Lijsten omdat het moet.

Het einde van het jaar is de tijd van de lijsten.

Bij een vorige gelegenheid verdwaalde ik in 'de lijst aller lijsten' die alle andere lijsten overbodig zou moeten maken. Ik liep volkomen vast.

Googelend op list of all lists kwam ik deze keer bij de paradox van Bertrand Russell uit. 

Die paradox luidt dat een lijst die alle lijsten omvat ook zichzelf als lijst zou moeten opnemen. En dat kan niet!  

Grappig, zonder wiskunde via een eenvoudig gedachte-experiment trok ik dezelfde conclusie als de beroemde filosoof, helaas meer dan 100 jaar te laat.

Met verlate groet. B.Logger.



http://en.wikipedia.org/wiki/Russell's_paradox

The Hobbit (de film)

ik verliet de bios met spierpijn. Twee redenen: duur van de film maar vooral het 3D karakter. Niet gewend aan 3D en had ik de neiging fysiek te reageren op rondvliegende voorwerpen die voortdurend recht op mij af leken te komen! 3D is een heftig medium zodra er gevochten wordt. Een realistische oorlogsfilm zou ik als een gebroken mens verlaten.

The Hobbit volgt het boek redelijk nauwkeurig en komt om die reden tevens traag (maar met Tolkiense humor) op gang. Extra vertraging vormen scènes die verhaallijn en verband met 'Lord of the Rings' moeten verduidelijken. Ik zag hartveroverende dwergen in al hun (onder)aardse dwergsheid, de elven tonen raadselachtiger dan in de verfilming van 'Lord of the Rings'.

Eenmaal in gang krijgt de film een snelheid die af en toe videoclipachtig aandoet. Hoogtepunt zijn (evenals in het boek) de scènes van Bilbo en Gollem in de grot.

Grootste prestatie is dat in deze film de ware bedoeling van Tolkien vuurvast wordt doorgegeven: hoe gewone mensen (de kleine lieden, de hobbits) een doorslaggevende rol vinden en durven innemen in de grote wereldomvattende gebeurtenissen. Ze overwinnen eigen onzekerheden en (zelf)twijfels en ontdekken hun eigen kracht. Daarmee/daardoor zijn zowel boek als film veel meer dan geslaagde fantasy. 

Ga kijken maar neem wel wat te bikken en te drinken mee. Daar hadden wij achteraf geen spijt van.

B.Logger.

Mat dagje (Endgames II)

De wereld verging niet op 21 december, 

ik heb gewoon gewerkt die dag en alles bleef zoals het was.

Hoewel? Bekijk deze foto eens. Ze is wat onscherp want genomen met mijn I-Phone op 21 december uiteraard.

U ziet mijn badmat. Het is zwarte mat met een eenvoudig wit spiraalmotief. Wellicht zijn we getuige van een heuse uittreding uit de grofstoffelijke vorm en aanschouwen we het etherisch dubbel van voornoemde mat.

Prettige kerstdagen

B.Logger    

Kerst te Argus (slot)

Nu sijt wellekome

Bij thuiskomst wachtte de langste slungeligste gestalte die Miriam ooit zag. Bijna nog verbazingwekkender was dat haar ouders geen spoor van verbazing vertoonden.

Haar moeder sprak de rituele woorden: 'Treed binnen, ons huis is uw huis'.

De jonge man maakte een sierlijke buiging. 'Met grote dank, Jusef Simmons'.

Zijn handdruk was stevig. Steviger dan beleefd werd geacht, op een eigenaardige manier ook zacht. Het was niet de hand van een werkman. Hij keek haar nadrukkelijk aan.

'Deze jongeman is vanavond onze gast, hij was niet in beeld op de bijeenkomst, hij is dan ook geen bemanningslid' legde haar vader uit. 'Bijna niemand weet van zijn aanwezigheid'.

Jusef glimlachte ' en dat wil ik graag zo houden, ik ben geen verstekeling, de bemanning weet exact wie ik ben.' 'Ik ben historicus, een verre collega van je vader en ook diplomaat'.

De kerstmaaltijd was één van die bijzondere gelegenheden dat er vlees werd gegeten en deze keer kwam er zelfs wijn op tafel. Haar ouders zaten gewoontegetrouw ieder aan een hoofd van de tafel en Miriam in het midden maar nu tegenover deze Jusef in al zijn overdonderende vreemdheid.

Het tafelgesprek ging voornamelijk over Argus en drong slechts bij vlagen tot Miriam door, het bevatte weinig nieuws voor de dochter van een historicus.

Ooit was Argus astroïde 1123020, ze werd één der eerste mijnbouw asteroïden, geëxploiteerd door Bethlehem steel. Nadat de delfstoffen gewonnen waren kocht een christelijke groepering de astroïde om zich daar te vestigen. In de begintijd van het imperium kreeg Bethlehem een interstellair voortstuwingssysteem en omgebouwd tot ruimteschip. Bethlehem verliet het zonnestelsel en werd na een lange diensttijd als explorer tenslotte als 'HMS Argus' gestationeerd aan de buitengrenzen van het imperium om observatietaken te verrichten.

Miriam zag voornamelijk hoe zijn slanke handen het bestek hanteerden en die merkwaardig blauwe ogen.

Tijdens het nagerecht, de traditionele kerstpudding, verschoof het gespreksonderwerp naar het imperium en de toestand in de werelden.

Jusef vertelde hoe het imperium meer en meer verdeeld raakte wegens zwak bestuur, men maakte zich op voor een oorlog.

'Het is nu nog een schemeroorlog, maar het zal niet lang meer duren voor er een echte oorlog uitbreekt'.

Miriam staarde naar haar bord: 'Wat verschrikkelijk' mompelde ze.

Jusef nipte nog eens van zijn wijn: 'jullie boffen, de buitengrenzen van ons imperium zijn een veilige plek, de kans is klein dat de oorlog jullie gaat treffen'. 

'Oh pardon' Miriam stootte Jusef per ongeluk aan onder de tafel of was het andersom?

Jusef glimlachte: 'Dit is geen tijd voor sombere beschouwingen, dit is kerstavond, laat ons een lied zingen'.

Hij boog zich voorover en haalde uit zijn plunjezak haalde een snaarinstrument tevoorschijn. 'Kijk dit een luit' legde hij uit.

'Hé' lachte Miriam, 'zoiets hebben wij ook, maar dan anders'.

Ze holde naar haar kamer en pakte de luit.

