Beminde Ongelovigen: Atheistisch sermoen

Beminde Ongelovigen: Atheistisch sermoen / Auteur: Anne Provoost. In een dun boekje (48 pagina's), een pamflet meer, spreekt Anne Provoost haar verwondering uit, over hoe het atheisme zich in een hoek laat drukken.

Meestal vanuit een defensieve positie moet zij zich tegen aanvallen en kritiek verdedigen. Haar positie wordt gedefinieerd door gelovigen. Terwijl dat juist iets is, wat atheisten toch zelf moeten doen. Constant moeten zij hun eigen positie bevragen en aan de orde stellen.

Er is datgene wat men kan kennen en datgene wat men niet kan kennen. Godsdiensten vullen het (tot nu toe) onkenbare in door God, Boeddha of Allah. Atheïsten vullen dat anders in. Het verschil zit hem volgens haar in het perse willen begrijpen (gelovigen, vul het maar in met een begrip als God) en het accepteren dat niet alles kenbaar is (atheïsten); ze haalt hierbij de vergelijking met een computer aan (wie begrijpt tenslotte hoe zo'n apparaat werkt?).

Maar bovenal pleit Anne Provoost voor een niet-confronterende (i.t.t Dawkins, Harris Hitchens bijv.) en elkaar in zijn waarde latende houding ten opzichte van elkaar. Een waardevol boekje voor gelovigen en niet-gelovigen.

Bij een foto

Vanochtend vroeg in de fietsenstalling bij het station in Nijmegen.

Ik zet mijn fiets weg, kijk omlaag en …
zie een bosje bloemen liggen.

Bij nadere beschouwing: is dit wel een boeket? Zijn dit geen 'individuele uitdeel bloemen?' Wat gebeurde hier?

Domweg vergeten? Gevallen, boos weggesmeten, een klein drama?
Nam deze foto om al deze scenario's vast te leggen ...

B.Logger

I'm a man

Collega's keren terug van vakanties, vergaderschema's vullen opnieuw mijn agenda. Ik ben geen echte vergadertijger en daarbij … de bieb is een vrouwenwereld.

Zit ik dus geheel eenpuntig gefocust in de startblokken voor een overleg: vrouwelijke collega's komen binnen en wisselen dingen uit, ik probeer dit te volgen. Helaas doen zij dit simultaan.

Daardoor komt mijn lichte handicap in beeld: ik kan slechts twee gesprekken tegelijk volgen. Voor een man is dat volgens mij al redelijk knap. Bij meer dan drie simultane gesprekken haak ik echter af. Dan verneem ik nog slechts een vaag 'blur blur blur': wat losse woorden. Ik wil mij helemaal niet afsluiten maar dat gebeurt domweg.

Mijn vorige baan begon ooit als een mannen wereld: in die gemeenschap kwam men meteen ter zake maar groef zich te voren wel pijlloos diep in. Het werd een betere wereld toen daar meer vrouwen kwamen te werken. Als ik mag kiezen dan weet ik wel: doe mij maar die 'blur blur blur bieb'

B.Logger.

Opgebouwd uit hetzelfde : broers en zusters in de literatuur

Opgebouwd uit hetzelfde : broers en zusters in de literatuur / Auteur: Jan Fontijn. Is het zo dat Willem Frederik Hermans zijn zwartgalligheid en wantrouwen jegens anderen ontwikkelde omdat zijn zus hem overtrof in intellect en hij van jongs af aan meende in haar schaduw te staan?

Jan Fontijn beschrijft in het boek "Opgebouwd uit hetzelfde" de broer-zuster-relaties van een aantal bekende schrijvers: o.a. Stendhal, Nietzsche, Flaubert, Carry van Bruggen en Jacob Israël de Haan. Hiermee plaatst hij hun schrijverschap en het karakter van hun proza in een bijzonder perspectief.

Ook zet hij uiteen hoe schrijvers een moeizame of juist bijzonder innige relatie met hun zus of broer literair verwerkten. Fontijn, neerlandicus en literatuurwetenschapper, heeft zich intensief beziggehouden met de biografie als literair genre en daarover regelmatig gepubliceerd. Zijn tweedelige biografie van Frederik van Eeden werd o.a. zeer gewaardeerd.

"Opgebouwd uit hetzelfde" belicht allerlei kanten van familierelaties en hoe deze doorwerkten in de artistieke uitingen van een aantal grote schrijvers.

Fanny och Alexander

Fanny och Alexander (DVD) / regisseur: Ingmar Bergman.
Prachtig klassiek drama uit 1982 van de beroemde Zweedse regisseur Bergman dat zich afspeelt in de beginjaren van de vorige eeuw.

Broer Alexander en zijn zusje Fanny vormen samen met hun acterende ouders Emilie en Oscar Ekdahl een gelukkig gezin. Oscar komt van goede huize en we maken kennis met de hele excentrieke familie Ekdahl die hun (groot)moeder Helena regelmatig komt opzoeken in haar weelderige huis, waar een heerlijke ongedwongen sfeer heerst.
Dan sterft Oscar, en Emilie, die eerst nog het theater blijft runnen trouwt (té) snel met bisschop Edvard Vergerus, een naar al spoedig blijkt hardvochtig fantasieloze man.

