De eerste keer

Wellicht verwacht u een andersoortige onthulling maar onlangs deed ik verslag van een biebbezoek op een personeelsbijeenkomst. Dat was uiteraard een thuiswedstrijd maar wel met een veelkoppig publiek. Onwillekeurig dacht ik terug aan mijn eerste 'openbare optreden' ....

Ik was eerste jaar student (Sociale Academie) en weet nog hoe ik in een bijeenkomst naar de microfoon liep en iets zei. Er zaten daar een paar honderd studenten en docenten. Het ging vast en zeker over onderwijsvernieuwing, daar ging het toen voortdurend over.

Wat een vreselijk moment: de weg naar de microfoon leek me eindeloos lang. Wat ik zei, ik heb echt geen idee. Ik beefde en trilde en mijn stem klonk vreemd hoog. Nog na shakend ging ik weer zitten en merkte met enige verbazing dat er werd ingegaan op mijn opmerking, met instemming en tegenspraak. Met die mogelijkheid had ik absoluut geen rekening gehouden.

Ik was vooral bezig mijn punt naar voren te brengen. Dit begon dus aardig uit de hand te lopen. Vanwege de reacties zag ik mij gedwongen me telkens opnieuw naar die microfoon te spoeden. Na een paar keer was ik 'door'. Ik kreeg tijdens het spreken mijn ademhaling weer enigszins onder controle waardoor mijn stem gewoner klonk.

Achteraf zoemde de discussie nog na in de bar. In die tijd had deze onderwijsinstelling een heus café in de kelder compleet met ontstemde piano en goedgestemde 'sociaal barman', zo heette die functie officieel. Een dertiger met een omvangrijke buik, ik ontdekte later dat hij een gestraalde student was met een levendige belangstelling voor vrouwelijke medestudenten. Daardoor ontstond er een officiële vacature voor sociaal barman.

Hoe dan ook: in die nazit merkte ik dat de aanwezigen niets van mijn nervositeit hadden opgemerkt en dat at was het begin van een lange weg. Ik ben nog altijd verlegen maar minder onzeker: goed ademen, weten wat je zeggen wilt, het op jouw eigen manier doen (er is namelijk geen andere) daar komt het op neer.

B.Logger.