Er ontspon zich een gesprek over het verschil tussen beide instrumenten: de vorm kwam overeen maar het aantal snaren verschilde.   

Het was even zoeken om het zessnarige en het achtsnarige instrument op elkaar af te stemmen. Vervolgens zochten ze een lied uit dat zij allen kenden. Nooit eerder klonk zo prachtig het aloude lied 'Nu sijt wellekome'. meerstemmig, begeleid door twee luiten.

Men keek elkaar aan. In ieders ogen stonden tranen.

'Dit lied is zo oud als de werelden zelf en het doet me zo aan thuis denken. En, vervolgde Jusef fluisterend: 'ik ben al zo lang onderweg'.

Het werd stil. Miriam's vader keek alsof hem iets te binnen schoot en stond resoluut op. Haar moeder zei: 'we maken samen nog even een ommetje, het kan even duren'.

Kerstkinderen (uit de memoires van prinses Miriam: deel I mijn jeugdjaren)

Inmiddels een oude vrouw maar ik herinner mij dit als de dag van gisteren. Wellevendheid en fatsoen verbieden mij deze episode verhalend voort te zetten. Negen maanden later werd Argus 'getroffen' door een kleine geboortegolf (14 in getal)

Ongemakkelijk voor zowel bestuurders als de voorganger maar niet ongewoon na bezoeken van buitenaf zoals ik later ontdekte. Lange tijd raadselachtig voor anderen was de maagdelijke geboorte: Jusef's aanwezigheid moest geheim blijven. Dit 'raadsel' werd opgelost toen prins Jusef de nieuwe keizer van het imperium werd en mij aannam als zijn vrouw.  

De situatie op Argus was sowieso al eeuwenlang ingewikkeld. Er werd strikte geboorteplanning opgelegd door de bestuurders. Argus kon hooguit plaats bieden aan 1500 á 1600 zielen. Onze oorspronkelijke leefregels verzetten zich tegen geboortebeperking. Dit dilemma is beschreven in een publicatie van één van mijn voorouders: 'het grote sterven: bestuurders en voorgangers in tijden van honger en dood'. 

Mijn vader beschreef in een vervolgwerk 'een verborgen geschiedenis' het andere dilemma: dat van een kleine geïsoleerde gemeenschap die slechts eenmaal in de 50 jaar bezocht wordt door een bevoorradingsschip. Het risico van inteelt is dan groot maar onze leefregels verboden uiteraard promiscue gedrag.  De enige oplossing was dat bestuurders en voorganger eenmaal per vijftig jaar discreet de andere opkeken. Dat deden ze dan ook, zonder enig enthousiasme overigens. 

In dit geval ging het om een ongepland bezoek van een verkenningsschip. Achteraf kan ik alleen maar bewondering hebben voor de wijze waarop de voorganger dit in zijn kerstpreek verwerkte. Het overige is geschiedenis en uistekend beschreven in 'de kronieken van het imperium'.

Het raadsel van het licht

Het raadsel van het licht / Auteur: Cees Nooteboom. Nooteboom is een begenadigd auteur. Romancier, reiziger, dichter en kunstbeschouwer valt er op zijn website te lezen.

In ongeveer 180 pagina's beschouwt Nooteboom in dit boek een aantal kunstwerken, tentoonstellingen of aspecten uit de kunstwereld. Hij schrijft uiteraard op zijn "Nootebooms", dat betekent wijdlopig, verrassend, met bochten en omwegen. En dan komt hij tenslotte bij het kunstwerk terecht en laat daar zijn licht uit een volslagen en niet verwachte hoek over schijnen.

Het is daardoor een bijzonder kunstboek geworden, een zeer leesbaar boek, iets wat er bij "normale"  kunstboeken wel eens aan schort. Bekende maar ook minder bekende kunstenaars worden in een 40-tal essays behandeld. In het eerste essay dat over Hopper en Vermeer gaat, leest u wat hij bedoelt met de raadsels van het licht.

Dit boek verveelt geen moment door de verrassende en erudiete manier van schrijven van Nooteboom. Een aanrader voor elke kunstliefhebber en een leuke manier om daarmee kennis te maken voor anderen.

Kerst te Argus II

 De samenkomst

Gearmd met haar ouders ging ze de bekende weg. Miriam in het midden, haar ouders ieder aan een kant. Een stukje omhoog door de velden, langs het boomgroepje, een flauwe bocht omhoog en weer naar beneden. Boven hen de sterren, in de verte een rij bewegende lichtjes: andere gezinnen met hun fakkels, ook op weg naar de viering. Het was windstil, niet koud, de sneeuw knerpte onder hun schoenen. Naarmate ze naderden hoorden ze stemmige muziek en geroezemoes.

Ze bleven staan op hun favoriete plek: vanuit hier overzag je de mensenmassa bijgelicht door fakkels. De spar met haar lichtjes als een piramide van licht smaller naar boven tot in de sterrenhemel. Miriam kneep haar ogen samen en alles werd één geheel: 'de Melkweg is de snelweg van God' zoals ze leerde, 'de lichtjes van de spar zijn de afslag naar hier'.

Jongeren hingen zoals bij iedere kerstviering al uren bij het podium rond, allen in hun gilde groepen. Dat was behalve traditie ook voorschrift, het terrein was verdeeld in gildevakken, er werd strikt toezicht gehouden door gildemeesters. Naast het podium speelden muziekanten. Miriam sloeg haar armen over elkaar: daar had ik ook kunnen staan!

Het hologram op het podium lichte groenachtig op en in een trage stroom passeerden namen van hen dit jaar overleden. De muziek zweeg, het moment was voorbij. Het hologram kleurde naar stralend wit en de voorganger verscheen in beeld, levensgroot met zijn duizend rimpels en welwillende glimlach. Behalve de roep van een nachtuiltje, wat gehoest en gekuch werd het werkelijk stil ...

'Welkom broeders en zusters, reisgenoten, op onze lange reis door de eeuwigheid legden wij opnieuw een jaar af, en mag ik u in herinnering brengen dat 't een gedenkwaardig jaar was? Wij stonden zojuist stil bij hen die ons ontvielen maar ...'

De voorganger mag zijn neusharen wel eens trimmen ... zag en dacht Miriam ... 'Mogen we deze avond de bemanning van de Stardust, onze kerstster maar tevens een verkenningsschip van het Imperium in ons midden begroeten, onze gasten op deze kerstviering'.