Het leven van de kinderen verandert van een vrij en zorgenloos leven in een liefdeloze, autoritaire, spartaanse gevangenschap, waarin vooral Alexander wreed wordt aangepakt door de bisschop. Het lijkt erop dat Alexander over paranormale gaven beschikt, maar misschien is het ook wel zijn fantasiewereld die bijna echt lijkt en wij als kijkers kijken met hem mee.

Ondanks twee nominaties leverde 'Fanny och Alexander' Bergman geen Oscar op maar in 1983 kreeg de film wel een Golden Globe Award. Een klassieker.

Bibliotheken moeten sluiten

Bibliotheken verkeren momenteel in zwaar weer. Zelfs het NOS journaal besteedt hier aandacht aan. Tussen al het andere slechte nieuws verscheen tot mijn schrik zomaar een item over bibliotheken. Uiteraard ook slecht nieuws, veel opbeurends biedt het journaal meestal niet.

Dat de berichtgeving wel zo ongeveer klopte, wist Biebblogger al wel. Als werker in deze sector had hij al eens wat gehoord. Ook de NRC besteedt er aandacht aan: “Sluiting dreigt voor mogelijk 300 van de 1.000 openbare bibliotheken in Nederland. Dat zegt de vereniging van Openbare Bibliotheken, op basis van een recent verschenen onderzoek”.

Ongeveer een derde van de vestigingen moet sluiten. Is dat erg, zult u misschien vragen? Biebblogger vindt van wel. En altijd in deze tijden van wanhoop en crisis duiken dan termen op als ‘kans’ en ‘uitdaging’ en ‘efficiënter werken’.

Voorbeelden die aangehaald worden om de crisis het hoofd te bieden zijn bijvoorbeeld vestigingen op scholen, een proef met een stationsbibliotheek, onbemande bibliotheken waar je de boeken uit een automaat haalt en meer doen met digitale media. Waar is hier in dit plaatje de bibliotheek als een prettige plek waar mensen samenkomen, waar het leuk en inspirerend is om naar toe te gaan? Bij de automaat, of op het station?

Iemand die hier voor doorgeleerd heeft ziet het niet zo somber in: “De herstructurering zou uiteindelijk kunnen zorgen voor betere en efficiëntere dienstverlening”. Wanneer dat zal zijn staat er niet bij. Lees meer in het artikel in de NRC.

Toch is Biebblogger niet geheel en al pessimistisch. Hij ziet ook wel kansen, in ieder geval grote veranderingen voor de toekomst. En dan met name op het digitale vlak. Dat zijn veranderingen die hij nu nog niet kan invullen. Hij is er echter van overtuigd dat u in de toekomst meer en meer van thuis uit kunt regelen, en dat het bibliotheekgebouw in de wat verdere toekomst minder en minder nodig zal zijn. De bibliotheek van de toekomst, dat is de makkelijke stoel bij u thuis. Of u het nu leuk vindt of niet.

Opvolging

Het nieuws van de dag op donderdag was het terugtreden van Steve Jobs. Baas van Apple. Vermoedelijk wegens gezondheidsredenen. Al veel langer werd hierover gespeculeerd, maar tot nu toe werden die geruchten als nonsens afgedaan. Nu is dan de kogel door de kerk en zijn opvolger bekend: Tim Cook.

Is het erg voor het bedrijf? Is er een toekomst voor Apple zonder Jobs? Mensen die hier meer verstand van hebben zeggen van wel. Of is hier de wens de vader……? Ontegenzeggelijk blijft het belang van de prestaties van Jobs voor Apple. Die zijn enorm. Van een noodlijdend bedrijfje dat geld moest lenen om te overleven heeft hij een wereldspeler gemaakt. Een bedrijf groter dan Microsoft, de eeuwige rivaal.

Iemand zei op tv, dat Jobs een kunstenaar was. Hij bedacht zulke mooie apparaten dat waar misschien eerst geen markt voor zulks bestond, men zijn producten gewoon wilde en moest hebben. Omdat ze zo mooi waren en zo handig (hebt u ooit mensen in de rij zien staan voor een Microsoft product, een Windowscomputer?). Daar kan ik in mee gaan, hoewel ik zelf nooit een Apple computer gekocht heb. Wel andere producten (dus wie weet). Jobs ging uit van schoonheid en gebruiksgemak. En heeft tussendoor de manier waarop we met muziek en computers omgaan veranderd. Voorgoed.

Te hopen valt dat deze werkwijze en kijk op producten, deze hang naar schoonheid en gemak, zo verankerd is in het bedrijf Apple, dat een opvolging aan de top daar weinig verandering in zal brengen. Te verwachten valt dat Tim Cook deze lijn zal voortzetten. Hij werkt al een tijdje bij het bedrijf en kent het door en door. Al eerder verving hij Jobs tijdelijk. Ik heb er dus wel vertrouwen in. De productpresentaties van Jobs zullen we echter gaan missen.

Kunstreisgidsen

De ANWB komt met een nieuwe serie Nederlandstalige kunstreisgidsen. Een heel goed initiatief, hier is al jaren sprake van een behoefte waarin niet voorzien werd.

Ik laat nu de eerste gidsjes door mijn handen gaan ‘Toscane’ en ‘Israel’. Ze zien er prima uit: het zijn stevige boekjes ongeveer anderhalf pocketformaat , ze passen makkelijk in een damestas of rugzakje.

