We eten drinken, poetsen lenzen en luisteren ondertussen tot de eerste beelden: geweien boven de wijkende mistflarden, een soms van elkaar af dan weer op elkaar toe bewegend schimmenspel.Wanneer de zon doorbreekt zien we het hele plaatje: (zoals Biebblogger al veronderstelde was het dit jaar fantastisch weer) grote of kleine roedels hindes (vrouwtjes) met elk een indrukwekkende mannetje, het plaatshert, die hen bij elkaar probeert te houden.
Verderaf of dichterbij de opponenten, de andere herten, potentiële troonopvolgers met variërende geweiomvang, het gewei wordt jaarlijks groter maar met het verouderen vaak weer kleiner. Sommige mannetjes uitdagend en agressief, ze gaan met hun gewei een struik of een laaghangende boomtak te lijf, desnoods ploegen ze in de grond. Hoe meer er aan het gewei hangt, hoe indrukwekkender. Weer anderen liggen semi ontspannen in het gras en wachten hun moment af. (Met het zonnige weer leken sommige herten kalme bermtouristen)
Dat moment kan komen omdat met name roedelbezitters (de plaatsherten dus) voortdurend in de weer zijn hun harem bijeen en hun opponenten op afstand te houden. Ze vallen vele kilo's af, raken oververmoeid en gefrustreerd in combinatie met hun fluitende hormonen.
De bronst lijkt een echte 'mannen aangelegenheid' maar in feite bepalen de bronstige hindes veel. Op zoek naar voedsel en water voor zichzelf en jongen gaan ze hun eigen waakzame gang. Zij letten op (de mannetjes niet of nauwelijks) en vluchten wanneer ze onraad vermoeden. Het mannetje volgt dan noodgedwongen. Wellicht bepalen de hindes nog meer, in de loop der jaren zag ik meerdere malen hoe herten om een roedeltje streden terwijl de dames er ondertussen stilletjes van door gingen. Overwinnaar en verliezer bleven onthutst achter ...
B.Logger
No comments:
Post a Comment