Er ging een schok door de menigte. Fakkellichtjes dansten op en neer: onbekende mannen en vrouwen kwamen in beeld. Hun nauwsluitende kleding verraadde iedere vorm. Wat een merkwaardig lichte ogen. Zij droegen geen hoofdbedekking en wat een wonderlijk lichte haarkleuren. Geen van hen droeg gildelinten! Geroezemoes, er gingen oo's en aa's op, zelfs gevolgd door een aarzelend applaus.

De gebruikelijke lezing van het aloude verhaal over Josef, Maria en het kindeke ging voorbij aan Miriam. Slechts eenmaal in de vijftig jaar werden zij bezocht door de oude carrier, de Mathilda. Miriam en zelfs haar ouders hadden dit nooit meegemaakt. Het bezoek van de Stardust was een grote uitzondering. De preek vervolgde over vreemdelingen, mensen die anders zijn, gastvrijheid, een plaats in de herberg vinden.

Na het 'gaat henen in vrede' verscheen een bestuurder in beeld: 'de volgende personen wordt verzocht zich te melden bij het podium: zij krijgen allen één van de bemanningsleden te gast om de kerst te vieren'

Moest ze hopen of vrezen? Miriam wist het niet. Of toch wel? Was haar moeder daarom zo bezig met kledingvoorschriften, was haar vader daarom zo vaak weg?

Hun naam werd echter niet genoemd ...

Bullshit management/Jos Verveen

Atypisch intrigerend boekje. Lekker dun, schokerend en uitermate leesbaar. Een afrekening van voormalig organisatieadviseur Verveen met managers en managementmethodieken? Een geval van managers bashing? Ja en nee. Ter verduidelijking worden per onderwerp enorme aantallen vragen en voorbeelden op de lezer afgevuurd. De vragen zijn priemend, de voorbeelden anekdotisch en grappig. Het gaat er bikkelhard aan toe. Af en toe dacht ik 'ja, nu weet ik het wel hoor'.

Tussen de bedrijven (en bedrijfsvoorbeelden) door wordt de geschiedenis van het managementdenken doorgenomen. Leuk leuk. Vanwege de 'geen stijl' stijl kreeg ik zowaar medelijden met die arme Taylor (grondlegger der managementwetenschappen) die postuum wel heel stevig afgerost wordt. Veelzeggend want ik had nooit veel op met zijn denkbeelden: een iets te coole kikker. Het is net als met Freud: natuurlijk zijn z'n denkbeelden grotendeels verouderd maar hij was dan ook één van de eersten.

De kracht van dit boek is dat je gaat nadenken. De vraag 'waar zijn wij helemaal mee bezig?' wordt onontkoombaar. Laat u niet neer drukken, dat is volgens mij een heel goede frisse vraag. Want achter de vraag 'doen we het goed?' halen we onze productienormen etc schuilt altijd de vraag 'en doen we ook het goede? En doen we dat op de goede manier ? Enzovoort ...  Dat staat in mijn boekje.

Er schuilt een kleine adder in het gras (of is het een Boa Constrictor?) Hoewel Verveen zeer korte metten maakt met managen wordt hier mijns inziens een nieuwe managementmethode geïntroduceerd die volgens de auteur geen methode mag heten. Die methode luidt: 'terug naar de essentie van organisaties'. Voordat u heel hard gaat applaudisseren: het streven is lovenswaardig maar sluit wel verdacht naadloos aan bij tijden van economische neergang.

In haar simpelste diepste essentie is bijvoorbeeld een bibliotheek een uitleenbedrijf. Wanneer we deze reductie van de werkelijkheid (want dat is het) toepassen vinden er geen activiteiten meer plaats in bibliotheken, want waarom zouden wij andere instellingen een podium bieden? U kunt geen koffie of thee meer krijgen. Drink thuis maar wat of bezoek eens een restaurant.

Anderzijds is dit verhelderend: want moeten bibliotheken een podium zijn voor alle activiteiten van alle mogelijke instellingen? Zouden drie gangen maaltijden iets toevoegen aan een bibliotheek? En, terug naar de essentie: zouden we ook andere producten kunnen uitlenen? Ik bedoel: naast boeken, dvd's, tijdschriften, houten puzzels, taalcursussen etc. Roept u maar!

B.Logger.

Kerst te Argus I

 Betlehemdal

Het begon al te schemeren. Er klonk aanhoudend geklop uit het dal, de hamers van  timmerlieden die het podium bouwden.

Miriam bekeek haar kleding in de spiegel: een zwarte dracht versierd met linten zoals iedereen gekleed ging. Slechts de linten konden verschillen. Haar gezichtsuitdrukking ontspande: het zat eindelijk goed.

Achter zich in de spiegel zag ze haar luit aan de muur hangen: zo ongebruikt, zo nutteloos. Miriam slaakte een diepe zucht: de herinnering aan eindeloos oefenen met haar vader, de spanning van het voorspelen en tenslotte de afwijzing: zij zou niet spelen op de samenkomst. Ze nam de haarspelden in haar mond en bond het haar naar achteren.

Het lag natuurlijk ook aan haar moeder: alleen maar bezig met de kledingvoorschriften. En zeker aan die vreselijke Naoki met zijn grote verhalen. Volgens klasgenoten had hij een oogje op haar. En natuurlijk vooral aan haar vader, de historicus van de gemeenschap, zo vaak van huis de laatste weken. Daardoor hadden ze veel te weinig geoefend. En dan was er die onlangs verschenen ster waar iedereen van sprak: de kersster.

Het opzetten van haar witte kapje lukte in één keer. Ze pakte de lange sierlijke spelden om het kapje vast te zetten. vervolgens de beide sierijzers. Ze stapte achteruit. Gelijke hoogte? Goed zo? Het kapje, de goud glimmende sierijzers, de groene en bruine gildelinten: bruin van haar vader, groen van haar moeder, alles klopte. Mama kon tevreden zijn!

Vanuit haar zolderraampje toonde zich de andere wereld: weilanden, daken, beboste heuvels, de stompe toren 'Brug' geheten, alles getooid in smetteloos wit. Zoals ieder jaar had het gesneeuwd. Dieper het dal in zag ze de lichtjes van de kerstspar en het podium in aanbouw. Nog even en ze zouden op weg gaan naar de bijeenkomst ...

Endgames I

Bent u er klaar voor? 21 december vergaat de wereld! 

Althans dat beweren sommige interpretators van de Maya kalenders. Ze worden daarbij ondersteunt door een unieke stand der planeten.