De boekjes zijn goed geïllustreerd met duidelijke overzichtskaartjes en plattegronden. Uiteraard ligt de nadruk op kunst, cultuur en geschiedenis.

B.Logger

Endgames ...

En waar is Khaddafi? Dat zouden die zes-en-een-half miljoen Libiërs ook wel eens willen weten. Van zo'n bizarre grillige man kun je alles verwachten. Zijn uitspraken in de trant van 'dood of de overwinning' kan hij inspreken vanuit een riante villa ergens in zuid Frankrijk. Mogelijk houdt hij zich in één van die tunnels onder Tripoli op of toch in zijn geboorteplaats. Of ergens in de woestijn in een kleine oase in zuid Libië. In ieder geval van alle gemakken voorzien, daar zie ik hem wel voor aan. Gelukkig staat 3D projectie van voorwerpen en personen nog in de kinderschoenen, anders zou hij overal en nergens opduiken.

Tamelijk unieke situatie: een land dat tientallen jaren geleid wordt door een waanzinnige. Khaddafi is wel een klasse apart. Je zou kunnen spreken van een boeiend sociologisch experiment als het niet zo veel slachtoffers eiste. Wat doet zoiets met een bevolking? De afloop kan bijna niet anders dan bloedig zijn.

Assad (iedereen weet waar hij is) zit rustig in zijn paleis te Damascus Syrië en neemt de internationale kranten door bij een glaasje vers geperste jus d'orange. Niet echt rustig vermoedelijk, wat zou er door hem heengaan? Zijn leger schiet dagelijks op de eigen bevolking. Maar deze voormalige oogarts is een toonbeeld van normaliteit wanneer je hem vergelijkt met zijn Libische collega.

Deze landen hebben een gemengde bevolking met tribale religieuze tegenstellingen gemeen. Evenals Tito in het voormalige Joegoslavië overbruggen de 'sterke mannen' die tegenstellingen niet echt maar onderdrukken die juist en dat veroorzaakt schijn stabiliteit. Die tijden zijn wellicht voorbij .... Met dank aan de mogelijkheden van twitter, facebook, blogs etc. It's a new dawn ...

In alle staten ... B.Logger.

Tweezaam

schilderen beoefen ik het liefst in mijn eentje. Uitzondering: een jongeman in het autistisch spectrum die af en toe mee komt schilderen. Dat doen we al jaren.

Dat gaat juist goed omdat onze manier van werken zo verschilt en ook hij helemaal opgaat in het schilderen.

Mooi misverstand is dat hij tegenwoordig denkt van mij te leren, mijn advies is steeds: 'probeer het maar'.

Vroeger was hij uitsluitend op z'n eigen schilderwerk gericht, hij sprak daarbij wel veel en tamelijk onbekommerd over wat hij schilderde. Hij merkt nu steeds meer mijn manier van werken op. Ik werk steeds aan meerdere doeken tegelijk, voor hem een lastig idee, om 'zuiver' te werken hang ik doeken soms ondersteboven, voor hem onbestaanbaar al ziet hij dat 't in mijn geval wel werkt.

Meest leerzaam voor mij: ik heb geen bedoeling of ambitie. Ik gun hem zijn eigen weg en mij de mijne en dat is alles ...

B.Logger

Bibliotheek Makkum

What a wonderful world

Ik had het voorrecht pal naast een grote psychiatrische inrichting op te groeien.

Het was een min of meer besloten gemeenschap met twee werelden: die van de medewerkers in hun dienstwoningen en de wereld van de patiënten in hun paviljoens.

Vanaf mijn eerste levensjaren zag ik mensen met uiteenlopende gedragingen.

Nog voor ik besef had van die twee werelden zag ik gedragingen die u als normaal beschouwt maar ook in één houding bevriezen of opvallend houterige motoriek of jachtig de straat op en neer lopen of schreeuwend, fulminerend over straat gaan, dwangmatig rondjes rond lantarenpalen en bomen maken.

Soms drongen deze mensen onze tuin of ons huis binnen. Ik herinner me een mevrouw die een pan over haar hoofd had gegooid en plotseling met spaghettislierten nog achter de oren in onze woonkamer stond. Er was ook een meneer die regelmatig aanbelde om het einde van de wereld aan te kondigen. Wanneer ik de deur opendeed gold die boodschap ook mij als kleuter.

Op mijn verzoek zwaaide rond mijn vijfde levensjaar het tuinhek open en mocht ik de wijde wereld in. Ik ontving een minimum aan instructies waar mijn oudere broers en zus het eerder mee gered hadden. 'neem nooit snoepjes aan en ga met niemand mee'. Deze ultrakorte boodschap werd door regelmatige herhaling ingeprent en ik heb me er altijd aan gehouden. In een tijd waarin seksuele voorlichting volstrekt taboe in gereformeerde kringen was wist ik uit praktische noodzaak al piepjong wat een kinderlokker was. Sterker nog: ik wist zelfs precies wie de kinderlokkers waren. Ik kende ze van naam en gezicht.

Rond mijn tiende kwam de moderne medicatie overwaaien uit de Verenigde Staten, patiënten liepen vaker, maar minder opvallend en meer gedrogeerd rond.

