Bronst I

Welke mannetjes mogen hun genen doorgeven, nageslacht verwekken? Dat is de jaarlijkse prijsvraag voor edelherten eind september/begin oktober. Op min of meer vaste plekken vechten ze dit letterlijk uit.

Het is nog pikkedonker als m’n wekker gaat : kort douchen, een kop koffie onder de sterrenhemel en we gaan op pad. Elk met een rugzakje: thermoskan, brood, driepootstoeltje, kijker plus statief. Er worden weinig woorden gewisseld: alles is de avond te voren met de precisie van een militaire operatie voorbereid bij het kampvuur.

We doen dit sinds half jaren negentig. De tent werd een kleine caravan, we kochten betere kleren en schoenen: nooit geen kou meer. We vervingen onze eerste generatie verrekijkers door dure goeie voor beter zicht.

Dankzij die kijkers belandden we aan de goede kant van de wet: in vroeger tijden waagden we ons wel eens in gebieden waar men niet mag komen om beter zicht te hebben. Tegenwoordig bellen we Staatsbosbeheer als we daar iemand ontdekken: met dieven kun je dieven vangen.

De ochtenden beginnen meestal in de mist die overgaat in lijnvormige mistflarden waar het dal beetje bij beetje zichtbaar wordt. Overal aanzwellend en weer afnemend geburl en soms ook het gekletter van botsende geweien. Het dal werkt als een klankkast en windrichting is medebepalend voor wat we waar horen. We installeren ons: stoeltje uitklappen, statief en kijker monteren en luisteren maar .... De mist moet nog iets optrekken alvorens er wat te zien valt.

B.Logger