Anderen menen dat slechts ons bewustzijn die dag zal veranderen en wel in positieve zin. Veel interessanter en kan in zoverre kloppen dat wanneer u ineens een hele dag heel hard gaat nadenken over uw bewustzijn (en dat anders nooit doet) er vast iets verandert. Hoe lang die verandering blijft hangen is een andere kwestie.

Er schuilen een paar vooronderstellingen in de theorie van de bewustzijnsverandering:

Ten eerste dat het bewustzijn zou bestaan als een continuïteit (die vervolgens ineens verandert op 21 december). 

We weten niet veel meer dan dat ons bewustzijn zich aan ons toont als een continuïteit. Wij ervaren dat zo en wanneer dat niet lukt ervaar je de wereld en/of jezelf als ongeordende chaos. Welkom in de psychiatrie.

Zelf ben ik eerder geneigd te geloven dat ieders bewustzijn voortdurend verandert. Ik heb daar geen enkel bewijs voor maar weet wel dat ons zelf bestuderen een uiterst ingewikkelde zaak is. (Dat maakt zelfkennis ook zo kostbaar) We hebben onze bewustzijnsveranderingen nauwelijks of niet in de gaten en ook op 21 december zal ons bewustzijn (zoals ieder moment) onopgemerkt blijven veranderen.

Een tweede punt is dat die bewustzijnsverandering zich in positieve zin zou voltrekken. 

De mensheid zou opener worden ten opzichte van elkaar, meer en anders onderling verbonden. Dat zou een goeie zaak zijn, het klink naar het Aquariustijdperk maar ik weet geen enkele aanwijzing dat de mensheid beter of slechter wordt en/of zich in positieve of negatieve richting ontwikkelt.

Meningsvorming in dit opzicht kan men al eeuwen opdelen in optimisten en pessimisten. Ook de oude Grieken mopperden bijvoorbeeld al over de toenmalige jeugd van tegenwoordig terwijl anderen van mening waren dat de jeugd de toekomst had. Ik behoor overigens tot de optimisten maar wel in het besef dat er niets te bewijzen valt. 

Het is gewoon prettiger om te denken dat het morgen beter wordt.     

B.Logger

Echt of nep?

Een oude discussie, een nieuw geluid: volgens een Australisch onderzoek is de kunstkerstboom een grotere milieubelasting dan de jaarlijkse echte kerstboom. Het zou gaan om 48 kilo co2 uitstoot (de nepper) tegenover 3 kilo (de echte).

Slecht nieuws voor kunstkerstboom bezitters. Bij de aanschaf speelden naast praktische redenen (geen gesleep, geen naalden, perfecte vorm) ook milieu overwegingen een rol. Daar zit je dan met je goeie gedrag onder de foute boom! Wat u beslist niet moet doen is uw kunstboom nu onmiddellijk bij het grofvuil zetten. Dat is pas echt vervuilend!

Het is een 'echt schijnprobleem'' want na 16 jaar dezelfde duurzame kunstboom streeft u de echte bomen voorbij. Duurt u dat te lang? Halveer de periode door 2 maal per jaar kerst te vieren.

Een andere optie is uw boom te verhuren/lenen aan een ander gezin en het zelf zonder boom te stellen. In gedachten zie ik ineens een kerstboom verhuur firma. Dit bedrijf haalt na de kerst uw kunstboom op, u kunt 'm gewoon aan de straat zetten.

De bomen worden niet opgeslagen, nee, ze worden aantrekkelijk opgesteld op een perceel braakliggende grond, midden in de stad! Met behulp van plastic hertjes, reigers en kabouters, natuurgeluiden uit speakers, dennengeur uit wc reiniger ontstaat hier een fascinerend nep bos. Tegen de kerst kunt u uw boom weer huren.   

B.Logger

Angstcultuur

Onze denkwereld is bezaaid met beelden, woorden en begrippen waarmee wij ons uitdrukken. Sommige klein en alledaags, anderen groot en bijzonder. Er komen nieuwe bij en anderen raken in onbruik. Zo hoor ik bijvoorbeeld het woord 'onbruik' nog maar zelden.

Relatieve nieuwkomer is 'angstcultuur': een griezelig groot woord, een merkwaardige combinatie van 'angst' en 'cultuur'.

Via Google vond ik nog geen Nederlandse definitie. Zelfs op het Engelstalige Wikipedia vond ik slechts een definitie in aanbouw.  Er is wel een vroeg geschrift uit 1997 'the culture of fear' van Frank Furedi (in vertaling aanwezig in deze bibliotheek) nipt vooraf gegaan door Noam Chomsky in 1996.

Angstcultuur gaat momenteel dus haar eigen ongedefinieerde gang. Na een bescheiden aanloop in 2010 greep de term in ons land om zich heen. De onderwijsinstelling Amarantis is er mee in het nieuws en ook onder de redacteuren van NRC zou een angstcultuur heersen, over dat laatste vielen al woorden (ik vraag mij af in hoeverre het NRC nog objectief over Amarantis kan schrijven) Om nog maar te zwijgen van het stadhuis in Almelo (daar wordt veel gezwegen) en zelfs in verschillende ziekenhuizen (daar vallen doden).

Bij gebrek aan definities: letterlijk genomen is angstcultuur een samenleving die haar angsten cultiveert. Een uiting daarvan zou bijvoorbeeld 'de schreeuw' van Edvard Munch kunnen zijn. De omschrijving angstcultuur bestond niet toen Munch zijn kunstwerken vervaardigde, dat hoeft geen probleem te zijn: etiketten plakt men vaak achteraf. Belangrijker is dat het hier om een individuele uiting gaat en in je eentje bouw je geen (angst)cultuur, dat doe je samen.

Met deze kennis gewapend zou men kunnen stellen dat in de middeleeuwen een angstcultuur heerste. Er was sprake van een collectieve angst voor de hel, een onprettige verblijfplaats in het hiernamaals waar de kachel hoog afgesteld stond. Daar tegenover stond echter het vooruitzicht van de hemel. Die kon men (geholpen door een stoet van heiligen waaronder Sint Nicolaas) bereiken.

In dit verband vernam ik nog niets over het tegenovergestelde fenomeen: de moedigheidscultuur. Scholen, kranten, stadhuizen of andere instellingen die zo moedig voorwaarts gaan dat 't in het nieuws komt.    

Een reden kan zijn dat men eerst angsten dient te overwinnen alvorens men moedig kan worden. Overwinnen begint met 'onder ogen zien'. Wellicht zijn we nog niet zover. Met deze vaststelling komt angstkunstenaar Munch opnieuw in beeld.

