Ieder mens is een verhaal ...

Ooit was ik jong en volkomen open. In die tijd kreeg ik levensverhalen te horen ... Een van de meest verontrustende verhalen vernam ik van de man die zijn klaverjas pot onderbrak en mij aankeek met de opmerking: ' jij lijkt me wel iemand die een verhaal wil horen.' Dat wilde ik inderdaad wel. Dit speelt zich af in een bruine Rotterdamse kroeg met van die kleedjes op tafel. Hij voelde vermoedelijk ragfijn m'n verhalenhonger aan (in die tijd wilde ik schrijver worden) en wilde tevens zijn verhaal kwijt.

De tweede wereldoorlog trof hem als Joodse man zwaar maar hij werkte zich er 'verhaaltechnisch' redelijk snel door, wellicht veronderstelde hij dat zoiets toch niet valt uit te leggen aan een buitenstaander. Het kan ook zijn dat hij dat zelf toen nog te moeilijk te vond. De focus van zijn verhaal lag op zijn terugkeer: na jaren keerde hij terug in Rotterdam, vond zijn huis terug, belde aan, zijn vrouw deed open maar .... ze had inmiddels een andere man en daar is ze bij gebleven!

In die tijd kon ik nog luisteren zonder oordeel en met een opmerkelijk gebrek aan emotie: I am a camera (wellicht omdat ik schrijver wilde worden). 'Nou dat was mijn verhaal en nu ga ik verder met klaverjassen' besloot hij en de kaarten werden opnieuw gedeeld.

Sindsdien weet ik dat ieder mens een verhaal is ...

B.Logger