Dit alles heeft mij vermoedelijk al jong een andere blik op de wereld gegeven

B.logger.

God als misvatting

God als misvatting / Auteur: Richard Dawkins. Dawkins is bioloog. Dat is de laatste jaren een beetje ondergesneeuwd. Want, wanneer hij in het nieuws komt, is het vanwege zijn opstelling tegenover religie, godsdienst, christendom, geloof, goden enz.

Samen met Hitchens, Sam Harris en Daniel Dennett vertegenwoordigt hij het atheisme. Als wetenschapper (bioloog en kenner van de evolutie) beargumenteert hij zijn standpunten en fileert hij religie en aanverwante zaken.

"God als misvatting" (de titel zegt al genoeg) is wat dat betreft ijzersterk. Sommigen (gelovigen meestal) verwijten hem eenzelfde fanatisme als je ook wel bij gelovigen aantreft. Zij beweren dat hij in het atheisme gelooft zoals de fundamentalisten in God. Dat is echter niet waar, waar gelovigen alleen maar op hun geloof af kunnen gaan, steunt Dawkins op bewijzen (of het gebrek daaraan) en werkt hij met waarschijnlijkheden. De wetenschappelijke methode.

Echte gelovigen zal hij met zijn boek niet bereiken, tenslotte geloof is doof voor argumenten, voor diegenen die al twijfelen of atheist zijn is dit een aanrader om te lezen.

London calling

De rellen in London lokken in Nederland discussie uit over de vraag of dit ook hier zou kunnen gebeuren. De meningen lopen uiteen.
Dit is een theoretische discussie, het gebeurde namelijk al eens in de jaren 70 in Rotterdam.

Eerder schreef ik hierover de volgende boekbespreking

Afri

Augustus 1972 Rotterdam, ik was nog een piepjonge puber toen ik via de radio rellen volgde in de Afrikaanderwijk. Ze gingen de geschiedenis in als de eerste rassenrellen in Nederland. De vlam sloeg in de pan tussen allochtonen en autochtonen, het ging er op en de ME moest er aan te pas komen. Het bleef nog dagen onrustig.

De morele verontwaardiging was groot in de rest van het land vanwege het racistische karakter. Oorzaken waren echter veel complexer: woningnood, huisjesmelkers, werkeloosheid, verloedering en het was inderdaad één van de eerste buurten waar zich veel gastarbeiders vestigden. Daarmee werd het idee van spreidingsbeleid geboren: niet meer dan 10% autochtonen per Rotterdamse wijk vond de PVDA. Het lukte niet, beter gesitueerde wijken wilden er niet aan, tenslotte werd het via een rechtelijke uitspraak ook nog verboden.

Het boek 'Afri leven in een migrantenwijk' van Jutta Chorus, schetst het moeilijk leven in de Afrikanerbuurt , haar bewoners en haar geschiedenis. Chorus trekt er met de wijkpolitie op uit, spreekt met hulpverleners en weet contact aan te knopen met enkele Turkse, Marokkaanse en Nederlandse families, jongeren en ouderen. Het boek is daarmee een verzameling nogal treurig stemmende soms verontrustende familieportretten gevangen in de ijzeren ring van deprivatie, beroerde woonomstandigheden, achterstelling, criminaliteit, cultuurverschillen, onmacht en onkunde.

De ironie of drama is dat de Afrikaanderwijk altijd al een migrantenwijk was en ook zo was bedoeld. De eerste bewoners kwamen uit Brabant en Zeeland naar de grote stad in de hoop daar een betere toekomst te vinden. Ze eindigden voornamelijk als havenarbeiders. 'Boeren' werden ze spottend genoemd. Wie zijn situatie wist te verbeteren verhuisde zo snel mogelijk naar een betere wijk. In de jaren 60 werden op het Turkse en Marokkaanse platteland gastarbeiders bij duizenden geronseld en kwamen tussen de achterblijvers van de vorige migratiegolf te wonen.

Een boek voor iedereen die denkt dat ’t allemaal heel simpel is …. B.Logger

Crisisvormen

al eerder wijdde ik een stukje aan dit onderwerp. De vraag circuleerde toen in de nieuwsmedia of de economische crisis een V dan wel een W vorm zou gaan vertonen: krijgen we een dip of een dubbele dip? Die vraagstelling leek mij een ernstige versimpeling van de werkelijkheid.

Inmiddels is het allemaal nog moeilijker te volgen. Zeker voor mij want het oplettende lezertje zal zich herinneren dat ik dyscalculist ben. De triljoenen in de krant gaan ver boven mijn voorstellingsvermogen. Dat Standard & Poor er een paar honderd miljard naast zat in hun berekeningen kan ik als mens begrijpen. Maar juist als je zo'n baan hebt moet je toch een beetje kunnen rekenen.

Iets dergelijks speelde zich ook af bij de omvang van de bedragen die Europese banken gaan bijdragen voor Griekenland. Kwam dat nou bovenop het afgesproken bedrag of zaten die miljarden daar al bij in? Verwarring alom: presidenten, ministers en premiers van verschillende landen waren het hier niet over eens.