B.Logger

De sneeuw is weer weg

Wezen

Het begrip 'weessok' kende u wellicht al: een solitaire sok want de tweede verdween spoorloos. Wanneer die andere sok onvindbaar blijft loopt het slecht met hen af. Veel weessokken worden zinloos weggegooid terwijl ze uitstekend geschikt zijn als poetsdoekje.

Niet zonder trots presenteer ik u de eerste weesknijper ter wereld!  

Beide helften zo ontroerend verschillend, toch doen ze samen waar ze voor bedoeld zijn. 

Patent by B.Logger.

Let it snow, let it snow ...

Sneeuw verandert de wereld, landschappen, voorwerpen worden teruggebracht tot essenties. Kleur, details, ze doen er niet meer toe. De wereld wordt wit en vorm. Neem deze fiets (of liever gezegd: laat 'm alsjeblieft staan) Ze toont zeldzaam mooi haar grondvorm. De fiets als idee, als beeld.

B.Logger

Jagten

Weer een magistrale film van Thomas Vinterberg. Samen met Lars Von Trier stond hij ooit aan de wieg van de succesvolle Dogma stroming. 

Evenals hun gezamenlijke klassieker 'Festen' speelt 't verhaal in een kleine gemeenschap. De film begint met een vrolijke vriendengroep: onschuldig aan de zuip. Hoofdpersoon Lucas wordt vervolgens ten onrechte beschuldigd van seksueel misbruik van een klein meisje.

Er ontrolt zich een sociaal en psychologisch drama waarbij beschuldigingen steeds absurdere vormen aannemen. Voor wie ook maar iets van ondervragingstechnieken weet tenenkrommend om te zien. Lucas wordt uitgestoten om maar niet te zeggen uitgekotst door de gemeenschap. Na zijn onontkoombare vrijspraak volgt een even verrassend als onthutsend slot.

Overeenkomst tussen Festen en Jagten is dat het in beide gevallen over grensoverschrijdende seksualiteit gaat. De mythe dat men het zo goed heeft met elkaar gaat in beide gevallen aan diggelen. In het eerste film is de beschuldiging waar in het tweede juist niet.

Vinterberg schenkt ons zijn moeilijke jeugd, zeker weten ...

B.Logger.

Sinterslot

De laatste dagen voor Sinterklaas: men pinde vaker dan ooit, las ik ergens, maar dit jaar werden er nog geen bedragen bij genoemd! Crisis?

In gedachten zie ik ouders zich naar winkels haasten met ellenlange verlanglijsten van hun kinderen.

Sommigen gestrest, sommigen steeds dieper in schulden, sommigen willen 't niet weten, in ieder geval nu even niet, sommigen vertelden het nog niet aan hun partner. Sommigen zeiden nooit 'nee' en sinterklaas is niet het moment voor 'nee'.

'Mijn kinderen moeten het beter krijgen'.

Wat is beter? Dat je kind meer cadeaus krijgt dan jij vroeger met sinterklaas?

Een (rijke) ouder zegt tegen een andere (arme) ouder op tv:

'als jij 3 weken niet zou roken kun je ook cadeaus kopen'

B.Logger

Het massaontslag

Gelukkig niet te Arnhem, maar bij veel bibliotheken vallen ontslagen. Reden: de inmiddels onontkoombare bezuinigingen. Soms gaat het om enorme aantallen: 25% van de medewerkers is helaas geen uitzondering.

De eerste keer dat ik met zoiets geconfronteerd werd is lang geleden. Ik werkte bij een bedrijf dan booreilanden bouwde. Subcontractors (onderaannemers) hadden onhandig gefraudeerd met sociale premies, hun mensen moesten er op korte termijn uit.

Als magazijnmedewerker mocht ik vervolgens een paar honderd gereedschapkisten 'innemen' dat wil zeggen registreren als ingeleverd en samen met de ontslagene controleren op inhoud. Wanneer er iets ontbrak werd dat in rekening gebracht. Een schroevendraaier was ook toen goedkoop maar een missende haakse slijptol kon je een flink deel van je (laatste) salaris kosten. Uiteraard liet men deze gevoelige taak aan de piepjonge uitzendkracht die ik toen was.

Het werden mijn moeilijkste werkdagen ooit. Dag na dag wachtte een bont internationaal gezelschap voor het magazijn. Nederlanders, Joegoslaven, Britten, Turken, Marokkanen, Portugezen, Spanjaarden, Angolezen, Surinamers, Duitsers, Belgen. Fitters, lassers, voormannen.

U kunt zich voorstellen dat de stemming er goed in zat. Het waren over het algemeen geen praters maar mijn repertoire 'internationaal vloeken en schelden' groeide met het uur.

Ik ontdekte al vlug dat het verstandiger was hen één voor één binnen te laten. Peilde hun stemming aan de ogen: enkelen keken wanhopig, iets vaker woedend, de meeste hadden een uitdrukking van doffe berusting. Vervolgens lette ik op gedrag bij binnenkomst: rug maar vooral handen, gebalde vuisten, witte knokkels? gereedschapkist neergooien dan wel neerzetten?

In mijn geheugen zwerft nog altijd het beeld van de zwarte geweldenaar die z'n kist boven zich tilde en de gehele inhoud over de betonnen vloer uitstrooide. Ik hoop dat het hem opluchtte.  

B.Logger.

De herfst is voorbij. Het wordt weer winter.

Canto Ostinato

Ik luister naar Canto Ostinato. Een modern klassiek stuk.  De muziek klinkt uit de speakers van mijn installatie waar ik mijn ipod op aangesloten heb.  Buiten is het donker. De maker van Canto, Simeon ten Holt is net overleden, de maker /bedenker van mijn ipod is nog niet zo lang geleden overleden.

Canto is een minimalistisch stuk voor twee piano’s, of vier piano’s. Of één piano. Of voor een ander instrument. Maar meestal zult u het op piano(‘s) gespeeld horen.  Het is vrij minimalistisch, er lijkt geen noot te veel gespeeld te worden. Het is niet atonaal, maar juist melodisch. Het doet me een beetje denken aan Ludovico Einaudi. De muziek gaat maar door en door en brengt je in trance. De twee pianisten, in dit geval Kees Wieringa en Polo de Haas, zwepen elkaar op. Dan wordt het weer rustiger. Het lijkt me voor hen een uitdagend en spannend stuk om te spelen.  Je hoort dat de spanning steeds verder stijgt, net als bij de Bolero van Ravel, maar dan anders. U merkt het wel, u hebt hier echt met een kenner van de klassieke muziek te maken.

