4 mei

Andere tijden had enkele weken geleden een beklemmend onderwerp.

Het ging over het handelen van Nederlandse burgers tijdens de Duitse bezetting. Interviews met enkele hoog bejaarde mannen die beroepen hadden zoals politieman, advocaat, treinmachinist met als overeenkomst dat ze allemaal doorwerkten in die tijd. Zonder enthousiasme, met pijn in het hart, maar toch ... doorgewerkt, niet tegengewerkt.

Die houding kun je geen meewerken noemen en bovendien hadden ze zo hun redenen: een jong gezin, eindelijk een inkomen en natuurlijk wisten ze toen niet alles. Ze deden naar hun eigen gevoel ook niet echt mee, of in ieder geval niet fanatiek, en toch ...

Ben benieuwd wat mijn vader van deze uitzending zou hebben gevonden. Hij werkte tijdens de oorlog door als ambtenaar op het gemeente secretarie van een dorpje onder de rook van Rotterdam. Dat bleek de ideale plek om te knoeien met persoonsbewijzen, overlijdensaktes, bonkaarten etc. Zodoende raakte hij betrokken bij het verzet.

Wat bij de geïnterviewden trof was dat ze terugkijkend nauwelijks of geen keuzemoment zagen. Met alle respect, echt respect vanwege de moed om met hun verhaal naar buiten te treden: die keuze hadden ze natuurlijk wel. Daarmee wil ik niet beweren dat ik zelf die keuze beter zou maken, in verzet gaan is niet erfelijk of genetisch vastgelegd. Maar goed ook, dat zou wel heel gemakkelijk zijn voor toekomstige bezetters.

B.Logger