Als men dan vervolgens stelt dat economie een kwestie van vertrouwen (in de markt) is heb ik wel een probleem. Ik heb vertrouwen in mensen die dingen beter kunnen, bijvoorbeeld rekenen. Als zij iedere keer fouten maken in datgene waar ze pretenderen goed te zijn verdwijnt mijn vertrouwen.
Een oud en wijs spreekwoord zegt dat vertrouwen te voet komt en te paard gaat. Deze crisis betreft wat mij betreft een V vorm. De V van vertrouwen.

B.Logger.

61 Hours

61 Hours / Auteur: Lee Child. Child is de schepper van de figuur Reacher. Reacher, ex-leger, ruwe bolster blanke pit. Ook in het leger (majoor bij de Militaire Politie) ging hij al zijn eigen weg, daarbij maling hebbend aan rangen, standen en procedures.

Dit keer raakt hij verzeild in South Dakota. Het is winter, de bus waarin hij zit raakt van de weg en de passagiers moeten vervoerd worden naar een 20 kilometer verderop gelegen stadje, Bolton. En dat is nog niet zo makkelijk in die ijzige kou en met die sneeuw.

Bovendien, de politiemacht in Bolton lijkt het erg druk te hebben. Een paar kilometer van de stad is een kamp met motorrijders, er is een gevangenis, en er is een getuige, die beschermd moet worden. Kortom, alle ingrediënten voor weer een spannend verhaal zijn aanwezig.

Lee Child, het pseudoniem van Jim Grant, is geboren in Engeland. Daar studeerde hij rechten, maar ging al snel in het theater werken. Hij woont nu voornamelijk in New York.

Wel aardig om te weten: sinds 2008 is de Reacher-serie de best verkopende serie ter wereld. Gemiddeld een boek per seconde. Ook deze laatste Reacher-titel is weer een echte ‘pageturner', pas als u hem uit heeft legt u hem weg. Makkelijk te lezen engels

Ik ben geen columnist

Daar hebben we onze vaste columnist (B.Logger) voor. Die kan dat beter dan Biebblogger, hij zal het nooit leren. Maar toch.

Canada (een paar honderd keer zo groot als Nederland) is een tweetalig land, daar werd ik pas nog eens mee geconfronteerd, toen ik er op vakantie was. Waarom? Het is tweetalig, omdat een van de provincies, Quebec, een sterk Franse achtergrond heeft. Zowel cultureel als wat taal betreft. De Canadese provincies en territories zijn in een federatief verband gesmeed tot het land, dat Canada heet. Toch heeft die ene provincie ervoor gezorgd dat het hele land officieel tweetalig is. Dat betekent dat alle overheidsstukken officieel in het Frans en in het Engels opgesteld worden. Ook grotere websites en overheidssites bieden de keus tussen Franstalig of Engelstalig.

Quebec voelde zich lange tijd achtergesteld, onderdrukt, de cultuur dreigde op te gaan in het grote engelse geheel – niet geheel onlogisch. Het heeft zelfs ooit sterke separatistische gevoelens gekoesterd. Tweetalig dus. Dat wil niet zeggen dat de mensen uit de Engelstalige provincies allemaal Frans spreken. Of omgekeerd, dat de Franstaligen uit Quebec allemaal Engels spreken.

Aan die tweetaligheid en de rechtvaardigheid daarvan (waarom?) moest ik denken toen ik in Quebec City in een zeer grote boekhandel (Librairie Pantoute – heeft geen Engelstalige site) stond. Bijna alles wat daar lag was Franstalig. Ergens was een schapje (of 2) in het Engels, maar daar moest je echt om zoeken. Stel je voor, je bent dan in Canada he! Het heeft ook wel zo zijn charme moet hij toegeven, een beetje een Calimero effect.

Stel u voor: Nederland (een paar honderd keer zo klein als Canada - afijn, u weet wel hoe klein het is) is een tweetalig land. Laten we wel wezen, het Fries is een officiële taal. Alle officiële overheidstukken moeten zowel in het Fries als in het Nederlands gesteld worden. Dit om de Friezen niet voor het hoofd te stoten. Hun cultuur (denk aan het kaatsen, kievitseieren zoeken, Beerenburg drinken en schaatsen) moet volop ontplooid kunnen worden. De grootste boekhandel in Leeuwarden heeft alleen een Friestalige site. Hoe zou u zoiets vinden? Op zijn best folkloristisch. In het andere geval (om Wilders te parafraseren) knettergek.

Weesklussen

Vakantietijd, u (mijn klanten) vertrok in grote getale naar andere oorden. ' Heb het goed daar'. Ook veel collega's vieren vakantie, voor hen geldt dezelfde wens. Het geeft mij een heel eigen vakantie gevoel: na de drukte van reisboeken uitzoeken was het soms bijna bladstil in de bibliotheek. Ik heb enkele weken veel meer tijd, aandacht en vrijheid voor zaken die bleven liggen.

Die zaken noem ik 'weesklussen': verweesde klussen want er hangt geen duidelijke eigenaar (meer) aan: niet 'Pietje of Jantje moet dat doen', het zijn geen dringende zaken maar het moet allemaal wel een keer gebeuren! De meeste kosten net te veel tijd om in de loop van het jaar in een verloren uurtje te doen. Of in ieder geval dacht ik dat altijd. Soms valt dat enorm mee.