Een ipod is een design artikel waar geen knop te veel op zit. Het is prachtig ontworpen,  simpel , minimalistisch zelfs. En doet wat het moet doen. Ik denk dan ook dat Canto voor de ipod geschreven is en vermoed dat ten Holt en Steve Jobs overleg gehad hebben hierover. Mocht dit laatste niet het geval zijn, dan is hier sprake van een buitengewoon en onverklaarbaar toeval. Overigens, Canto is echt een aanrader, en wanneer u daarmee klaar bent probeer dan ook eens iets van Einaudi. Ook zeer de moeite waard.

Sint in zwaar weer II

Inmiddels lijken de problemen te Spanje opgelost: komende jaren krijgen Spaanse banken het exclusieve recht chocolade geld te drukken, ook de Spaanse suikerhartenproductie lijkt veilig gesteld. De O.P. (Onderhandel Piet) reisde hiertoe speciaal via Brussel naar Spanje af. Hij is nu weer op weg naar Nederland want zijn aanwezigheid is dringend gewenst.

De Sint verklaarde in het openbaar dat ook hij te lijden heeft onder de economische crisis. Moedig dat hij dit vooraf aankondigde maar het blijkt niet het hele verhaal: duizenden hulpsinterklazen komen dit jaar werkloos thuis te zitten! Voor sommigen invalklazen hun enige bijverdienste naast een schamele AOW. Harde acties worden overwogen.

Een RRHS (rijksregeling hulpsinterklazen) wordt node gemist. Men stelde zijn hoop vooral op de VVD. Verklaarde voorman Wiegel indertijd niet dat Sinterklaas bestaat en dat hij daar zit? Hij wees in zijn (toen nog jeugdige) enthousiasme op Joop den Uyl. Vergissen is menselijk.  

Onze kersverse regering staat echter op het standpunt dat dit een rijksregeling niet onder hun competentie valt: hulpsinterklazen zijn aan te merken als ZZPers en dienen dus zelf hun bedrijfsrisico's  te dragen of eventueel te verhalen op voornoemde Nicolaas. 

Juridisch ligt dit moeilijk want het is maar de vraag of de Sint is aan te merken als een rechtspersoon. Onze kindervriend is immers al eeuwenlang in dienst van een kerkgenootschap. Het Nederlandse episcopaat van de RK kerk haastte zich te verklaren begrip te hebben voor de problemen maar dat de Heilige Nicolaas geen Nederlandse bisschop is! Het grote zwarte Pieten is begonnen!  

B.Logger.

Nieuws van Mars?

De Marsrobot Curiosity zou onlangs een 'wereldschokkende ontdekking' hebben gedaan, aldus een woordvoerder van de NASA. Men aarzelt nog met bekendmaken omdat men absoluut zeker wil zijn. Dat is een goed streven in het geval van een ontdekking die zelfs 'regelrecht de geschiedenisboeken zal ingaan' volgens diezelfde woordvoerder. Het gaat dus bepaald niet om klein bier. 

Wat zou het kunnen zijn?

Men ving signalen op van een kleine zender waarop de hele dag Marsmuziek te horen is. (Waren de Russen de Amerikanen toch weer voor?)

Een bekende fabrikant van matig gevulde chocoladerepen blijkt reeds voor aankomst van de Curiosity enorme reclameborden te hebben geplaatst. (Het is niet Nuts of Milky way maar die andere)

Er zijn mannen aangetroffen op Mars! Dit ondersteunt de stelling dat mannen van Mars komen en die lijn doortrekkend is meteen vrijwel bewezen dat vrouwen van Venus komen.

Het voertuigje stuitte op de resten van een complex met marmeren trappen en zuilen, duidelijk herkenbaar als Klassiek Grieks bouwwerk. Er lijkt sprake van behoorlijke oorlogsschade. Voorlopig wordt het toegeschreven aan de God Mars (die overigens niet thuis bleek).

De Curiosity wordt belaagd door drommen enthousiaste kleine groene mannetjes die alles wat los en vast zit van het voertuig slopen. Minstens even erg: ze blijkt ingesloten door een aantal Dalecs die aanhoudend 'Destroy, destroy, we must destroy' roepen. Hopelijk is doctor Who al onderweg.

Last but not least, er werd een bibliobus aangetroffen met opschrift: Planetenbuurt, halte Marslaan. Een fout in het navigatie systeem of bestaat er werkelijk een interstellaire bibliotheekdienst?

Met grensverleggende groet:

B.Logger

Mariendal in de herfstmist

Sint in zwaar weer ...

Op het journaal: de Sint neemt dit jaar geen cadeaus mee uit Spanje want de boot zou te klein zijn. Onze goedheiligman sprak tevens het voornemen uit alle inkopen in Nederland te doen. Goed nieuws voor onze middenstanders!

Niet op het NOS journaal: ondertussen is in Spanje de boot aan!

Het was de gastvrije Spanjaarden altijd al een doorn in het oog dat deze oorspronkelijk Turkse bisschop jaarlijks naar het rijke noorden afreist om aldaar gratis geschenken uit te delen. In economisch zware tijden trekt deze kindervriend ook nog eens de stekker uit hun locale economie!

Wilt u voorbeelden? De LSSB (Liga van Spaanse Suikerhart Bereiders) is ten einde raad: ze overwegen een rechtszaak bij de EU wegens concurrentievervalsing. Dan heb ik het nog niet eens over de Spaanse chocoladeletter industrie die jarenlang op 5 december leunde.

Kunt u hier nog chocola van maken? 

Is eerder voornoemde Sint. N niet feitelijk een valse munter wegens het op grote schaal vervaardigen van chocolade geld? De Spaanse banken gaan gebukt onder een suikerhart verscheurend dilemma: ze stonden dit immers jarenlang oogluikend toe en deze praktijken dreigen zich nu naar het noorden te verplaatsen.

Ik vrees dat dit nog maar het topje van de ijsberg is ...

B.Logger.

De neus

Niet het boek of de opera maar binnenkort komt er een boekje uit over bijnamen van vroeger te Elst (‘Wie zei je ok us wer?’ Wes Leurs) Meteen schoot mij 'de neus' te binnen. Ik ben geen kleinzoon van Holleeder maar ook mijn opa werd 'de neus' genoemd.

