What a wonderful world

Ik had het voorrecht pal naast een grote psychiatrische inrichting op te groeien.

Het was een min of meer besloten gemeenschap met twee werelden: die van de medewerkers in hun dienstwoningen en de wereld van de patiënten in hun paviljoens.

Vanaf mijn eerste levensjaren zag ik mensen met uiteenlopende gedragingen.

Nog voor ik besef had van die twee werelden zag ik gedragingen die u als normaal beschouwt maar ook in één houding bevriezen of opvallend houterige motoriek of jachtig de straat op en neer lopen of schreeuwend, fulminerend over straat gaan, dwangmatig rondjes rond lantarenpalen en bomen maken.

Soms drongen deze mensen onze tuin of ons huis binnen. Ik herinner me een mevrouw die een pan over haar hoofd had gegooid en plotseling met spaghettislierten nog achter de oren in onze woonkamer stond. Er was ook een meneer die regelmatig aanbelde om het einde van de wereld aan te kondigen. Wanneer ik de deur opendeed gold die boodschap ook mij als kleuter.

Op mijn verzoek zwaaide rond mijn vijfde levensjaar het tuinhek open en mocht ik de wijde wereld in. Ik ontving een minimum aan instructies waar mijn oudere broers en zus het eerder mee gered hadden. 'neem nooit snoepjes aan en ga met niemand mee'. Deze ultrakorte boodschap werd door regelmatige herhaling ingeprent en ik heb me er altijd aan gehouden. In een tijd waarin seksuele voorlichting volstrekt taboe in gereformeerde kringen was wist ik uit praktische noodzaak al piepjong wat een kinderlokker was. Sterker nog: ik wist zelfs precies wie de kinderlokkers waren. Ik kende ze van naam en gezicht.

Rond mijn tiende kwam de moderne medicatie overwaaien uit de Verenigde Staten, patiënten liepen vaker, maar minder opvallend en meer gedrogeerd rond.

Dit alles heeft mij vermoedelijk al jong een andere blik op de wereld gegeven

B.logger.