B.Logger

third place

zou de titel van een speelfilm kunnen zijn, variant op 'the third man', maar het is een aanduiding voor openbare plekken die voor iedereen vrij toegankelijk zijn. Ooit waren dat de Rooms Katholieke kerken. Het aantal third places neemt in rap tempo af. Om die reden wijst de overheid openbare bibliotheken steeds nadrukkelijker aan als third place: een prettige plek om te verblijven, je terug te trekken maar ook voor ontmoeting en uitwisseling. Die overheid volgt daarmee een ontwikkeling: een groeiend aantal mensen bezoekt bibliotheken om dergelijke redenen.

Het is voor bibliotheken (ook voor ons) soms een heuse ontdekkingsreis om een goeie 'third place' te worden. De belangen van u, onze klanten, blijken soms tegengesteld: sommige komen voor ontmoeting en uitwisseling, anderen om zich terug te trekken, te onthaasten. De één zoekt vertier, de ander rust. Ik zie veel studenten die geconcentreerd willen werken, weer andere studenten komen als projectgroep in de bieb bij elkaar om te overleggen. Rond de laatste examenperiode was de centrale bieb compleet afgeladen met studerenden. De sfeer is dan anders.

De openbare bibliotheek was altijd al een openbare ruimte, maar een tamelijk doelgerichte: boeken inleveren en nieuwe lenen, een krantje of een blad lezen. Daar kwam bij: internetten, culturele sociale activiteiten, toenemende aantallen studerenden. Gebouwen zijn vaak nog niet op uw uiteenlopende behoeften ontworpen, laat staan daarop ingericht.

In het toekomstige Kenniscluster gebouw kunnen we beter aan die uiteenlopende behoeften voldoen. Maar ook nu al: men kan het rustigst studeren op de Gelderland bibliotheek (2de etage, links af voorbij het internetplein), op de rest van de 2de en op de 3de etage bij de ramen komen op de twee plaats qua rust. Overleggers kunnen het best op de 3de etage terecht één aan de grotere tafels.

B.Logger

Lekker rellen met social media

Van de rellen en plunderpartijen die momenteel in Engeland plaatsvinden begrijpt Biebblogger niets. Er lijkt niet een echte aanleiding te zijn. Het lost niets op en het gaat ten koste van mensen uit wijken, die het toch al niet zo goed hebben.

Kortom, onbegrijpelijk. De relschoppers maken gebruik van de modernste technieken als social media en Blackberry Messenger (is dit nu positieve reclame voor Blackberry? Onder het motto van alle nieuws is reclame? Nee, toch niet alleen) om met elkaar af te spreken.

Social media als Twitter en Facebook worden veel gebruikt. Maar het voordeel van de Blackberry (tenminste als je relschopper bent) is dat het systeem niet openbaar is, de politie kan dus niet meelezen en dat kan op Twitter en Facebook wel.
Citaat: “Boodschappen verstuurd via BlackBerry Messenger zijn niet openbaar. De politie kan dus niet meelezen. Het bedrijf achter de BlackBerry-smartphones en de daarbij horende berichtenservice, het Canadese Research in Motion (RIM), heeft al laten weten dat het zal meewerken met het politieonderzoek. Of dat betekent dat het de inhoud van chatgesprekken vrijgeeft, is niet duidelijk”.

Het zijn dus kleine groepjes, die overal opduiken en dan snel weer weg zijn. Daarbij grote vernielingen teweegbrengend. En zoals gezegd gebruikmakend van social media. Maar ook de politie maakt gebruik van internet. Foto’s van raddraaiers worden op het web geplaatst (Flickr) om zoveel mogelijk van hen op te kunnen pakken.
Citaat: “De Londense politie is dinsdag begonnen met het publiceren van beeldmateriaal van plunderaars en relschoppers. De fotos zijn gemaakt door bewakingscamera’s en staan op Flickr, de online fotodienst die vaker door de Britse politie wordt gebruikt om verdachten op te sporen”.

Het is natuurlijk goed dat zoveel mogelijk mensen mediawijs zijn of worden en dat zijn die kids duidelijk wel, maar of de ontwikkelaars van deze social media dit voor ogen hadden valt te betwijfelen.

Schaakmat

Schaakmat / auteur: Joanne Harris. Op St. Oswald, een traditionele Engelse kostschool voor jongens van goede komaf, breekt het nieuwe schooljaar aan. De start van dit nieuwe jaar gaat echter gepaard met steeds raadselachtiger wordende gebeurtenissen. Na wat onschuldige incidenten stapelen de vreemde feiten zich op.

Zowel leraren als leerlingen worden het slachtoffer van de daden van een raadselachtige mol die het schoolsysteem langzaam maar zeker lijkt te ondermijnen. Het verhaal wordt verteld vanuit twee personen. Roy Straitley, de oude beminnelijke docent Latijn, doet verslag van de gebeurtenissen. De andere persoon is de mysterieuze mol.

Dat dit een van de nieuwe leerkrachten moet zijn, blijkt vrij snel uit het boek. De hamvraag is echter...wie is het...., en waarom richt deze mol de school ten gronde?

De beklemmende sfeer in het boek neemt je razendsnel mee in deze literaire thriller, op zoek naar het antwoord op al deze geheimzinnigheden.

Ipad mee op reis….