Er was ooit een tijd dat vrijwel iedereen een bijnaam had, niet als scheldnaam, voordat Napoleon achternamen verplicht stelde was het pure noodzaak. In veel gevallen werden die bijnamen directe voorlopers van de huidige achternamen. In dorpjes met veel 'echte Jannen' heette de ene Jan al snel (de) Bakker of (de) Visser vanwege het beroep van de betreffende Jan. De naam Varkensvisser stelde mij als kind in dit opzicht voor raadsels: het vissen naar varkens leek mij een nutteloze bezigheid.

Het gebruik van beroepsaanduidingen in achternamen gaan niet voorbij de Napoleontische tijd, daarom heet niemand Willem Etaleur of Piet Filiaalchef, die beroepen zijn te 'modern'. Behalve beroepsaanduidingen zijn ook veel plaatsaanduidingen in omloop: Van Heemskerk, Van Oosten, Van Dijk, Van der Wel (wel = bron)

Tot ver in de 20ste eeuw bleven bijnamen algemeen gebruik. Een restant daarvan bestaat nog op schoolpleinen, bij sportverenigingen en in criminele kringen. Mijn opa 'de neus' had in tegenstelling tot Holleeder geen opvallende gok maar dankte die bijnaam aan zijn reputatie: hij was tussenhandelaar in groenten en had een goede neus voor het opkopen van kwalitatief goeie partijen groente voor lage prijzen. Hij droeg zijn bijnaam met ere, niet thuis maar uitsluitend op de veiling.

B.Logger

Schrijver gezocht: vervolg

U mag mij beschuldigen van een ernstig beperkte fantasie. 

De werkelijkheid rond Petraeus begint al mijn gedachtespinsels te overtreffen. Ik vrees dat de toekomstige schrijver aliens moet gaan inschakelen om nog een beetje verrassend uit de hoek te komen.  

B.Logger

Brothers

Brothers (DVD) / regisseur: Susanne Bier. Twee broers waarvan Michael gelukkig getrouwd met gezin en majoor in het Deense leger, en Jannik, single en net vrij uit de gevangenis vanwege een gewelddadige bankoverval. Het is niet moeilijk te raden welke van de twee broers voldoet aan het verwachtingspatroon van hun vader.

Michael wordt uitgezonden naar Afghanistan en stort daar neer met een helicopter. Hij wordt doodverklaart en Sarah, Michaels vrouw probeert zo goed en kwaad als het gaat met deze (op dat moment) realiteit  om te gaan.

Ondertussen nemen  wij kijkers waar dat Michael de aanslag heeft overleefd en gevangen wordt gehouden door de Taliban. Hij zit samen met nog een lid van het Deense leger in een grot en zal daar een traumatische tijd doormaken. Zodanig dat het leven hierna nooit meer hetzelfde zal zijn.

Terwijl Jannik juist zijn leven probeert te beteren glijdt Michaels leven steeds meer af. Dit Deense psychologische drama toont weer eens de verschrikkingen van oorlog met alle gevolgen van dien. Fascinerende film!

Deze originele versie (2004) vooral niet verwarren met de Amerikaanse remake (2009).

Herfst in Gelderland

de staat der verlichting II

Vroeger kocht ik onderdelen op rommelmarkten en assembleerde daar nieuwe lampen van. Ik genoot van het geknutsel, sommige verkocht/schonk ik aan vrienden. 

Ze waren niet altijd even duurzaam: sommige vlogen in de brand, zelfgemaakte papieren lampenkappen bleken niet erg handig... 

Toch blijft het een aardig idee. Kijk maar eens naar deze samengestelde lampen. 

de onderdelen ...

   

het resultaat ...

Schrijver gezocht: overspel of dubbelspel?

Samenzweringtheorieën zeggen mij niets: tijdverspilling. Zo meen ik nog altijd dat Kennedy door Oswald vermoord werd. Over het tegendeel zijn vuistdikke boeken geschreven, documentaires en films gemaakt en websites vol geklad.

Maar het gebeurt niet iedere dag dat een hoofd der CIA opstapt. De man in kwestie (Petraeus) had een buitenechtelijke liefdesaffaire. Een privé drama maar als CIA directeur verkeer je tevens in een chantabele positie. 

De zaak kwam aan het rollen omdat de FBI bij toeval op dit overspel stuitte in verband met een andere kwestie. Bij toeval?

CIA en FBI kunnen niet altijd goed met elkaar overweg. De vrouw met wie Petraeus zich in het onheil stortte was zijn biografe. Dankzij deze combinatie ontrollen zich boeiende samenzweringsscenario's.

Het kan een spionage thriller zonder schroeven of bouten worden: FBI en CIA zaten elkaar weer eens zodanig in het vaarwater dat men elkaar in diskrediet trachtte te brengen. Nog beter lijkt mij: Petraeus lag zo slecht binnen de CIA dat zijn eigen organisatie een val opzette door zijn relatie bewust te lekken naar de FBI.

Voeg daar een gewetenloos element aan toe: de biografe was undercover agente met de opdracht Petraeus ten val te brengen.

Dit kan extremer: Petraeus bleek op den duur te saai heldhaftig voor deze ambitieuze biografie om over te schrijven. Met het oog op de verhaallijn in haar biografie vond zij dat de held tragisch ten val moet komen, daarop besloot ze zelf in zijn leven in te grijpen. Nu naderen we klassiek drama met de biografe in de rol van schikgodin.   

Laten we nog een paar elementen toevoegen: de ambitieuze biografe werd aanvankelijk onweerstaanbaar verliefd op haar eigen studieobject.  Ze kregen een relatie die mooi en sexy beschreven wordt (alsjeblieft niet weer SM, verzin eens iets anders) met dilemma's vanwege gezinslevens, echtgenotes, religie. Wanneer hun liefde bekoelt (hij blijkt toch een saaie sok) lukt het schrijven van de biografie niet meer. Beide hoofdrolspelers kunnen spijt krijgen maar nooit tegelijkertijd uiteraard. 

Maak hier jouw unieke mix van en je hebt een absolute bestseller te pakken! Detail: je moet wel een beetje kunnen schrijven en dat pak 'm beet 1200 bladzijden achter elkaar volhouden. 

B.Logger

De staat der verlichting

Tijdens mijn vrije dagen ontdekte ik hoe duister mijn zitkamer is. Het piepkleine plafondlampje in de voorkamer doet nauwelijks waar het voor gemaakt is: licht geven. Het wordt daarbij ondersteunt door een drietal tafel/bureaulampen die verschillende tijdperken vertegenwoordigen. Ik ben een voorstander van 'eenvoudig leven', dat is echter niet hetzelfde als armoedig leven: hoog tijd voor nieuwe lampen.

