dada. Poëzie ontbreekt vrijwel geheel maar wel weer veel mystiek en esoterie.

'Collectie' plaats ik tussen aanhalingstekens omdat Hitler geen bibliothecaris had en er slechts één onvolledige deelcatalogus is teruggevonden. De boeken werden bovendien op verschillende plekken bewaard en na zijn dood is er uiteraard stevig geplunderd.

Timothy Ryback schreef een interessante verhandeling over dit onderwerp. Levensloop en leesgewoonten worden chronologisch gevolgd en geanalyseerd: Ryback verdiept zich in het moment van aanschaf of schenking, in het laatste geval ook door wie en wat zijn betrekking was tot Hitler. Hij checkt of het boek gelezen is en van welke aantekeningen het voorzien is. Hij legt verbanden naar toespraken, tafelgesprekken en denkbeelden.

Het zal u wellicht verbazen dat Hitler een Sheakspeare adept was, met 'to be or not to be' als zijn favoriete citaat, maar ook een Karl May fan. Helaas bleef een biografie over Ghandi van Romain Rolland zichtbaar ongelezen. Een lesje in geweldloosheid had kunnen helpen. Maar in tegendeel, in de aanloop naar eigen publicaties zet Hitler zichzelf in toenemende mate op een dieet van antisemitische boeken. Vaak geschreven door (toekomstige) partijgenoten. Een man die zich afsluit van andere meningen.

In zijn rol als auteur bleef vrijwel niets bewaard van zijn manuscripten. In wat resteert blijken zijn grammatica en spelling uitermate zwak. Uit andere bronnen blijkt dat hij liet zich nauwelijks liet corrigeren, ook niet door goed bedoelende zielsverwanten.

Mein Kampf werd slecht ontvangen. Recensies logen er niet om: 'politieke zelfmoord', 'een afrekening met iedereen behalve met zichzelf'. Kortste kritiek 'Mein Krampf'. Deel twee werd niet eens besproken en nauwelijks verkocht.

Ten aanzien van corrigeren had zijn generale staf enige jaren later eenzelfde ervaring. In strategisch opzicht adviseerde hij hen overigens Carl May te lezen vanwege de slimme listen van Winnetou. Als ex korporaal scoor je dan niet echt bij Pruisische types die zich in de eerste wereldoorlog al bewezen in veel hogere rangen.

De opsomming van antisemitische boeken en werken over rassenleer gaven mij een diep beklemmend gevoel. 'Kan er een raam open?'

4 mei

Andere tijden had enkele weken geleden een beklemmend onderwerp.

Het ging over het handelen van Nederlandse burgers tijdens de Duitse bezetting. Interviews met enkele hoog bejaarde mannen die beroepen hadden zoals politieman, advocaat, treinmachinist met als overeenkomst dat ze allemaal doorwerkten in die tijd. Zonder enthousiasme, met pijn in het hart, maar toch ... doorgewerkt, niet tegengewerkt.

Die houding kun je geen meewerken noemen en bovendien hadden ze zo hun redenen: een jong gezin, eindelijk een inkomen en natuurlijk wisten ze toen niet alles. Ze deden naar hun eigen gevoel ook niet echt mee, of in ieder geval niet fanatiek, en toch ...

Ben benieuwd wat mijn vader van deze uitzending zou hebben gevonden. Hij werkte tijdens de oorlog door als ambtenaar op het gemeente secretarie van een dorpje onder de rook van Rotterdam. Dat bleek de ideale plek om te knoeien met persoonsbewijzen, overlijdensaktes, bonkaarten etc. Zodoende raakte hij betrokken bij het verzet.

Wat bij de geïnterviewden trof was dat ze terugkijkend nauwelijks of geen keuzemoment zagen. Met alle respect, echt respect vanwege de moed om met hun verhaal naar buiten te treden: die keuze hadden ze natuurlijk wel. Daarmee wil ik niet beweren dat ik zelf die keuze beter zou maken, in verzet gaan is niet erfelijk of genetisch vastgelegd. Maar goed ook, dat zou wel heel gemakkelijk zijn voor toekomstige bezetters.

B.Logger

voorjaarstuin

Poestas

met een elegante zwaai pakte ik mijn rugzakje van de grond. Naar mijn beste herinnering had ik 'm leeg achtergelaten. Toch voelde de tas loodzwaar en gevuld. Het volgende moment verscheen een verontwaardigde poezenkop uit de opening, 't is maar een klein rugzakje en ze paste er maar net in.

Ik legde tas met levende have voorzichtig terug en pakte mijn mobiel om een deze foto’s te maken.

B.logger

Totem en Taboe

De Nederlandse politiek is inmiddels een dankbaar studieobject voor cultureel antropologen:

het begon allemaal met een zeven weken durend overleg 'zonder taboes'. Tamelijk uniek zoals iedere antropoloog u kan verzekeren want taboes hebben een functie in een samenleving. Het getal zeven is magisch, het staat voor volkomenheid. Toen dit overleg dus volkomen mislukte rees de vraag of men al dan niet een totem moest maken (van de 3% norm) 'Totem discussies' verneemt men niet iedere dag behalve misschien bij Navajo indianen.

Onder druk werd vervolgens alles vloeibaar, een geheimzinnig proces waar alchemisten eeuwen naar streefden. Daarna werden handen uitgestoken en al dan niet aangenomen. Als klap op de vuurpijl sprong men over zijn eigen schaduw waarna men elkaar schone, lege dan wel vuile handen toonde: klinkt als een oud Shamanistisch ritueel dat ten noorden van de Gobi woestijn af en toe nog plaatsvindt om een misoogst af te wenden.

Het zijn slechts woorden en uitdrukkingen, maar ze kwamen wel opvallend veel langs. Sigmund Freud zou ons herlezing van zijn 'Totum und Tabu' van harte aanbevelen. Of zoals een psychotische patiënt mij ooit zei: 'er zit veel in een mens hoor'.

Met onbewuste groet

B.Logger