Voor het eerst mocht hij dan mee op reis. Al eerder schreef Biebblogger over zijn ervaringen met de ipad. Ook plaatste hij al eens een posting over de vele, vele applicaties die er voor het apparaat te krijgen zijn. Nu dan dus voor het eerst ging hij mee op vakantie. En, zeer gewaagd, er ging geen enkel boek mee.

Deze keer bevond de reisbibliotheek zich op zijn ipad. Meestal sjouwt hij de nodige boeken mee, maar nu beschikte hij over tientallen ebooks. De ene “bibliotheek” had hij in ibooks geïmporteerd. Deze bestond uit zo’n 90 titels. De tweede was via KoBo gedownload en bedroeg ongeveer 15 titels. Deze hele boekenkast woog net 6 ons, en mat 185.7 x 241.2 x 8.8. Millimeters hebben we het hier over. Dat is goed mee te nemen. Zowel KoBo als ibooks zijn via de appstore gratis te downloaden.

Laat ik maar direct met de deur in huis vallen. Het lezen (langdurig lezen) op de ipad is me enorm meegevallen. Vooral binnen (vliegtuig en in huis) is het uitstekend te doen. Worden je ogen moe van de “backlighting” van het scherm, dan is dat simpel aan te passen. Je hoeft daarvoor niet eens naar de “instellingenoptie” van de ipad, zowel ibooks als KoBo hebben zelf een mogelijkheid aan boord om dit te regelen.

Buiten lezen gaat, als je maar niet teveel in de zon zit. Dan is het namelijk niet te doen vanwege reflectie. Zo bezien zorgt uw ipad er dus tevens voor dat u niet te lang in de zon zit en verbrandt. Multifunctioneel. De tekst kan traploos vergroot (of verkleind) worden, net wat u wilt. De kanteloptie van het apparaat zorgt ervoor dat u het beeld zo kunt krijgen dat het u het beste uitkomt. Na verloop van tijd dooft het licht van de ipad automatisch (dit om batterijen te sparen), even aanraken met uw vinger is dan voldoende. Bij thuiskomst kwam ik er achter dat je die “dooftijd” via instellingen kunt regelen. Het was namelijk aan de wat korte kant. Dom natuurlijk dat Biebblogger daar niet eerder aan dacht.

Andere mogelijkheden van de ipad die Biebblogger gebruik heeft zijn uiteraard de WiFi en de mailoptie. Dat dit deze vakantie geen onverdeeld succes was kon u hier lezen.

Ik heb altijd gelijk ....

Een collega complimenteerde mij onlangs dat ik makkelijk mijn fouten toegeef. Daar is wel wat op af te dingen. 'Ken u zelve' gaat hier zeker op want bepaalde type fouten maak ik nu eenmaal wat vaker dan gemiddeld en andere juist weer minder vaak. Dat wetende geef ik bepaalde dingen snel toe. Op andere terreinen ben ik hardnekkiger, ik vind het daarbij niet erg om voor een verloren zaak te strijden.

Deze overdenking bracht mij in herinnering dat ik vandaag in de krant las dat de aarde wellicht ooit twee manen bezat. Ze raakten al lang geleden met elkaar in botsing en sinds die tijd hebben we nog maar één maan. Deze nieuwe theorie is opgeworpen door een astronoom uit de verenigde staten en komt mij heel goed uit. Zie <http://www.spitsnieuws.nl/archives/buitenland/2011/08/aarde-had-twee-manen>

Met een andere collega had ik (al weer jaren geleden) een discussie of je 'maneschijn' dan wel 'manenschijn' moet/kunt schrijven. Ik was een voorstander van de 'manenschijn' en verdedigde dit romantische standpunt met verve. Helaas bewees de collega met de 'van Dale' in de hand zijn onomstotelijke gelijk.

Ook toen wierp ik nog tegen dat correcte spelling afhangt van de planeet waarop men zich bevindt: toeristen op Jupiter genieten wel degelijk van 'manenschijn' aangezien deze planeet meerdere manen bezit. Helaas geen romantisch avondje, het wordt een ultrakort genoegen (enkele seconden) aangezien Jupiter geen aangenaam klimaat bezit en een zwaartekracht die als zeer neerdrukkend wordt ervaren.

Dankzij deze astronoom kan ik een nieuw en krachtig argument in stelling brengen: er was een tijd dat ook op aarde 'manenschijn' correcte spelling was.

B.Logger

Kalme chaos

Kalme chaos / auteur: Sandro Veronesi. Pietro Paladini is een tevreden man: hij heeft een uitstekende baan, een goed huwelijk en een tien jaar oude dochter. Op een dag verandert zijn leven ingrijpend: s'ochtends redt hij twee toeristen van de verdrinkingsdood en s'middags thuis treft hij zijn vrouw dood aan.

Vanaf dat moment neemt zijn leven een wending. Hij besluit om de dagen door te brengen voor de school van zijn dochter. Wanneer hij haar brengt werkt hij in de auto bij de school en gaat samen met haar weer naar huis.

Hij bekijkt de wereld en zijn omgeving met andere ogen. Hij maakt een geestelijke hergeboorte door, de liefde voor zijn dochter laait hoog op, en mensen die hij aanvankelijk als succesvol beschouwde ziet hij voortaan als sukkels. Zijn baas staat op het punt ontslagen te worden, een collega raakt in het slop door de slopende invloed van het mentale verval van diens vrouw en zoon, en een andere collega voorziet een crisis en verlaat het zinkende schip om missionaris te worden.