Bij de 'lichtadviseurs' liep ik in vrijwel rechte lijn naar het mooiste model (het is een gave) en staarde verliefd naar het prachtig vormgegeven lampje, pakte voorzichtig het prijskaartje: bijna 500 euro! Een verlicht type voegde zich bij me.

'Kan ik u ergens mee helpen?'

'Wat een prachtige lamp. Heeft u een soortgelijk lamp in een andere prijsklasse?'

'Dank u wel voor het compliment. Nee, wij verkopen geen replica's'.

Iets in zijn toon maakte dat ik mij beleefd afgeserveerd voelde, geclassificeerd als cultuurbarbaar.

In een lampenwinkel voor ‘gewone’ mensen kocht ik een papieren lamp ter vervanging van het plafondpitje plus twee identieke lampen voor de bijverlichting. Tevreden kijk ik mijn uitstekend verlichte kamer in: meer licht, een smaakvol geheel, totale kosten ongeveer 90 euro.

Yes, leve het barbarisme!

B.Logger

Eno Who?

Brian Eno, de man met de langste achternaam in de muziek zover ik weet (Brian Peter George St.John le Baptiste de la Salle) stopte jaren geleden met muziek maken en legt zich toe op beeldende kunst. Hij komt nu toch weer met een CD ‘Lux’, ga ik zeker aanschaffen.  Ook komt hij met een heuse Scape for Ipad. Volgens mij nu al te downloaden.

Ik ben een fan van Eno, verliet als het ware samen met hem Roxy Music: volgde zijn unieke ambient experimenten, onovertroffen muzikaal behang: muzak van wereldklasse!

Kennismaken? Probeer ‘Music for Airports’ Ik leerde daardoor minimal music waarderen. Hij werkte later als producent mee aan topalbums van Talking Heads,  U2 en Bowie.

In een recent interview vertelde hij hoe een ouderwetse docent op de kunstacademie het toen nieuwe nummer 'my generation' van the Who liet horen, voor Eno het begin van zijn belangstelling voor muziek.

Ik leende een cd van the Who om mij in zijn ervaring te verplaatsen. 'My generation' werd in 1965 uitgebracht (ik was toen zeven jaar oud, afkomstig van generatie X, dus niet bepaald my generation). De tekst is bijzonder evenals de stotter in de zang, met de oren van toen moet het een bijzonder statement zijn geweest.

B.Logger

Koeien in de nevel: beneveld vee dus!

mijn naam werd bijna genoemd

Het liep helaas net even anders met mijn staatssecretariaat voor het bibliotheekwezen. 

Ik werd bijna alsnog gebeld, het bleef echter stil.

Dankzij mijn enorme politieke inzicht begreep ik meteen dat m'n kansen verkeken waren toen het besluit viel door te gaan met het JSF project. U snapt dit niet maar mijn post zou onder defensie gaan vallen. De bibliotheek moet immers verdedigd worden!

Helaas kun je tegenwoordig een Euro maar één keer uitgeven, u wist dit al jaren dankzij uw huishoudboekje maar voor de overheid is dit een nieuw inzicht. Het was dus de JSF of de bibliotheken. 

Wat men vergat bij deze afweging is dat kennis het meest krachtige explosief ter wereld is. Ik droomde al van precisiebombardementen boven Afghanistan met onze rammelende F16's waarbij we duizenden kleine handzame dwarsliggertjes dropten die iedereen ongemerkt in de zakken kan stoppen. Uiteraard in de landstaal geschreven goeie boeken, dus niet de geschriften van staatslieden als Rutte of Samsom, Obama, Marx of Mao maar van Hans Christiaan Andersen, Lafontaine en de gebroeders Grimm. 'Afghanistan leest' in plaats van 'Nederland leest'.

Uw onbegrepen B.Logger 

Mijn naam is nog niet genoemd ....

Dat wil zeggen: er heerst nog radiostilte. Welingelichte kringen ontkennen noch bevestigen dat ik in aanmerking zou komen voor de post van staatssecretaris bibliotheekwezen in de komende regering.

Daarnaast beweert men dat de komst van een dergelijk secretariaat onwaarschijnlijk zou zijn. Politiek gezien wijst dit er juist op dat de geesten op regeringsniveau hier rijp voor gemaakt worden. 

In al mijn bescheidenheid (die ik bevestig noch ontken) ambieer ik een dergelijke baan niet doch 'als het vaderland roept' moet ik daar uiteraard wel gehoor aan geven. In dat geval zal ik met milde hand regeren over u allen: bibliotheekleden en bezoekers. Laten we eens voorzichtig beginnen met een verplicht lidmaatschap voor alle inwoners van het land, een nationale bibliotheekkaart die tevens als identiteitsbewijs dient.  

B.Logger

Herfstmist

A Curious Thing

A Curious Thing (CD) / Artiest: Amy MacDonald.  Herinnert u zich Amy MacDonald nog? Het nummer "Mr. Rock & Roll" is een tijd lang heel veel op de radio gedraaid. Dat is al wel weer even geleden, maar het was terecht. Het is afkomstig van haar eerste album "This is the Life" uit 2007. Aanstekelijk, up-tempo, vrolijk.

MacDonald afkomstig uit Schotland en geboren in 1987, wist zich al op jeugdige leeftijd in the picture te spelen. "This is the Life" kwam in de eerste week op plek twee binnen op de charts en scoorde lange tijd in vele landen hoog.

A Curious Thing kwam uit in 2009 en is meer van hetzelfde. Dat betekent heerlijke luistermuziek, het is haar stem die het hem doet, waarbij ze zichzelf begeleidt op acoustische gitaar. Maar het is niet alleen acoustisch gitaarwerk wat u hoort, ook elektrische gitaren spelen een rol. Die nummers hebben daardoor wat meer body. Haar muziek is een beetje vergelijkbaar met die van KT Tunstall.

Allmusic geeft 3 sterren en begint zijn review als volgt: "Amy MacDonald herself is a curious thing, an adult alternative singer/songwriter operating in a netherworld between indie and the mainstream. Naturally, she edges toward the mainstream -- the polished production has a way of sanding down any edges -- but her throaty growl gives this a heart unruly enough to prevent A Curious Thing from flowing too easily." Een heerlijk album om naar te luisteren.