Gaandeweg slaagt Pietro erin het leven en de liefde een nieuwe plaats in zijn bestaan te geven. Dit is een bijzondere roman over het verschil tussen succes en geluk

Mijn prive-bibliotheek op vakantie

Wanneer u goed kijkt, ziet u dat ik niet veel gelezen heb deze vakantie. Toch wel grappig, dat het lezen, dat boeken zo onder de aandacht gebracht worden.

De prive-bibliotheek hing aan een van de wanden van ons vakantiehuisje. Boeken konden niet kwijtraken of te laat ingeleverd worden. En dat is met al die wisselende bezettingen in zo'n huisje heel geruststellend voor de verhuurder.

Verder kan collectionering en saneren op deze manier achterwege blijven. Een behoorlijke tijdsbesparing. Ook presenteren kost geen tijd. Als ik het goed bekijk, is er wel heel veel voor te zeggen, voor zo'n bibliotheek.

Ongrijpbaar WiFi

Biebblogger is weer terug van een welverdiende vakantie. Ditmaal ging de reis naar Canada. Naast familiebezoek wil hij altijd iets van het land zien. Het werd New Brunswick, om precies te zijn, the Bay of Fundy (Alma – Home of the Highest Tides in the World). Daar was voor een week een huisje gehuurd.

Van tevoren had hij navraag gedaan over de aanwezigheid van WiFi. Die was er wel volgens de eigenaar, maar niet altijd bereikbaar. Dat bleek, toen we daar aangekomen waren een eufemisme te zijn. Meestal was deze vanuit ons huisje namelijk niet bereikbaar. De situatie was als volgt. De eigenaar had in zijn huis een draadloos modem/router geïnstalleerd, niet beveiligd. De bedoeling was dat je die vanuit de cottage kon benaderen. Dat is ons welgeteld een keer gelukt.

De gevolgde oplossing was, dat we naar zijn huis liepen en daar onopvallend aan de overkant van de weg gingen staan met onze ipad/smartphone of ipod touch. Bij een grote paal die electriciteitskabels en telefoonkabels ondersteunde. Deze paal werd al snel omgedoopt tot de “holy pole”. Gaat u maar na, er zijn niet veel palen waar je kunt internetten, dit moest dus wel een bijzondere zijn.

Waarom nu deze drang om in de vakantie internet te bekijken? Normaal heeft Biebblogger daar nooit last van. Deze keer was er echter een noodsituatie, de Tour de France was namelijk aan de gang. Elke dag moesten op zijn minst even de etappe-uitslag en het klassement bekeken worden. Vandaar! Een andere plek waar dat kon was McDonalds. Voor de gastronomie hoef je daar niet aan te komen, maar gratis WiFi hebben ze wel. Koop een kop koffie en je zit er gebeiteld voor een tijdje. Dat deden we dan ook.

Waarom WiFi het zo heel af en toe wel deed is voor mij nog steeds een raadsel. Ongrijpbaar dus. Hoe dan ook, de gevonden oplossing voldeed en de vakantie was top.

'De blauwdruk' van Karina Lamminga

'De blauwdruk' van Karina Lamminga

Dit boekje wil u helpen bij het vinden van uw levensopdracht. Daar moet u uiteraard wel behoefte aan hebben of, zo zouden anderen zeggen: u daarvan bewust zijn. Die laatsten gaan uit van levensopdracht als een vaststaand feit. Daar kan men zo zijn vragen bij hebben. Bestaat er zo iets als een levensopdracht? En als ie bestaat, is het dan handig om die te kennen? Wanneer weet je dat het jouw levensopdracht is en niet iets wat jouw omgeving je oplegde?

De term blauwdruk verwijst naar een mate van vastgelegd zijn, men kan zijn levensblauwdruk vervolgens met gedachten gevoelens en daden positief of negatief inkleuren. De auteur staaft haar opvattingen onder andere met een mix van astrologie (het Aquarius tijdperk) en min of meer oosterse filosofie waarin vorige en toekomstige levens een rol spelen: men kiest met hulp van gidsen z'n eigen ouders en tijd en plaats om te leven. Het leven, het bestaan, wordt opgevat als evolutionair, zich steeds verder ontwikkelend, juist ook in het opzicht van bewustzijn.

Ik gun iedereen het zijne (of levensopdracht) maar persoonlijk vind ik het een onprettige gedachte dat zoveel al, hoe betoverend ook, is vastgelegd. De ondertitel van het boek: 'voor iedereen is een plan geschreven' triggerde mij om het boek te gaan lezen.

Een ander bezwaar vind ik het onbekommerde shoppen bij uiteenlopende theorieën en filosofieën. Dat levert wellicht een geslaagd en aantrekkelijk bouwwerkje op, net zo gecompliceerd als de werkelijkheid maar nooit een verklaringsmodel. Het gekke is dat ik wel degelijk een gevoel van samenhang der dingen en alle leven heb maar ik haak altijd weer af wanneer dat gevoel in details aan mij uitgelegd en verklaard wordt. Dat kan niet kloppen omdat niemand dat zo precies kan weten.

Met onwetende groet B.Logger